Αν εξαρχής μας μιλούσατε όλοι σας έτσι

"Ακόμη και ένας ο οποίος μπορεί να αποδείξει ότι δεν αληθεύουν όσα έχουμε πει και ο οποίος έχει αρκούντως αντιληφθεί ότι η δικαιοσύνη είναι το πιο σπουδαίο πράγμα, θα ‘ναι πολύ συγκαταβατικός απέναντι στους άδικους ανθρώπους και δεν θα αισθάνεται διόλου οργή γι’ αυτούς, αλλά θα ξέρει ότι εκτός ίσως από κάποιους που χάρη σε μια θεϊκή προδιάθεση της φύσης τους δεν ανέχονται το άδικο ή πάλι κάποιους άλλους που έχοντας αποκτήσει στερεότερη γνώση κρατιούνται μακριά από αυτό, από τους υπόλοιπους κανένας τους δεν είναι με τη θέλησή του δίκαιος αλλά κατακρίνει την αδικία είτε από δειλία ή επειδή τον έχουν πάρει τα γεράματα ή από κάποια άλλη αδυναμία όντας ο ίδιος ανήμπορος να αδικήσει. Ότι έτσι συμβαίνει είναι πρόδηλο. Γιατί ο πρώτος από αυτούς που θα αποκτούσε δύναμη, θα ήταν και ο πρώτος που θα αδικούσε, στο βαθμό βέβαια που θα ‘χε τη δύναμη να το πράξει. Και η αιτία για όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκείνο από το οποίο ξεκινήσαμε, και ο Γλαύκων και εγώ, όλη αυτή τη συζήτηση μαζί σου, Σωκράτη, για να σου πούμε, θαυμαστέ μας φίλε ότι «Από όλους εσάς, οι οποίοι παρουσιάζεσθε ως υμνητές της δικαιοσύνης, από τους πρώτους-πρώτους κιόλας ήρωες που κάποια λόγια τους έχουν σωθεί ίσαμε τους τωρινούς ανθρώπους, ποτέ κανένας ως τώρα δεν κακολόγησε την αδικία ούτε εξύμνησε τη δικαιοσύνη διαφορετικά παρά για τη δόξα, τις τιμές και τα δωρήματα που έρχονται ως επακόλουθο καθεμιάς από αυτές. Πώς όμως επενεργεί διαμέσου της δικής της δύναμης η καθεμιά τους, όταν υπάρχει μέσα στην ψυχή εκείνου που την έχει, έστω κι αν διαφεύγει την προσοχή θεών και ανθρώπων, αυτό ποτέ κανένας ως τώρα, ούτε ποιητής ούτε απλός άνθρωπος, δεν το έχει εκθέσει με τρόπο που να ικανοποιεί, ότι δηλαδή το μεν ένα είναι το μεγαλύτερο κακό απ’ όσα έχει μέσα της η ψυχή, ενώ η δικαιοσύνη το μέγιστο αγαθό. Γιατί αν εξαρχής μας μιλούσατε όλοι σας έτσι, από τα νιάτα μας ακόμα, και μας πείθατε, δεν θα φυλαγόμαστε ο ένας από τον άλλο μη μας κάνει τίποτε άδικο, αλλά μόνος του καθένας θα ήταν ο ίδιος ο καλύτερος φύλακας του εαυτού του, επειδή θα φοβόταν μήπως με το να αδικεί θρέφει μέσα του το πιο μεγάλο κακό".

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το βιβλίο "Πολιτεία" του Πλάτωνος, εκδ. ΠΟΛΙΣ, σελ.125-127)


Κάποιες φορές δεν έχεις σχόλια. Γιατί πολύ απλά, δεν έχεις λόγια. Γιατί ακόμα πιο απλά, έχεις αποσβολωθεί από τη μαγεία των πληροφοριών...


Επιστρέφεις από έναν κόσμο που σε φθείρει. Θες να φύγεις. Ανοίγεις, ένα βιβλίο, ένα βιβλίο μάλιστα με τεράστια ιστορία, ίσως όση και τα γονίδια σου, και τότε σε ρουφά ανάμεσα στις λέξεις του, σε ταξιδεύει μεταξύ των σελίδων του, σε ραίνει με τις άχρονες σημασίες του και θέλεις να μείνεις για πάντα εκεί κλεισμένος, παρέα με τη σκόνη που κατασκηνεί σταθερά στα φυλλοκάρδια ενός πονεμένου δημιουργήματος.

Αυτό είναι το μεγαλείο ενός βιβλίου. Η αχρονία του.