Για τον μηχανισμό των Αντικυθήρων είχα ακούσει ελάχιστα. Χτες, σε μια όμορφη διάλεξη του Καθηγητή Φυσικής Διαστήματος του ΕΚΠΑ κ. Ξενοφώντα Μουσά, συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά, πόσο μεγάλη ταπείνωση μας χρειάζεται σήμερα για να κατορθώσουμε να αντιληφθούμε την πραμγατική μας θέση στο Σύμπαν, στην Ιστορία, στον χώρο και στο χρόνο...
Σε μια εποχή που κατακλύζεται η καθημερινότητά μας από τα τεχνολογικά επιτεύγματα, σε μια ζωή που θεωρούμε ότι είμαστε στην κορυφή της επιστημονικής γνώσης και όμοιός μας δεν υπάρχει, έρχονται κάποια απομεινάρια μιας άλλης εποχής, πολύ μακρινής, να μας υπενθυμίσουν ότι υπήρχαν άνθρωποι και πριν από εμάς... Κάποιοι από αυτούς μάλιστα, πολύ θαυμαστοί, και πολύ μπροστά ίσως από το σημερινό επίπεδο συνειδητοποίησης και αυτοπραγμάτωσης. Ακούν στο όνομα Αρχαίοι Έλληνες.
Με ένα μηχάνημα μπρούτζινο, που τελικά μάλλον επρόκειτο για πολυμηχάνημα, οι άνθρωποι κάπου 2-2,5 χιλιάδες χρόνια πριν είχαν βρει τρόπο να μελετούν τα ουράνια αντικείμενα με παρόμοια μαθηματικά με αυτά για τα οποία πολύ πολύ αργότερα ήρθε ο κύριος Κέπλερ και μας μίλησε. Πρόκειται για μαθηματικά που προσεγγίζουν κατά πολύ τον 2ο νόμο του Κέπλερ... Εντυπωσιακό;
Ίσως όμως ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάπου ξεχαστεί από τους αυτοαποκαλούμενους με όρους ιστορικούς (;), φυσικοί συνεχιστές τους και κληρονόμοι τους... δηλαδή από τους Σύγχρονους Έλληνες.
Πόσες φορές χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε την μικρότητά μας μέχρις ότου την αποδεχτούμε;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου