Κοκκινόμαυρη ζωή!

Τώρα που πέφτουν οι τιμές τόσο των προϊόντων όσο και των ανθρώπων τούτης της χώρας, τώρα που τα καταναλωτικά μας κριτήρια αλλάζουν και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά, κοιτώ προς τα πίσω τη ζωή μου, προσπαθώντας να με δω ως καταναλωτικό ον.

Διαπιστώνω, ότι δυο φορές είναι μόνον που έχω λαχταρίσει να αγοράσω κάτι πάρα πολύ!

Μία όταν ήμουν πιτσιρικάς, γυμνάσιο ακόμα, (εποχές που μέσα μου φάνταζε το όνειρο του μπασκετμπολίστα σε θέση playmaker φυσικά), όταν είχα ορεχτεί κάτι απίστευτα κοκκινόμαυρα παπούτσια της Reebok, τα Kamikaze II. Κάθε πρωί περνούσα επί έναν ολόκληρο χρόνο έξω από το μαγαζί που τα πουλούσε και τα χάζευα. Τελικά, αφού συγκέντρωσα τα απαιτούμενα χρήματα μέσα από μπουλαμάδες, κάλαντα και λοιπές συγγενικές εισφορές, κατάφερα να τα φορέσω. Ένοιωθα πραγματικά ότι πέταγα μόλις τα φορούσα και έπαιζα μπάσκετ... Απόλαυση θεϊκή!

Και η δεύτερη ήταν πριν περίπου 1,5 χρόνο, όταν την είδα και την ερωτεύτηκα... Κοκκινόμαυρη και αυτή, δίτροχη αυτή τη φορά, πιο άγρια και περισσότερα υποσχόμενη, πιο επιταχυνόμενη από τα παπούτσια Kamikaze. Ήταν η μηχανή μου, η Yamaha xj6 Diversion.

Δυο ακόμα διαπιστώσεις, για τα γούστα μου και τις καταναλωτικές μου συμπεριφορές:

Πρώτον, λειτουργώ μάλλον με βάσει τα χρώματα του κόκκινου και του μαύρου, κοινώς, ή του πάθους και της έντασης - κόκκινο, ή του άραχνου βάθους και της αδιαφορίας - μαύρο!

Δεύτερον, πραγματικά αντιλαμβάνομαι πού έχει δαπανηθεί η περισσότερη από τη ζωή μου ως τώρα. Στα άυλα και στα άπιαστα και όχι τόσο στα υλικά και απτά τούτου του κόσμου...

Ας όψεται. Τουλάχιστον αυτές τις μικρές απολαύσεις μέχρι τώρα, τις έχω κρατήσει βαθιά μέσα στην σκέψη μου.

Αλήθεια εσείς, αγαπητοί μου, πόσες φορές έχετε ποθήσει κάτι υλικό πάρα πολύ;!