Με κάθε κόστος;

Κάθε μέρα που περνά, φανερώνεται μπροστά μου το ίδιο δίλημμα, με διαρκώς αυξανόμενη απαίτηση να απαντηθεί:


Αλλάζεις ή, με κάθε κόστος, διατηρείς αυτό που είσαι (ή πιο σωστά, αυτό που έχεις χτίσει να είσαι); Αλλάζεις ή παραμένεις πιστός σε ό,τι πιο σταθερό -θεωρείς- ότι έχεις, δηλαδή τις αξίες σου;


Εκείνο το "με κάθε κόστος" με πεθαίνει όσο το σκέφτομαι, μα πιότερο όσο εξακολουθώ να το πράττω... Αλήθεια, ποια είναι αυτή η εσωτερική φωνή που υπακούω σαν πιστός και καλός στρατιώτης;


Λέω: θα φύγω, θα τα παρατήσω. Δεν μου ταιριάζει αυτό το σύστημα. Γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας και να χάνω χρόνια από τη ζωή μου, όταν αυτό που είχα στο μυαλό μου τότε που δήλωνα ιατρική, δεν το κάνω τώρα που με φωνάζουν "ιατρό"; Γιατί να κοροϊδευόμαστε και να εξαντλούμε όση από την ψυχική ηρεμία μας έχει απομείνει; Γιατί πχ να μην πάω στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη;

Λένε: μα, το να τα παρατήσεις, είναι για κακό σου. Έφτασες μέχρι εδώ και τα παρατάς; Κάνε υπομονή, κάνε τον μαλάκα, αδιαφόρησε, βάλε φίλτρα στα ερεθίσματα που δέχεσαι, γράψε τους όλους εκεί που δεν παίρνει μελάνι, σκέψου τον εαυτό σου και όλα θα φτιάξουν. Κοίτα το μετά, το μέλλον. Μετά, όλα θα είναι καλά.

Λέω: Δεν φτιάχνουν έτσι απλά τα πράγματα, νομίζεις ότι έχουν φτιάξει, γιατί πολύ απλά δεν ενδιαφέρεσαι για αυτά. Και εξάλλου ποιός σου είπε, ότι ενδιαφέρομαι για το "μετά"; Ενδιαφέρομαι για το "τώρα" και μάλιστα για την ποιότητα του "τώρα". Το "μετά" με ενδιέφερε σαν ήμουν μικρός. Από όταν πήγα πανεπιστήμιο και γνώρισα τον Μάνο Μπόγδο, με ενδιαφέρει μόνο το "τώρα".

"Για το καλό μου"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Μηλιώκας Γιάννης

Απορώ, πώς γίνεται ρε παιδιά, να δίνεις το 100% της ενέργειάς σου για τον ασθενή, και μερικές φορές ίσως και παραπάνω, και από όλη την προσπάθειά σου, να φτάνει μόλις το 10-20% πραγματικά σε αυτόν; Το άλλο 80% έχει πάει υπέρ πίστεως και πατρίδος, κοινώς υπέρ του συστήματος... Αυτό, κύριοι, λέγεται ε-ντροπή-α, στη φυσική.

Αυτό το αδηφάγο ελληνικό σύστημα, σου τρώει τα σπλάγχνα και σε γερνάει. Ποιό το νόημα να συμμετέχει κανείς σε αυτό;

Αλλά, αν θέλω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται και όσο πιο πιστός στη θεωρία της γαμημένης διαφορετικότητας, δύο τεινά συμβαίνουν: ή αυτοί δεν καταλαβαίνουν εμένα, ή εγώ δεν καταλαβαίνω αυτούς. Το ενδεχόμενο να ισχύει το πρώτο, με εκνευρίζει απίστευτα. Το ενδεχόμενο να ισχύει το δεύτερο, με θλίβει απύθμενα.


Καλέ φίλε, Κώστα Θωμά, μόλις έβγαινα από την πύλη του ΚΕΕΜ, ορκίστηκα, ότι θα πετάξω πίσω το δεύτερο συνθετικό του ονόματός μου (-στράτιος=στρατιώτης) και ότι πλέον θα κρατήσω μόνο το πρώτο (-ευ=καλός). Με άλλα λόγια, είπα: όχι πια μαλάκας και μαλθακός, όχι πια χωρίς αντίδραση στην παράνοια και στην αδιαφορία, όχι πια μουγκός στην αδικία, όχι πια στραβός στην καταπίεση, όχι άλλα "ναι" και "μάλιστααα"! Αρχίζω όμως, να διαπιστώνω, ότι η εκτός φυλακής ζωή, σε κρατά περισσότερο δέσμιο στις παρανοϊκές δομές της και σε υποδουλώνει πιο πολύ από τους ταξίαρχους και τις πουλάδες. Αρχίζω να διαπιστώνω ότι μέσα ήταν καλύτερα... Είμαι σίγουρος ότι δεν περίμενες να πω ποτέ κάτι τέτοιο αγαπητέ Κώστα, αλλά οι άνθρωποι αλλάζουμε! Ωπ!! Είπα..., αλλάζουμε;! Ρε μπας και αλλάζουμε και δεν το καταλαβαίνουμε; Ποιες αξίες και κουραφέξαλα;

Θα μου πει επιτέλους κάποιος τι πραγματικά συμβαίνει; Θα μου πει κάποιος έστω μια μικρή, τόσο δα, λέξη, από την οποία να πιαστώ και να εμπνευστώ για το αύριο, διότι φαίνεται ότι η κατάθλιψή μου είναι σε οξεία φάση;

"Δημοσθένους λέξις"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Διονύσης Σαββόπουλος

Υ.Γ.1: Θυμάμαι πριν καμιά 10ριά χρόνια, ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος σε μια τηλεοπτική εκπομπή που είχε, προσκάλεσε τον Πάνο Κατσιμίχα. Όταν ο Κατσιμίχας είπε, αναφερόμενος στην τότε κοινωνική κατάσταση, ότι κάποιες φορές δεν έτρωγε, δεν έπινε και δεν κοιμότανε από τον εκνευρισμό του για το σύστημα, ο Παπαδόπουλος ξαφνιασμένος τον ρώτησε: "σοβαρά; δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι σε επηρεάζει τόσο πολύ αυτό το σύστημα". Εγώ τότε, εντυπωσιάστηκα διπλά από το γεγονός: πρώτα, γιατί ένοιωσα ότι βρήκα άλλον ένα άνθρωπο, κοινό σαν εμένα, ο οποίος σωματοποιούσε τόσο έντονα την αγανάκτηση για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, δείγμα ότι πραγματικά δεν μπορεί να χωνέψει και κάνει εμετό αυτά που τον αναγκάζουν να καταπιεί, και δεύτερον, εντυπωσιάστηκα με την ανικανότητα κάποιων άλλων ανθρώπων, όπως ο Παπαδόπουλος, που δεν μπορούν να αντιληφθούν τη βίαιη φθορά κάποιων συνανθρώπων τους.

Υ.Γ.2: Αγαπητέ συνάδελφε, ξέχασες και μια άλλη, πολύ πιο μεγάλη και βασική έλλειψη: την έλλειψη όρεξης για αλλαγή και αντίσταση όλων όσων ανήκουν και στοιχειοθετούν το σύστημα υγείας. Όλα τα άλλα που μου λες, μού φαίνονται ότι απομακρύνονται από την αληθινή πραγματικότητα του ΕΣΥ και με κάνεις να σκέφτομαι περί της προπαγανδιστικής φυσιογνωμίας του βίντεο (η οποία δεν έχει λάθος κατεύθυνση, αλλά λάθος τρόπο έκφρασης).