Πληρώνω και Γαμάω

Κάνεις το κέφι σου. Κοινώς, κάνεις ό,τι γουστάρεις.
Τόσο απλά. Ανερυθρίαστα, ελεύθερα, αδιάφορα, και πάνω απ' όλα, απόλυτα εξουσιαστικά.

Θες να βιάσεις; Το κάνεις, εδώ και τώρα.
Θες να διαλύσεις προσωπικότητες και ζωές; Το κάνεις, χωρίς τύψεις, ωθούμενος από βαθειές παρορμήσεις.

Τελικά τι είναι αυτό που αηδιάζει περισσότερο;
Η ίδια η σεξουαλική πράξη;
Ο βιασμένος, και πιθανότατα βιαστικός τρόπος, που αυτή επι-βάλλεται;
Τα ζωώδη ένστικτα που δια-σπείρονται στην καθημερινότητά μας;
Τα τερατόμορφα πλάσματα που γεννιούνται μέσα από αυτήν;

Δεν θα μάθουμε ποτέ.


Και ποιά είναι η απάντηση σε όλα αυτά; Ελεύθερος με εγγύηση...

Θα μου πείτε, βέβαια, με τόσα περιοριστικά μέτρα που επιβάλλονται σε αντάλλαγμα, ο όρος "ελεύθερος" ίσως φαντάζει κοροϊδευτικός και αστείος.

Ίσως όμως και όχι, αν αναλογιστούμε ότι γεννιέται μέσα από την -επίσης τερατόμορφη- διαδικασία του: "πληρώνω και γαμάω".


Άρα, πώς διάλο ορίζουμε την ελευθερία;
Απ' τον τόπο ζωής; (στης φυλακής τα σίδερα ή στον ελεύθερο αγέρα;)
Απ' τον τρόπο ζωής; (φαγητό με άλλους 50 καταδίκους ή φαγητό σε ρεστοράν;)
Απ' το αντίτιμο ζωής; (1 εκατομμύριο δολάρια ή 1 εκατομμύριο χαμόγελα;)
Απ' τα πολύτιμα της ζωής; (υλικά ή πνευματικά;)

Απ' το χρώμα του ουρανού ή απ' το σκότος του βυθού;


Δυσκολεύομαι να καταλάβω, γαμώ το κέρατό μου...


Αν καταλάβω αυτό, ίσως κατορθώσω κάποτε να περάσω και στο αμέσως επόμενο ερώτημα, (στο οποίο καταπιάνεται και ο Πλάτων, στην Πολιτεία του): πώς ορίζεται η δικαιοσύνη, μιας και σκοπός της δικαιοσύνης είναι να προστατεύει τις ελευθερίες μας, σωστά...;


Ρε παίδες, ειλικρινά... έχω χάσει τον μπούσουλα. Δεν ξέρω πού πάω.
Ρε μπας και έχω κατάθλιψη;


Δεν φτάνουν όλες αυτές οι σκέψεις, ακούω και την κωλοαπάντηση: γιατί έτσι το βρήκαμε, και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.

Και εδώ, αναδεικνύεται ένα αρχέγονο και μεγάλο (μεγάλο, ίσως γιατί ακριβώς είναι τόσο αρχαίο) ερώτημα: τι κάνεις όταν βρίσκεις μια κατάσταση (σύστημα, το λένε οι κοινωνιολόγοι) που δεν συμφωνείς όπως λειτουργεί, γιατί θεωρείς απλά ότι ΔΕΝ λειτουργεί, αλλά στη χρέωσαν να τη ζήσεις και να την υπηρετήσεις ολόψυχα; (κάθε σύστημα, ζητά ακριβώς το ίδιο πράγμα, να το υπηρετήσεις).


Βρίσκω μόνο τρεις πιθανές λύσεις (ευπρόσδεκτες και άλλες, αν βρείτε):

- Λες, γιατί έτσι το βρήκαμε, και γίνεσαι και εσύ "άλλη μια κωλοτρυπίδα, για να μοιραστεί το σπέρμα" (λόγια συναδέλφου ειδικευόμενου) και γίνεσαι ένα ακόμα καλοκουρδισμένο γρανάζι του συστήματος.
- Λες, προσπαθώ μέχρι εκεί που φτάνουν οι δυνάμεις μου με κέρδος μικρές καθημερινές νίκες, που λειτουργούν ως ενέσεις δύναμης για να συνεχίσω, (λόγια ενός άλλου συναδέλφου, που δίνει τις δικές του μάχες στο ναό του Ιπποκράτη στην Αθήνα). Κοινώς, το παίζεις ρεαλιστής για να ισορροπίσεις ανάμεσα στην ανισορροπία.
- Λες, δεν κολλάω εγώ σε αυτό το σύστημα, και φεύγεις, με τη ρετσινιά του ονειροπαρμένου (Ερωτόκριτε με βίασες αηδιαστικά...). Έτσι το σύστημα φαίνεται να σε φτύνει και να σε αποβάλλει. Δεν ξέρω όμως ποιός φτύνει ποιόν, σε αυτό το μπερδεμένο παιχνίδι υποκριτών. Οπότε, πάλι αναζητώ τον μπούσουλα.


Πάντως, δεν σας κρύβω ότι φλερτάρω πολύ έντονα τώρα τελευταία με το επάγγελμα του βοσκού ή του ελαιοπαραγωγού. Το πρώτο είναι το επάγγελμα του παππού μου, το δεύτερο, του πατέρα μου. Και οι δυό τους, είναι μόνοι. Για να δούμε, πού θα στανταριστεί το δικό μου "μόνο"... Εξάλλου, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον...

"Το ξέρω θα 'ρθεις"
Στίχοι, Μουσική: Ροζάκης Μιχάλης
Ερμηνεία: Onirama