Προθανάτιες Σκέψεις...

(Σκέψεις ενός ιατρού που προσπαθεί να καταλάβει τον παθοφυσιολογικό μηχανισμό της ασθένειας του εθνικού συστήματος υγείας...)


Σου δημιουργείται η ιατρική απορία. Θες να μάθεις και να την λύσεις. Θες να δώσεις απάντηση. Όχι, τόσο για σένα. Αλλά για να μπορείς να είσαι πιο σωστός και αποτελεσματικός με τον άρρωστο. Όταν όμως, 30 ώρες μετά, κατορθώνεις να πας σπίτι, γεμάτος το αίσθημα ότι δραπέτευσες από φυλακή, και σου δίνεται πλέον η ευκαιρία να δώσεις την απάντηση στο ερώτημά σου, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι πολύ απλά… δεν θες! Αρνείσαι. Αρνείσαι όλος. Όλο σου το σώμα αντιδρά. Όλα σου τα κύτταρα εν χορώ σε ρωτούν: τι θα γίνει και αν το μάθεις; Θα το ακολουθήσει κανείς; Ποια χρησιμότητα έχει να μάθεις και να ακολουθήσεις τα ιατρικά πρωτόκολλα; Για να γίνεις πιο σωστός; Έλα φίλε μου τώρα… ξεκόλλα! Σε αυτή τη χώρα ακολουθούμε μόνο τα ξέκωλα… Έτσι κανείς δεν ακολουθεί τους αλγορίθμους, ακόμα και αν τους ξέρει. Η δύναμη της συνήθειας; Η αδυναμία χάραξης της πορείας της ίσιας; Η έλλειψη θάρρους; Η αντίδραση από άλλους; Εν τέλει, ζαλαδοσκοτουριάζεσαι… και άυπνος ων, (όπως λέμε άυπνο ον…) ξαπλώνεις. Όπως ξαπλώνουν οι πυγμάχοι στο ριγνκ, μετά από ένα δεξί κροσέ του αντιπάλου. Θυμίστε μου ποιος είπαμε ότι είναι ο αντίπαλος; Μήπως της ηθικής ο αντίλαλος; Χαχαχα! Ας γελάσω! Ποια ηθική; Αυτή που κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή κατακρεουργείται και σφαγιάζεται…;