Το χελιδόνι του σήμερα

Σήμερα, μια νέα μέρα άρχισε. Νέα διάθεση. Ομαδικό πνεύμα. Δυναμικότητα. Το είχαμε ρε παιδί μου, πώς το λένε;

Σήμερα, και η φύση το επιβεβαίωσε: μια νέα αρχή, που μυρίζει άνοιξη και στάζει χρυσοσταλίδες, μας έκλεισε το μάτι. Μα καθώς το έκλεισε, έσταξαν τα δάκρυά της και άγγιξαν το άυπνό μας πρόσωπο, σαν μια χαϊδεμένη υπενθύμιση ότι το χλωμό και το χρωματισμένο, το υποσχόμενο με το αναθεματισμένα υπενθυμιζόμενο, το νέο με το παλιό, το καυτό με το δροσερό, είναι τα πρωτογενή υλικά που σμιλεύουν τη φύση μας (τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική μας).

Σήμερα, όμως, η καρδιά μου χτυπούσε σταθερά και με βραδύτητα. Τίποτε δεν της τάραξε τα φυλλοκάρδια. Τίποτε δεν την συγκλόνισε. Τίποτε δεν την έκανε να εκτοξεύσει παλμούς και να φτάσει στο κόκκινο.

Για να δούμε αύριο... Ως τότε, εν αναμονή να κοπάσει η μπόρα.

"Why does my heart feel so bad"
Moby

Υ.Γ.: Ζητώ συγνώμη από το χελιδόνι που το φωτογράφισα χωρίς την άδειά του. Ίσως αν με κοιτούσε και αυτό, να έβλεπε τα ίδια χρώματα που είδα και εγώ όταν το κοιτούσα: πολύ μαύρο και λίγο άσπρο...