Σε αυτό το σημείο, με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση, οφείλω μια εξήγηση. Πολλάκις έχω αναδημοσιεύσει σε αυτό το ιστολόγιο, αποσπάσματα από βιβλία, άρθρα, ρήσεις, χωρίς να έχω ζητήσει ή λάβει επίσημα την άδεια των ανθρώπων που τους ανήκουν ή των εκδοτών που τα επιμελήθηκαν.
Δεν ντρέπομαι για αυτό, αλλά δεν το κάνω κιόλας από καμιά μανία να το παίξω επαναστάτης και να εναντιωθώ στους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων. Σέβομαι το δικαίωμα του καθενός δημιουργού να διαχειρίζεται όπως θέλει τις σκέψεις του. Όμως έχω μια αντίρρηση επ' αυτού: δεν μπορείς να κλειδώσεις τις σκέψεις, δεν μπορείς να τις εμποδίσεις να μοιραστούν ανάμεσα στους ανθρώπους και να πετάξουν σαν πολύχρωμες πεταλούδες... και που ξέρεις, ίσως -στηριζόμενοι στην θεωρία του χάους- κάπου στην άλλη άκρη της Γης να προκαλέσουν κάποια θύελλα σε κάποια ανυποψίαστη ψυχή!
Δεν μπορώ κάτι που μου κινεί το ενδιαφέρον, να μην το αναρτήσω και (με αυτόν τον τρόπο) μοιραστώ σε αυτήν την φτωχή και παγερά αδιάφορη -ίσως για τους περισσότερους- διαδικτυακή γωνιά του πλανήτη. Αυτός, είναι ίσως και ο λόγος ύπαρξης του συγκεκριμένου ιστολογίου. Αν δεν έχω κάτι άλλο να μοιραστώ μαζί σας, τότε θα πάψει να υπάρχει και θα σβήσει.
Σκεπτόμενος σαν άλλος Προμηθέας, αψηφώντας τους νόμους των Θεών, θεωρώ ότι κάτι που θεωρούμε ότι μπορεί να λάμψει σαν φως ανάμεσα στο σκότος των ανθρώπων και να κάψει σαν φλόγα τις κακές μας συνήθειες, όχι μόνο καλό θα ήταν να το το μοιραζόμαστε -αναφερόμενοι πάντα στην πηγή του- αλλά το οφείλουμε κιόλας στους συνανθρώπους μας...
Πάντα έχω στο νου μου μια ρήση του Δημήτρη Αποστολάκη, από τους Χαΐνηδες, σχετική με το αν τον ενοχλεί η πειρατεία στη μουσική και συνεπώς η κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων: η πειρατεία είναι για τις εταιρείες, η μουσική είναι για τους ανθρώπους...
Ποιος ο πραγματικός κλέφτης; Ποιος ο νικητής και ποιος ο νικημένος; Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από αυτήν τη "διαφυγή" σκέψεων...;
"Ωδή στους νικημένους"
Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Ερμηνεία: Χαΐνηδες
Την παλιά την ιστορία μέχρι και το χτες
γράψανε οι νικητές
μα ήταν καταδικασμένοι
να 'ναι πρωταγωνιστές
της ζωής οι νικημένοι.
Γεια σας, γεια σας, νικημένοι
τ' όνειρό σας δεν πεθαίνει
είναι μέσα στην καρδιά μας
σαν τ' αγέννητα παιδιά μας.
Μες στης λησμονιάς τη λίμνη δίπλα στις ακτές
πέταξαν οι δικαστές
τη ζωή μας την κλεμμένη
και τη θάψαν πειρατές
με σημαία ματωμένη.
Γέλασε, γλυκό μου ταίρι, μόνο εσύ δε φταις
δεν υπάρχουν νικητές
δεν υπάρχουν νικημένοι
είπανε οι ποιητές
μόνο η αγάπη μένει.
(α, ρε μαντολινάκι πώς σκορπάς έτσι των δακρύων σου τη λάβα;)
2 σχόλια:
:)) χαμόγελο για το μαντολινάκι,
κατάλλα πιστεύω πως όχι απλά δεν είναι άσχημο να ανταλλάξεις ιδέες και απόψεις για ένα βιβλίο, μουσικές κλπ, αλλά όντως το οφείλουμε, μόνο καλό κάνουμε..και κατά τη γνώμη μου είναι και μια διαφήμιση.. αν το σκεφτείς πιο ανοικτόμυαλα. Τι καλύτερο για έναν εκδοτικό οίκο από το να αναφέρονται σε ένα βιβλίο του, να γράφουν κάποια αποσπάσματα, και να το προτείνουν σε κάποιο άλλο... μακάρι να το έκαναν όλοι, τέτοιες μέρες ειδικά που οι εκδοτικοί οίκοι παλευούν για την επιβίωση τους.. καλό σου απόγευμα.
Είναι διαφήμιση όντως, αλλά διαφήμιση μη πειραγμένη και μη φτιασιδωμένη... Διαφήμιση, όπως εγώ την εκλαμβάνω, γιαυτό ίσως μπορεί να μην αρέσει σε αυτούς που διαφημίζονται, καθότι πιθανόν να την ήθελαν αλλιώς, και όχι μέσα από τη δική μου ματιά...
Καλό ξημέρωμα!
Το μαντολινάκι πραγματικά κελαηδά!
Δημοσίευση σχολίου