Τσίρκο Medrano, έτσι για να γουστάρουμε!

Εργάζομαι σε έναν χώρο με πολλά προβλήματα. Άλλα μικρά και άλλα μεγαλύτερα. Ξέρω ότι σε όλους τους χώρους υπάρχουν προβλήματα. Όμως εδώ καταγράφω και ένα ακόμα στοιχείο, που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την επίλυσή τους: την οκνηρή αδιαφορία που μερικές φορές αγγίζει τα όρια της εγκληματικής αδιαφορίας.

Και ας φέρω μερικά παραδείγματα, έτσι για να γουστάρουμε:


1.
Με το που σκάω μύτη στο νοσοκομείο, ήδη από την πρώτη ημέρα, μου ανέφεραν οι συνάδελφοι ειδικευόμενοι, με μερικούς από τους οποίους ήμουν και συνάδελφος φοιτητής (οπότε τους ξέρω και από την καλή και από την ανάποδη), ότι το επίδομα εφημεριών (δηλαδή ο μισθός για τις εφημερίες), είναι τσεκουρεμένο, και ότι μας κλέβουν περίπου 20 ευρώ κάθε μήνα, και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε επιτέλους και πρέπει να πάμε σε δικηγόρους και δεν μπορεί αυτή η κατάσταση να συνεχίζει εδώ και 1 χρόνο έτσι... Με λίγα λόγια, ενώ το επίσημο επίδομα για τις 7 εφημερίες τον μήνα είναι 714 ευρώ, τα παιδιά πληρώνονταν εδώ και ένα χρόνο 694 ευρώ για τις 7 εφημερίες.

Δεν παίρνω θέση εξαρχής. Παρά μιλάω με την υπεύθυνη μισθοδοσίας, η οποία μου εξηγεί ότι πληρωνομόαστε 694 ευρώ εφημερίες, διότι οι ώρες καθημερινής εφημερίας μας είναι 16 και όχι 17 ώρες, και αυτό συνεπάγεται από το γεγονός ότι το καθημερινό μας ωράριο θεωρείται 8ωρο και όχι 7ωρο.

- Πώς αποδεικνύεται αυτό; την ρωτώ.
- Από τον ισχύοντα νόμο, μου απαντά.
- Μπορώ να τον δω; ξαναρωτώ.
- Βεβαίως, μου λέει, και μου δείχνει τον κάτωθι νόμο (νόμος 3754/2009):

Μου εξηγεί ότι επειδή στην πρώτη παράγραφο του Άρθρου 1 του συγκεκριμένου νόμου διαχωρίζονται ρητώς οι νοσοκομειακοί ιατροί (δηλαδή οι επιμελητές-ειδικευμένοι ιατροί) από τους πανεπιστημιακούς και από τους ειδικευόμενους, στην πρώτη παράγραφο του Άρθρου 2 που μιλά για το 7ωρο ωράριο, αναφέρεται μόνο στους νοσοκομειακούς ιατρούς, άρα όχι στους ειδικευόμενους. Συνεπώς το ωράριο των ειδικευόμενων είναι αυτό που ίσχυε με τον προηγούμενο νόμο, δηλαδή 8ωρο.

- Είστε σίγουρη; την ρωτάω.
- Απόλυτα, μου λέει. Είμαι διοικητικός υπάλληλος πάνω από 30 χρόνια.
- Ναι, αλλά στην αρχή της δεύτερης παραγράφου του Άρθρου 1 μιλάει ότι "ο παρών νόμος αφορά το σύνολο του ιατρικού προσωπικού του κλάδου ΕΣΥ", και το Άρθρο 1 προηγείται του Άρθρου 2, οπότε ό,τι περιγράφεται στα επόμενα του Άρθρου 1 άρθρα, υπόκειται σε αυτά που λέει το Άρθρο 1, άρα και ότι τα επόμενα γραφόμενα στον νόμο επηρρεάζονται από τα προηγούμενα γραφόμενα. (μάλλον πρέπει να την άφησα σέκο, γιατί τη είδα ότι ανοιγόκλεινε τα μάτια της για κανα δίλεπτο...).
- Δεν νομίζω κύριε Τρογκάνη, μου απαντά. Το λέει ξεκάθαρα, κοιτάξτε... και φτου και από την αρχή να μου λέει ότι άλλοι είναι οι νοσοκομειακοί ιατροί και άλλοι οι ιατροί του νοσοκομείου...

Οκ, λέω στον εαυτό μου, θα το ψάξω αλλιώς, όπως ξέρω εγώ.

Τι κάνω λοιπόν; Σκέφτομαι να ρωτήσω κατευθείαν τον συντάκτη αυτού του νόμου, δηλαδή το Υπουργείο Υγείας, για το τι εννοεί ο ποιητής, ή αλλιώς για το ποιό είναι το ωράριο των ειδικευόμενων ιατρών!

Αυτό, όπως καταλαβαίνεται στην Ελλάδα, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Οπλίστηκα όμως με υπομονή και άρχισα το ψάξιμο. Για περίπου μια εβδομάδα τηλεφωνούσα καθημερινά και επί ώρες (κυριολεκτικά...) στα παρακάτω τηλέφωνα του Υπουργείου:

2105232821
2105232822
2105232823
2105232824
2105232825
2105232826
2105232827
2105232828
2105232829
2105249011
2105249012
2105249013
2105249014
2105249015
2105249016
2105249017
2105249018
2105249019
2105231910
2105223830
2105225997
2105239328
2105235453
2105226453
2105237384

Καμιά βδομάδα μετά, κάποιος επιτέλους απάντησε (μέχρι τότε, όλες οι γραμμές μιλούσαν)! Φυσικά, άρχισε νέος κύκλος εσωτερικών τριψήφιων τηλεφώνων, συνδέσεων από γραφείο σε γραφείο και από (άσχετο) προϊστάμενο σε (ακόμα πιο άσχετο) προϊστάμενο και τανάπαλιν και τούμπα και ξανά κωλοτούμπα... Εγώ όμως εκεί, υπομονετικός όσο δεν πάει! Κάποια στιγμή, πρέπει να ήταν μετά δυο εβδομάδες, βρήκα κάποια κυρία, που δεν ήταν μεν η αρμόδια, όπως μου εξήγησε, αλλά θα προσπαθούσε να προωθήσει το θέμα μου και να μου απαντήσει κάποιος για το πιο είναι επιτλέλους το επίσημο ωράριο εργασίας των ειδικευόμενων ιατρών της χώρας...

Να μην σας τα πολυλογώ, σήμερα μου ήρθε η απάντηση από το Υπουργείο. Ιδού:

Τα συμπεράσματα δικά σας. Αύριο, θα βγάλω και εδώ τα δικά μου, όταν τρίβω αυτό το έγγραφο στα μούτρα της κυρίας που είναι υπεύθυνη για τα διοικητικά μας θέματα και για τα θέματα της μισθοδοσίας.


Αξίζει όμως να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις:

α) Αυτή η κυρία -κυράτσα- αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσε να ερμηνεύσει το νόημα κάποιων λέξεων. Με άλλα λόγια, δεν μπορούσε να αντιληφθεί επακριβώς ένα δημόσιο κείμενο. Το μόνο που μπορώ να υποθέσω, αν δεν θέλω να είμαι κακός και κακοπροαίρετος, είναι ότι αυτή η γυναίκα έδωσε πανελλήνιες με το παλιό σύστημα, τότε δηλαδή που στο μάθημα της έκθεσης έγραφες και έγραφες και έγραφες, και όσα περισσότερα έγγραφες τόσο το καλύτερο, ακόμα και αν κανείς δεν καταλάβαινε τι έγγραφες... Στη δική μου εποχή (που να πω την αλήθεια, μου φαίνεται τόσο μακρινή τώρα πια), εμείς είχαμε και έκθεση, αλλά έπιανε μόνο το 50% του βαθμού. Το υπόλοιπο έβγαινε από ερμηνεία λέξεων, από νόημα δοθέντος κειμένου, από ασκήσεις τύπου συνώνυμα-αντώνυμα, από ασκήσεις έκφρασης, απο ερμηνεία και σύνθεση νοημάτων, από κριτική και συγκριτική κειμένων... Τι να πω; Μάλλον, το παλαιότερο σύστημα δεν προσέφερε και πολλά στους μεγαλύτερούς μας όσον αφορά την αντίληψη νοήματος... Και ξέρετε, μεγαλύτερη σημασία πιστεύω ότι έχει να πιάνεις το νόημα...

Όπως και να έχει όμως κυρία μου -κυράτσα μου-, δεν μπορείς, την στιγμή που υπάρχει θέμα και αμφισβήτιση σε ένα σημείο του νόμου, σαν αρμόδια για να το επιλύσεις, να πάρεις το φάκεν υπουργείο και να κάνεις αυτό που έκανα εγώ; Δεν μπορείς να απευθυνθείς σε κάποιον πιο ειδικό και να σου λύσει την απορία αν ο ιατρός του νοσοκομείου είναι ο νοσοκομειακός ιατρός;


β) Έχω να πω όμως κάτι και για τους συναδέλφους μου, που έχω την εντύπωση ότι δεν άλλαξαν σχεδόν καθόλου από όταν ήμασταν φοιτητές. Την ίδια βλακεία, κινδυνολογία και απραξία κουβαλούν. Μεγάλα λόγια και πολλές πορδές για να βάψουν αυγά... Δικηγόρους και ψεύτικη επαναστατικότητα, μα ουσία μηδέν. Τσάμπα μαγκιά, ή αλλιώς, μαγκιά-κλανιά-και-κωλοφιλιστρίνι, που λέν και στο χωριό μου, και αποτέλεσμα μηδέν! Καλά ρε παιδιά, μιλάτε για εξωτερικές δυνάμεις ενίσχυσης, δικηγόρους και κουραφέξαλα, ενώ θα μπορούσατε κάλλιστα να ψάξετε μόνοι σας την λύση. Τι να πώ; Εξηγούνται πολλά από την δική μας την απραξία και σκουντράδα για την κατάντια μας. Ειδικά μάλιστα όταν μερικοί από τους συναδέλφους ανήκαν στα ΕΑΑΚ και οι άλλοι μισοί στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚΛΜΝΞΠΡΣΤ, αντιλαμβάνεστε ότι είχαν, έχουν και με βεβαιότητα θα εξακολουθούν να έχουν, την αδιαφορία και την ανικανότητα να πράξουν. Θα παραμείνουν ρήτορες της πορδής! Μπράβο μας, λοιπόν αγαπητοί συνάδελφοι. Καλά κάνουν και μας γαμάνε πατόκορφα όλοι τους!



2.
Κάποιες φορές, εφημερεύουμε στα ΤΕΠ χωρίς ειδικευμένο ιατρό, που στην πράξη σημαίνει χωρίς Γενικό Ιατρό (δηλαδή ιατρό με τίτλο ειδικότητας Γενικής Ιατρικής). Δηλαδή, μόνοι μας ΠΑΝΤΕΛΩΣ, και Άγιος ο Θεός, ή Άγιος ο Σπυρίδωνας, που είναι και τοπικός Άγιος και τον επικαλούνται πολύ συχνά οι ντόπιοι, λες και θα τους ακούσει, τρομάρα μας... Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κάτωθι εγκύκλιο (αρ.πρωτ. 439 της 20/9/2006 του Υπουργείου Υγείας) που μιλά για το ρόλο και τη θέση των επιμελητών στα ΤΕΠ:

Τι κάνουμε εμείς λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις; Μάλλον, τον σταυρό μας (και αυτοί που πιστεύουν ότι θα πιάσει, και αυτοί που πιστεύουν ότι δεν θα πιάσει...) και άντε και κανά τέτοιο έγγραφο, έτσι για να δηλώνουμε παρόντες:

Αποτέλεσμα; Να πεθαίνει κόσμος έτσι για πλάκα, χωρίς να γίνεται αντιληπτό για ποιό λόγο πεθαίνει... Δεν βαριέσαι, υπάρχει και υπερπληθυσμός στον πλανήτη, μην το ξεχνάμε, κάποιος επιτέλους πρέπει να δώσει λύση.



3.
Όλες τις μέρες που είμαι στην κλινική, εμφανιζόταν πότε ο ένας και πότε ο άλλος επιμελητής, από τους δυο, όλους και όλους που έχουμε στην κλινική μας (Β' Παθολογική). Δεν τα πήγαιναν και πολύ καλά οι δυο τους. Επικοινωνούσαν με σημειώματα. Θα με ρωτήσετε, πώς γίνεται να επιβιώνει μια κλινική με συνεννόηση μέσω σημειωματαρίου... Θα σας απαντήσω πολύ απλά: δεν γίνεται!

Όμως υπάρχουν και χειρότερα, αν νομίζατε ότι είχαμε πιάσει πάτο σαν κλινική: η μια επιμελήτρια, ασθένησε προχτές, και πήρε κάποιες μέρες αναρρωτική άδεια. Ο σύζυγός της, ο οποίος είναι συνάδελφος ιατρός και εργάζεται στο ίδιο νοσοκομείο, αλλά σε άλλο τμήμα, ήρθε σήμερα να ζητήσει από τον δεύτερο επιμελητή μας, που εκτελεί χρέη διευθυντή κλινικής, ενώ δεν είναι Διευθυντής, να υπογράψει την αναρρωτική άδεια της γυναίκας του. Μάλλον ζήτησε και κάποιες μέρες παραπάνω, πχ αντί για 5, ζήτησε 10. Ο άλλος φαίνεται ότι δεν δέχτηκε αυτήν την πρόταση και αντέδρασε. Αποτέλεσμα; Μετά από φωνές στο γραφείο του, που είναι δίπλα στο δικό μας γραφείο, βγαίνουμε και βλέπουμε τον έναν (τον σύζυγο της επιμελήτριας) να φεύγει με ματωμένη γροθιά και τον άλλον (τον επιμελητή που εκτελεί χρέη διευθυντή) να βγαίνει με σπασμένα γυαλιά, με ματωμένο πρόσωπο, με μπλαβί μάτι, με 4-5 θλαστικά τραύματα στην κεφαλή, και να φωνάζει ότι θα κάνει μήνυση και κάποιος ας καλέσει επιτέλους την αστυνομία...

Σουρεάλ καταστάσεις... Ακολούθησαν, μηνύσεις, αυτόφωρο, φωνές, κακό, ασφαλιστικά μέτρα... Και φυσικά, αναρρωτική άδεια και για τον ίδιο τον επιμελητή που τις έφαγε... και η άδεια μάλλον θα είναι πάνω από 2-3 μήνες, καθότι η βλαμμένη από το συμβάν (μόνο;) ψυχική υγεία του, είνα ένα ισχυρό χαρτί τη σήμερον ημέρα, για να μην δουλεύεις!

Αποτέλεσμα; Η κλινική μας πλέον παραμένει και επίσημα ακέφαλη! Θα πεθαίνει κόσμος, αλλά θα γνωρίζει τουλάχιστον τους λόγους για τους οποίους θα πεθαίνει: επειδή δεν υπάρχουν ειδικευμένοι ιατροί.

Ουφ, κάτι είναι και αυτό, μην ζητάμε πολλά εν μέσω κρίσεως...


Εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σαν ειδικευόμενοι, είναι εκτός από τους σταυρούς (στους οποίους πλέον όλοι πιστεύουμε ότι μπορεί να πιάσουν, επί παραδείγματι όταν με ρώτησε ένας ασθενής ποιός θα του δώσει το σημερινό εξιτήριο, του απάντησα εντελώς φυσικά και ανερυθρίαστα: ο Άγιος Σπυρίδωνας!), να κυκλοφορούμε και με κάμποσες σκελίδες σκόρδα στις τσέπες και στους λαιμούς... Και άντε να συντάξουμε και κανά τέτοιο χαρτί, χωρίς φυσικά να ιδρώνει κανενός το αυτί:

Πόση ξεφτίλα ακόμη ρε παιδιά; Και κυρίως, για ποιούς; Για κάποιους κυρίους που έπρεπε, αντί παντελόνια να φορούν κιλότες;


"Αν λοιπόν κάποιος υποστηρίζει ότι δικαιοσύνη είναι να αποδίδει κανείς στον καθένα ό,τι του οφείλεται, και εννοεί με αυτό ότι ο δίκαιος οφείλει από τη μια να βλάπτει τους εχθρούς κι από την άλλη να ωφελεί τους φίλους, δεν ήταν σοφός όποιος το 'πε αυτό. Γιατί δεν έλεγε πράγματα σωστά: σε καμιά περίπτωση δεν προέκυψε ότι είναι δίκαιο να βλάπτεις - τον οποιοδήποτε." (σελ. 51, μιλάει ο Σωκράτης)

"Άκου τότε, είπε. Υποστηρίζω ότι το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρότερου! Μα γιατί δεν επικροτείς αυτή την απάντησ; Δεν έχεις τη διάθεση να το κάνεις." (σελ.57, μιλάει ο Θρασύμαχος)

(αποσπάσματα από το νέο βιβλίου που -επιτέλους- ξεικίνησα να διαβάζω: "Πολιτεία" του Πλάτωνα, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2002, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης)