Παραμύθιον!

Στην προηγούμενη ανάρτηση μιλήσαμε για θεριά και δράκοντες, για σύμβολα μιας άλλης διάστασης, για έννοιες εξωπραγματικές.

Χτες, έτυχε να βρεθώ σε μια ομιλία σχετικά με την ψυχολογία των παραμυθιών και την ιδιαίτερη σχέση που δημιουργούν στους παραμυθιασμένους (η λέξη με παραπέμπει σε κάτι σχετικό με "σεληνιασμένους"). Ειπώθηκαν αρκετά, και ειδικότερα από τις γυναίκες που ήταν η συντριπτική πλειοψηφία του ακροατηρίου  (από τους περίπου 150 παρευρισκόμενους, μέτρησα μόνο 4 αρσενικούς, μαζί με εμένα...). Ανέλυαν και ξανα-ανέλυαν αυτές οι γυναίκες... Νομίζω το 'χουν το θέμα με τα παραμύθια, αλλά δεν ξέρω αν είναι επειδή ξέρουν να λένε πολλά ή επειδή ακούν πολλά (από τους άντρες!). Όπως και να έχει, το θέμα ανάμεσα στα τόσα που ακούστηκαν, σχετικά και άσχετα, βαθυστόχαστα ή άκυρα, ένα μου έκανε μεγάλη εντύπωση που δεν το γνώριζα:


"Το παραμύθι, σχετίζεται ετυμολογικά με την παραμυθία, που σημαίνει παρηγοριά."


Τι άλλο θα μπορούσε να είναι ένα παραμύθι, αν όχι παρηγοριά στην νέα τρυφερή ψυχούλα που μόλις βγαίνει έξω στο κρύο που μαίνεται η βροχή και η βαροχειμωνιά, που γνωρίζει τα πρώτα έντονα σημάδια της φθοράς και του τέλους; Αυτό το τέλος των παραμυθιών... Πάντα ευτυχισμένο. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα... Μόνο που δεν λέει το σημαντικότερο: αυτό το τέλος είναι μια νέα αρχή. Η δική μας αρχή, η δική μας νέα, δύσκολη αρχή. Η αρχή των νέων παιδιών, των νέων ψυχών, των νέων ανθρώπων, που για να στεριώσουν πρέπει να έχουν γερές ρίζες, όπως αυτή των παραμυθιών...

"Τραγουδάκι"

Στίχοι, Μουσική: Ευτύχης Ζαρμπ

Ερμηνεία: Θ. Μικρούτσικος & παιδική χορωδία Λαυρίου

"κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές, είναι γιατί τ' ακούς γλυκύτερα...

κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται, γιατί είναι ζωντανή...

γιατί είναι αμίλητη... και προχωράει.

Στάζει την μέρα, στάζει στον ύπνο...

μνησιπήμων πόνος !..."

Γ. Σεφέρης (Τελευταίος Σταθμός)