Ξεφλουδίζουν το εγώ απ΄ το εμείς

Απέναντι στην τρικυμία των καιρών, η συνηθισμένη τακτική, αυτή που σου προτείνεται καθημερινά, είναι να κοιτάς τη δουλειά σου, να κλείνεσαι στο σπίτι σου, να μη δίνεις σημασία. Να βάζεις διαχωριστικές γραμμές, να μην βλέπεις όλα τα πράγματα με την ίδια ματιά, να ξεχωρίζεις το ιδιωτικό από το δημόσιο πρόσωπό σου... Μόνο έτσι θα επιβιώσεις.

Τι γίνεται όμως αν δεν μπορείς;

Αν βλέπεις τα πράγματα μέσα από ένα πέπλο φαντασίας;

Αν επιθυμείς τη Φύση μέσα στο σπίτι σου;

Αν πριν επιλέξεις, μείνεις και θαυμάσεις;

Αν πριν δοκιμάσεις, κάτσεις και συνομιλήσεις;

Αν στο πέρασμα της μιας ματιάς, αγκιστρώνεσαι στη χάρη της ομορφιάς;

Αν χαϊδεύεις το λουλούδι της πέτρας;

Αν θαρρείς πως περνάς από Πύλες της Φωτιάς;

Αν έχεις για λεξικό της παραίσθησης το ουτοπικό;

Τι γίνεται όταν δεν μπορείς να έχεις δυο ρόλους, όταν δεν μπορείς να προσποιηθείς, όταν αδυνατείς να κρύψεις τις σκέψεις σου, όταν αναζητάς την ενοποίηση; Όλοι με όλους και μαζί με όλα! Μέσα σου και έξω σου. Στη δουλειά και στη δουλεία. Στο προσωπικό και στο μαζικό. Στο ιδιωτικό και στο δημόσιο. Στο εγώ και στο εμείς. Στο όλοι εμείς. 

Μου ζητούν περίεργα πράγματα. 

Ακόμα και σήμερα, που όλη μέρα μ' έφαγε η κλεισούρα μες στο σπίτι. Γιατί;

Φλέγεται η ψυχή μου από αυτά που μου ζητούν. Γιατί;

Ξεκληρίζεται ο νους από αυτά που μας κλέβουν. Γιατί;

Ξεχωρίζουν το σώμα από το νου μας. Γιατί;

Ξεφλουδίζουν το εγώ απ' το εμείς μας. Γιατί;

Γιατί διάολε τόσα πολλά;