What's in your head...




"Zombie"
by Cranberries




Another head hangs lowly,
Child is slowly taken.
And the violence caused such silence,
Who are we mistaken?

But you see, it's not me, it's not my family.
In your head, in your head they are fighting,
With their tanks and their bombs,
And their bombs and their guns.
In your head, in your head, they are crying...

In your head, in your head,
Zombie, zombie, zombie,
Hey, hey, hey. What's in your head,
In your head,
Zombie, zombie, zombie?
Hey, hey, hey, hey, oh, dou, dou, dou, dou, dou...

Another mother's breakin',
Heart is taking over.
When the vi'lence causes silence,
We must be mistaken.

It's the same old theme since nineteen-sixteen.
In your head, in your head they're still fighting,
With their tanks and their bombs,
And their bombs and their guns.
In your head, in your head, they are dying...

In your head, in your head,
Zombie, zombie, zombie,
Hey, hey, hey. What's in your head,
In your head,
Zombie, zombie, zombie?
Hey, hey, hey, hey, oh, oh, oh,
Oh, oh, oh, oh, hey, oh, ya, ya-a...





Σε αυτήν την διαρκή μάχη
του παιδιού και του "μεγάλου",
του αθώου και του διάλου,
της σφεντόνας και της πατρόνας,
τους συστήματος και του διαστήματος,

όρθια θα μένει μια κραυγή,
εις των αιώνων τους αιώνας,
να συνταράζει νου και σωθικά
και της ζωής μας τα μικρά...


by astromonos








Υ.Γ.: Κάθε φορά που βγαίνω από το μπουρδελομπούντρουμο του νοσοκομείου, έρχεται στο μυαλό μου η λέξη "ζόμπι" και το άνωθεν τραγουδάκι... Επίσης, θυμάμαι και μια πολύ ωραία έκφραση που είχα ακούσει μικρός από έναν μέθυσο του χωριού μου... "Α, ρε πουτάνα θάλασσα που σε γαμούν τα ψάρια..."



4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Στράτο,

Τώρα μπορείς να αποκαλείς και να χαρακτηρίζεις όπως σου αρέσει αυτόν τον τόπο που λέγεται Νοσοκομείο. Δεν μπορείς να αρνηθείς όμως ότι αυτός είναι τόπος πόνου, αγωνίας και μοναξιάς για πολλούς συνανθρώπους μας (και από τη μοίρα αυτή ελάχιστοι είναι οι «τυχεροί» που θα ξεφύγουν).
Το υπενθυμίζω μόνον, μακράν πάσης δασκαλίστικης ηθικολογίας. Επειδή σου αρέσουνε τα ντόμπρα λόγια δεν διστάζω να τα απευθύνω, γιατί στο βάθος ξέρω ότι υπάρχει πολύ αγάπη και πολλή κατανόηση.

Τειρεσίας

astromonos είπε...

Μα ακριβώς για αυτό τρελαίνομαι αγαπητέ Τειρεσία... Επειδή το σύστημα της υγείας είναι έτσι δομημένο (γραμματικώς όμοιο κατά το "γαμημένο") που επιτείνει αυτόν τον πόνο, που αναδεικνύει την κοροϊδία, που παρατείνει την αγωνία, που γιγαντώνει την μοναξιά αυτών που υποτίθεται ότι στηρίζει και περιθάλπει.

Και όταν το ίδιο το σύστημα το κάνει αυτό με ασπίδα του την ίδια σου την προσωπικότητα και υπομονή, τα ίδια σου τα όρια και τις αντοχές, τότε τρελαίνεσαι ή γίνεσαι αδιάφορος, ή ... γίνεσαι τρελά αδιάφορος!

Ο κάθε χαρακτηρισμός μου για την έννοια "Νοσοκομείο", αφορά αυστηρά και μόνον τις διαδικασίες λειτουργίας του και τους εργαζόμενούς του, όχι τους ασθενείς. Το τονίζω για να μην παρεξηγούμαι.

Όταν όμως οι διαδικασίες λειτουργίας του, διαποτίζουν τη συμπεριφορά σου απέναντι στους ασθενείς, νοιώθεις αδύναμος μπροστά στο σύστημα και στην κατακρεούργηση των ψυχών που συντελείται... Μόνο που πρώτη ψυχή που θυσιάζεται είναι αυτή του ιατρού επι 35 ώρες ή του νοσηλευτή επί δυο 8ωρες βάρδιες μέσα στο ίδιο 24ωρο.

Και το Oxford Handbook, αν θέλουμε να υπακούμε στους Αμερικάνους, λέει αυστηρά, ότι αν θες να είσαι αποτελεσματικός και να βοηθήσεις τον πάσχοντα, οφείλεις πρώτα να προφυλάξεις τον εαυτό σου ώστε να είσαι σε θέση να βοηθήσεις. Τι γίνεται όταν όμως είσαι στο ελληνικό σύστημα υγείας και όταν δεν έχεις μάθει να προφυλάσσεις τον εαυτό σου; Μάλλον αντιβαίνεις διπλά τις συστάσεις των Αμερικανικών guidelines...

Τα σέβη μου.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Στράτο,

Να μου επιτρέψεις να πιστεύω ότι κανένα σύστημα (και κανένα Oxford Handbook) δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη θέληση ενός ανθρώπου να συμπαρασταθεί (στα όρια των δυνατοτήτων του) στον συνάνθρωπό του.
Πιθανόν να έχω λάθος.

Τειρεσίας

astromonos είπε...

Πίστεψέ με, κι όμως το ελληνικό σύστημα υγείας μπορεί!