Ποιο το καθήκ(ι)ον σου;!

Σήμερα, πήγα να πάρω ένα σουβλάκι στο χέρι, καθότι δεν προλάβαινα να φάω σπίτι. Όμως, δεν ήθελα να πάρω σουβλάκι... από χέρι, αλλά στο χέρι!

Τι εννοώ; Για άλλη μια φορά, ήρθα αντιμέτωπος με το ελληνικότατο φαινόμενο, όχι του "πίτα-γύρο", αλλά του "άρπα κόλλα" ή αλλιώς, πιάστα με τα βρωμόχερά σου όλα... που με κάνει να γυρίζω απ' τα νεύρα μου, γύρω γύρω... 

Παραγγέλνω το κλασσικό: σουβλάκι κοτόπουλο με πατάτες, ντομάτα, μαρούλι, σως ουγγαρέζα. Η νεαρά που ανέλαβε να με εξυπηρετήσει, φοιτήτρια το πιθανότερον, (μια από τις τρεις που δούλευαν εκεί, ανάμεσα στον υπεύθυνο, κάτι σαν τους τρεις άγγελους του Τσάρλι φαίνονταν γύρω του - αυτές δούλευαν με ταχύτατους ρυθμούς, εκείνος έπαιρνε τα λεφτά, καθότι καθόταν, καθίκι οντας, πάνω από την ταμειακή μηχανή, νωχελικός), έπιασε το μαρούλι με τα χέρια της και το αφήνει -με χάρη ομολογουμένως- πάνω στο ανοιχτό σουβλάκι μου... Το τυλίγει εν συνεχεία -με χάρης συνέχεια- και μαζί τυλίγει και το θυμό μου και μου το δίνει, όπως επίσης μου τη δίνει... όταν το κάνουν αυτό. Αμέσως μετά, πετάγεται το καθίκι, από το καθίκι του και λέει: 2.50 ευρώ φίλε. -Πάρτα! -Φέρτα! Και σηκώνεται το καθίκι, απ' το καθίκι του, και σκαλίζοντας τη μύτη του, τραβά, όχι προς τη δόξα, αλλά προς την τουαλέτα...

Αμέσως, μου ήρθε στο νου το παρακάτω κείμενο του γιγαντοτεράστιου Άντον Τσέχωφ:


Ένας αριθμός 

"Τις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της. 

- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα... 
- Για σαράντα. 
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ... 
- Δύο μήνες και πέντε μέρες... 
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές... 

Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη. - Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά; 

Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα. 

- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια... 
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία. 
- Το 'χω σημειώσει! 
- Καλά... 
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα. 

Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι! 

- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε... Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα. 
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου! Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα... 

Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της. 
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε. 

Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου. 

- Και γιατί με ευχαριστείς; 
- Για τα χρήματα. 
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ; 
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!... 
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη; 

Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε..."


Ξέρετε, κάποιες φορές πιστεύω ότι αν από κάποιον λείπει ο αυτοσεβασμός, ό,τι και να του πεις, δεν θα μπορέσει να καταλάβει μια παραίνεση ή σύσταση ή σχόλιο για να γίνει καλύτερος.

Ο Αυτοσεβασμός όμως τί είναι; 

Είναι ότι "δεν κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν";

Ή μήπως, είναι "να κάνεις στους άλλους, αυτό που θες να σου κάνουν"; 

Για παράδειγμα, αν αυτή η νεαρά του σουβλατζίδικου -φοιτήτρια το πιθανότερον- έχει μάθει από το σπίτι της, ως δείγμα αυτοσεβασμού, ίσως αμεσότητας, να πιάνει τα πάντα με τα βρώμικα χέρια της, αν δηλαδή ο αυτοσεβασμός εξαργυρώνεται σε τέτοιες μικρές πράξεις, εντασσόμενες στη γαμημένη τη διαφορετικότητα των ανθρώπων και του τρόπου που προσεγγίζουν ή αντιλαμβάνονται τα πράγματα, πώς να κάνεις εσύ ο έρμος το σχόλιό σου ή την παραίνεσή σου, πώς να υποστηρίξεις το δίκιο σου; Επίσης, αν ο χοντρός νταβατζής-Τσάρλι του σουβλατζίδικου, έχει μάθει ότι η ζωή είναι μια χύμα κατάσταση, γεμάτη αδιαφορία, πώς να του ζητήσεις απόδειξη ότι δεν είναι ελέφαντας, όταν η όλη του η ύπαρξη πάσχει από... ελεφαντίαση; Κάποιος που μεγαλώνει, πάλι στα πλαίσια της γαμημένης της διαφορετικότητας, έχοντας ως βασική αξία ζωής, ένα "καθίκι", πώς να χωρέσει μέσα στο μυαλό του κάτι άλλο πέρα από... υλικό αφόδευσης;

Και το μέγα ερώτημα λοιπόν, παραμένει: 

"Εσύ θέλεις, αυτοί μπορούν;"