Η Τύχη και οι Τοίχοι...

Με αφορμή το τεράστιο επίτευγμα της Κοσμολογίας που ανέφερα στην προ-προηγούμενη ανάρτηση, αναλογίζομαι το πώς η επιστημονική κοινότητα τελικά μέσα από τη διαδικασία του "try and error" κατορθώνει να φτάσει εκεί που προσδοκά, και νοιώθω μια υπέροχη αγαλλίαση απέναντι στην τόση τυχαιότητα που μας περιβάλλει.

Βασικά, οι εμπλεκόμενοι της μάχης ξετυλίγονται ακριβώς μπροστά μας, μέσα σε αυτή την ίδια τη φράση: 

η τυχαιότητα που μας περιβάλλει...

από τη μια η τύχη,

από την άλλη οι τοίχοι εκείνοι, μέσα στους οποίους εγκιβωτίζουμε την τύχη...

Δεν είναι άλλοι από τους τοίχους της λογικής μας, της τετράγωνης λογικής μας, της διαφωτισμένης λογικής μας. Που στριμώχνει σε κουτάκια την κυρα-Τύχη και αυτή ακολουθώντας το γνωστό της μοτίβο "the random walk of the molecules" δεν μπορεί παρά να χτυπηθεί αλύπητα σαν το χταπόδι από τοίχο σε τοίχο, και τελικά να μαρτυρήσει... τα μεγάλα μυστικά της. 

Μετά από τόση τυχαία περιπλάνηση, αλλά σε τόσο μικρό χώρο όσο η τετράγωνη λογική του ανθρώπινου μυαλού, δεν μπορεί παρά να πέσει πάνω ακριβώς στη λύση του προβλήματος η κυρά-Τύχη... Το μεγαλύτερο προτέρημά της, αυτό ότι μπορεί να βρεθεί οπουδήποτε, να προκαλέσει οτιδήποτε και οποτεδήποτε, γίνεται το μεγαλύτερο μειονέκτημά της, όταν εγκλωβίζεται στο ασήμαντο και πολύ μικρό τετράγωνο λογικό κουτί του μικρού ανθρώπου... Και αντίστροφα: το μειονέκτημα του ανθρώπου, που είναι το μικρό του το μυαλό, γίνεται το μεγαλύτερό του πλεονέκτημα, όταν πάει να συλλάβει και να χωρέσει το αδάμαστο τέρας της Τύχης...

Πόσα περίεργα παιχνίδια παίζει η Τύχη ε;; Τόσο περίεργα, που είμαι σίγουρος πως ούτε η ίδια δεν υπολόγιζε... Φαίνεται, την ιστορία του τεράστιου Γολιάθ και του ασήμαντου Δαϋίδ, ίσως δεν την είχε ακούσει...