Το Χρονικό του Χρόνου

Συνεχίζοντας από την προηγούμενη ανάρτηση, θα με ρωτήσετε εύλογα: και γιατί παρακαλώ ο νους θέλει το χορό; Τι του προσφέρει;

Η απάντηση έχει αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο μέσα από το μύθο της "Ταραντέλα", της διαδικασίας εκείνης κατά την οποία όταν μια δηλητηριώδης αράχνη τσιμπούσε νέους και νέες στα χωράφια της Ιταλίας, έπρεπε να τρέξουν οι θεράποντες ιατροί-μουσικοί και μέσα από μια φοβερά εργώδη και συνεχή διαδικασία χορού, να "βγάλουν" μέσα από το σώμα του ασθενή το δηλητήριο, αποτινάσσοντας κατά κάποιον τρόπο μέσα από τις φοβερές δίνες του χορού, το δηλητήριο -κάτι σαν την αποτίναξη του δικού μας Σατανά-. 

Ο χορός ήταν λοιπόν, μέχρι τελικής πτώσης! Μόνο τότε είχε ολοκληρωθεί η "φαρμακευτική αγωγή"... η οποία μπορεί να κρατούσε 2 ή και 3 μέρες συνεχούς χορευτικού οργασμού. 

Τι δείχνει αυτός ο μύθος (μύθος και όχι πραγματικότητα, διότι ποτέ δεν ανακαλύφθηκε από τους επιστήμονες δηλητηριώδη αράχνη σε εκείνες τις περιοχές); Ότι το μυαλό αναζητεί την εκτόνωση, χτίζοντας μύθους και καταστάσεις, πλαστές πραγματικότητες και φαντασιώσεις, ώστε να εκτονώσει την ενέργεια των νευρωνικών του φορτίσεων και τελικά να γειωθεί - όπως γειωνόταν το κορμί του χορευτή της Ταραντέλα, όταν αποκαμωμένο γινόταν ένα με τη γη...

Να γιατί, ο νους επιλέγει το χορό για να εκτονωθεί... Να γιατί ο χορός του νοός, δηλαδή ο χρόνος, αποτελεί δημιούργημα για να εκτονωθεί η σκέψη... Να γιατί ο χρόνος προάγει τη σκέψη, καθώς την καθαρίζει από τα υπόλοιπα, και της επιτρέπει να ισορροπεί. Να γιατί ο πρώτος χρόνος, κατά τη γένεσή του, ήταν προσωπικός. Δημιουργήθηκε από το νου για προσωπική χρήση... και για προσωπική έκφραση.

Πάλι όμως, θα με προλάβετε και θα με ρωτήσετε: πώς γίνεται κάτι που γεννήθηκε για να απελευθερώνει το πνεύμα, την ίδια στιγμή να το φυλακίζει - τρανταχτό παράδειγμα η σύγχρονη εποχή, που μας εγκλωβίζει με τους ρυθμούς της, με τον αδυσώπητο χρόνο της... Ο χρόνος του καθενός τον πνίγει και δεν τον ισορροπεί. Ο προσωπικός χρόνος δεν είναι πλέον προσωπικός, και για αυτό δεν είναι πλέον πραγματικός χρόνος! Είναι πραγματική φυλακή... Φυλακή του νου, φυλακή του ανθρώπου...

Το ερώτημα μου θυμίζει εκείνο του Καμπανέλλη στο "Μεγάλο μας Τσίρκο" κατά το οποίο ο αφελής αφηγητής αναρωτιέται πώς η γκιλοτίνα, ένα εργαλείο που γεννήθηκε από τους επαναστάτες για να σκοτώνει τους εχθρούς, κατέληξε εν συνεχεία να σκοτώνει τους ίδιους τους επαναστάτες... Αλλά και μέσα από ένα άλλο παράδειγμα της τέχνης, αυτή τη φορά δια χειρός του παλαβού Σαλβαδόρ Νταλί, αποτυπώθηκε η τραγική έκπτωση του χρόνου από την πρωταρχική του λειτουργία, προλαβαίνοντας κάθε επιστημονική προσέγγιση επί του θέματος... αποδεικνύοντας ότι η Τέχνη, πρώτη από όλους, εκφράζει το νου - εξάλλου και ο ίδιος ο χορός που επιλέγη από το νου είναι τέχνη... και μάλιστα είναι η τέχνη της εκτόνωσης!

Μετά από αυτό το σύντομο χρονικό του χρόνου, θα με ρωτήσετε το πιο δύσκολο ερώτημα: πού πάει η νόηση; Σε ποιους ρυθμούς επιλέγει να χορεύει; Ποια βήματα επιλέγει για να εκφραστεί; Και ποιες φιγούρες μαθαίνει για να ισορροπήσει;

Θα σας απογοητεύσω, αλλά αυτά είναι ερωτήματα, που μόνο επί σκηνής, απαντώνται...