Από τη μια, ο άνθρωπος ατσαλώνεται στην αντίληψη της υγείας του...
Από την άλλη, αλλάζει και γεννά νέα είδη πραγματικότητας...
Ποιο θα επικρατήσει; Θα συνυπάρξουν; Θα συνδυαστούν; Θα ανταγωνιστούν αυτές οι δυο τάσεις; Ή θα δημιουργήσουν εντάσεις;
Ερωτήματα που πάντα θα μένουν πίσω από τις εξελίξεις.
Ερωτήματα που δεν μπορούν να απαντηθούν.
Ερωτήματα που τους μένει μόνο να Αγαπηθούν.
Και το μέλλον, ας έρθει άφοβα.
Αν επιθυμούμε να πάμε προς το μέλλον, οφείλουμε να το κάνουμε άφοβα.
Γιατί δεν είναι η αποδοχή του πεπερασμένου που τρομάζει.
Αλλά η προσπάθεια υπερνίκησής του.
"Η δυνατότητα που δίνεται στο άτομο να είναι υποκείμενο και ταυτόχρονα αντικείμενο της δικής του γνώσης συνεπάγεται ότι θα πρέπει να αναστραφεί στους κόλπους της γνώσης η λειτουργία του πεπερασμένου. Για την κλασσική σκέψη, το πεπερασμένο δεν είχε άλλο περιεχόμενο από την άρνηση του απείρου, ενώ η σκέψη που διαμορφώνεται στα τέλη του 18ου αιώνα του δίνει τις δυνάμεις του θετικού: η ανθρωπολογική δομή που εμφανίζεται εκείνο τον καιρό παίζει τον κρίσιμο ρόλο του ορίου και ταυτόχρονα τον ιδρυτικό ρόλο της καταγωγής. Αυτή ακριβώς η ανατροπή χρησίμευσε ως φιλοσοφική συμπαραδήλωση στην οργάνωση μιας θετικής ιατρικής, η οποία αντίστροφα, στο εμπειρικό επίπεδο, ήταν μια από τις πρώτες αποκαλύψεις της σχέσης που δένει τον νεωτερικό άνθρωπο με ένα εξ υπαρχής πεπερασμένο. Εξού και η καθοριστική θέση της ιατρικής στη συνολική αρχιτεκτονική των ανθρωπιστικών επιστημών: βρίσκεται πλησιέστερα από οποιαδήποτε άλλη στην ανθρωπολογική διάταξη που είναι το κοινό υπόβαθρό τους. Εξού επίσης και το γόητρό της στις συγκεκριμένες μορφές της ύπαρξης: η υγεία αντικαθιστά τη σωτηρία, έλεγε ο Guardia. Και αυτό επειδή η ιατρική προσφέρει στον νεωτερικό άνθρωπο το πείσμον και καθησυχαστικό πρόσωπο του πεπερασμένου του. Στην ιατρική ο θάνατος έρχεται και επανέρχεται αλλά ταυτόχρονα εξορκίζεται. Και ναι μεν αναγγέλλει χωρίς ανάπαυλα στον άνθρωπο το όριο που φέρει εντός του, αλλά του μιλά επίσης γι' αυτό τον τεχνικό κόσμο που είναι η εξοπλισμένη, θετική και πλήρης μορφή του πεπερασμένου του. [...] Η σπουδαιότητα του Μπισά, του Τζάκσον ή του Φρόυντ για την ευρωπαϊκή κουλτούρα δεν αποδεικνύει ότι ήταν εξίσου φιλόσοφοι και γιατροί, αλλά ότι μέσα στην κουλτούρα αυτή, η ιατρική σκέψη εισάγει αυτοδικαίως τη φιλοσοφική υπόσταση του ανθρώπου. [...] Για αυτό και οι ασθένειες του στήθους είναι ακριβώς της ίδιας φύσης με τις αρρώστιες του έρωτα: είναι το πάθος, ζωή στην οποία ο θάνατος δίνει ένα πρόσωπο που δεν ανταλλάσσεται. Ο θάνατος εγκατέλειψε τον παλιό τραγικό ουρανό του. Έχει γίνει πλέον ο λυρικός πυρήνας του ανθρώπου: η αόρατη αλήθειά του, το ορατό μυστικό του."
(Αποσπάσματα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το "Η γέννεση της κλινικής" του Μισέλ Φουκώ, εκδ. Νήσος, 2012, σελ. 257, 294-295)
"Κι ύστερα"
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική, Ερμηνεία: Κώστας Χατζής
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου