Προβληματικός (ή εμβληματικός;) παις...

Όσο και να θέμε (="θέλουμε", στην παιδιάστικη γλώσσα) να αποφύγουμε όμως το Χρόνο και την παρουσία του, όσο και να θέλουμε να τον αγνοήσουμε, όσο και να θέλουμε να του κρυφτούμε, Αυτός δεν μας αφήνει... Δείτε πώς η αναφορά μου στους μετανάστες, δια αναμεταδόσεως της ανακοίνωσης του αντιρατσιστικού παρατηρητηρίου του Παν/μίου Αιγαίου, έχει απόλυτη σχέση με το Χρόνο... Καθώς, έκλεισα την τελευταία ανάρτηση χτες, στα χέρια μου έπεσε (και στα μάτια μου ανέβηκε) το εξής απόσπασμα:

"Το παιγνίδι έχει κιόλας παιχτεί: οντο-θεο-κοσμο-ιστορικο-ανθρωπο-λογικά. Ο χρόνος είναι ο παις αει πεσσεύων, άπληστος και μαζί καρτερικός. Ανάμεσα στ' άλλα παιγνίδια, και το ηθικό θα συνεχίσει κατ' ανάγκη να παίζεται, μα τουλάχιστον ας είναι όσο γίνεται πιο απαλλαγμένο από τούτη την αναμονή τη νευρασθενική, την ψυχασθενική, την καταθλιπτική και/ή υπομανιακή και υστερική ενός «καλύτερου κόσμου»."

(απόσπασμα χωρίς άδεια αναδημοσίευσης από το "Για μια προβληματική Ηθική" του Κώστα Αξελού, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σελ. 36)


Δυο σκέψεις:

1] Όλοι είμαστε πιόνια στα χέρια του Χρόνου, όπως πιόνια είναι οι μετανάστες, τα πουλιά τα μεταναστευτικά, οι σκέψεις που μας επισκέπτονται και μετά μεταναστεύουν για πάντα μακριά... Ο Χρόνος και Εμείς, ερχόμαστε και φεύγουμε και πιο σωστά, ερχόμαστε για να φύγουμε και όχι για να μείνουμε...

2] Παιχνίδι Τύχης και η Ηθική ενός καλύτερου κόσμου; Ουτοπία ο στόχος της; Ίσως... Βασανιστικός όμως, ο δρόμος της, στις όχθες του οποίου στοιβάζονται κορμιά στιγματισμένα, μυαλά ποδοπατημένα... Καλύτερη, ακριβέστερη και πιο ξεκάθαρη διάγνωση από τα επίθετα που επιθετικά επιθέτει (όπως τα επιθέματα) πάνω στις πληγές του νου ο Αξελός, δεν έχω στη ζωή μου ξαναδιαβάσει: νευρασθενική, ψυχασθενική, καταθλιπτική, υπομανιακή, υστερική αναμονή... Και εμείς οι ιατροί, εστιάζουμε στη λέξη "αναμονή" μη βλέποντας όλα αυτά που σέρνει πίσω της (και πίσω μας)...

Και μια τρίτη σκέψη που συνδυάζει τις άλλες δυο: είμαστε πιόνια στις βουλές του Τροχού της Τύχης και στα παιχνίδια της... Όλα τα υπόλοιπα, φτιαχτά τερτίπια του φθηνού μυαλού φαντάζουν. Τι αξίζει όμως, από αυτά τα τερτίπια; Ας μένει μόνο το παιχνίδι. Πιο σωστά: (μ)ας μένει μόνο το παιχνίδι. Και σε αυτό ας αρκεστούμε. Τα λοιπά αδιάφορο πλέον τί πρεσβεύουν. Παιχνίδι και πάλι παιχνίδι. Γέλιο και πάλι γέλιο... Αρκετά.