«Όταν λοιπόν παραδίνεται κανείς στην απόλαυση της μουσικής και την αφήνει να πλημμυρίσει την ψυχή του χύνοντας μέσα από τα αυτιά, σαν μέσα από ένα χωνί, εκείνες τις γλυκιές, απαλές, θρηνητικές μελωδίες, για τις οποίες τώρα δα μιλούσαμε, και περνάει όλη του τη ζωή σιγοτραγουδώντας και αναγαλλιάζοντας από το τραγούδι, ο άνθρωπος αυτός πρώτα-πρώτα, αν είχε μέσα του κάτι ψυχωμένο, το μαλακώνει, όπως η φωτιά το σίδερο, κι από αδούλευτο και σκληρό το κάνει ευκολομεταχείριστο. Κι άμα δεν σταματάει, αλλά επιμένει να εκθέτει τούτο το κομμάτι της ψυχής του στη μαγεία της μουσικής, ύστερα από λίγο το λιώνει και το νερουλιάζει, ώσπου τελικά το διαλύει και το αποκόβει, όπως τα νεύρα, από την ψυχή, κάνοντάς το έναν "πολεμιστή ψόψιο"».
(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από την ‘Πολιτεία’ του Πλάτωνα, σελ. 243, εκδ.ΠΟΛΙΣ, 2002)
Εδώ κολλάει αυτό που λέγαμε στο σχολείο, με τον μαθηματικό μου, αναφερόμενοι φυσικά στους πλατωνικούς έρωτες...:
"Γαμώ τον Πλάτωνα, γαμώ..."
Υ.Γ.: Ρε παίδες, τι έχουν πει οι άνθρωποι εκείνης της εποχής;! Έχω διαβάσει μόλις 250 σελίδες από την Πολιτεία του Πλάτωνα και μέσα τους έχω διαβάσει τη διαδρομή όλης μου της ζωής, όλης μου της αναζήτησης και όλης μου της φιλοσοφίας... Κάποια πράγματα αδυνατώ να τα εξηγήσω. Ίσως, καλύτερα. Ίσως, έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να συνεχίσω να παλεύω τους φόβους μου και να μην τους θεωρώ απάλευτους...
"Οι φόβοι του πρίγκιπα"
Onirama
Onirama
"ποιός μου 'μαθε έτσι ν' αγαπώ;"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου