Τα λάθη τ' ασυγχώρητα

Πριν λίγες ώρες έλεγα σε μια παρέα: με τα λεφτά που θα πάρω ως επιστροφή φόρου από την εφορία, θα πάρω ή υπερσύγχρονο κινητό, ή τηλεσκόπιο ή επαγγελματική φωτογραφική μηχανή...

Το υπερσύγχρονο κινητό το σκέφτομαι από μηνός, μιας και διαπιστώνω ότι μπορείς να έχεις τις τελευταίες ιατρικές εξελίξεις στην τσέπη σου, χωρίς να κουβαλάς τόνους βιβλία... Και σε μια εφημερία, θες support και πολεμοφόδια, όσο το δυνατόν πιο ελαφριά και γρήγορα, για να βγάλεις ώρες μονομαχίας...

Το τηλεσκόπιο το σκέφτομαι από μικρός... Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία στην Α΄ Γυμνασίου να διαλέξω ανάμεσα σε αυτό και το μικροσκόπιο, διάλεξα να αγοράσω το δεύτερο και μαζί τότε, ασυνείδητα, διάλεγα και τον δρόμο της ζωής μου...

Την επαγγελματική μηχανή την σκέφτομαι από τότε που άρχισα να βλέπω χρώμα στη ζωή μου, από τότε που άρχισα να επεξεργάζομαι τη φύση και τις ομορφιές της. Δηλαδή, από μικρό παιδί... Πάντα όμως είχα ενδοιασμούς να αγοράσω μία, γιατί φοβόμουν μήπως ζω μόνο μέσα από τις φωτογραφίες και όχι μέσα από την ίδια την πραγματικότητα. Ακόμα φοβόμουν μήπως η παρουσία της φωτογραφίας με εμποδίσει να κατανοήσω, και έτσι να αποδεχτώ, την έννοια της φθοράς, της λήθης, του αποχεραιτισμού της στιγμής, και την μαγεία του να συνεχίζεις γυμνός στο χάος, κάτι που θεωρώ ηρωική στάση... σαν αυτή του "Γέρου και της Θάλασσας".

Απόψε, συνειδητοποίησα και έναν άλλο λόγο που ενώ επιθυμώ διακαώς μια φωτογραφική μηχανή που να αποτυπώνει ζωντανά της καθημερινότητας τα χρώματα, δεν πρόκειται να την αγοράσω ποτέ... Είναι το γεγονός, όπως έγραφε στην "Αυτοβιογραφία του Φωτός" ο Γιώργος Γραμματικάκης, ότι η φωτογραφία αποτελεί την φυλακή του φωτός, που αναγκάζει το φως να μένει για πάντα εκεί, ανίκανο να διαφύγει, να συνεχίσει το διαστρικό του ταξίδι, να διαλαλήσει τις εμπειρίες του στα υπόλοιπα ουράνια σώματα και να διασκορπίσει όλα του τα συστατικά στον κοσμικό αγέρα...

Όσο και αν επιθυμώ να κρατώ στα χέρια μου, τον πιο μαγευτικό αλήτη του διαστήματος για να τον ανακρίνω και να μου μαρτυρήσει τα πανάρχαια μυστικά του και μαζί ίσως και τα δικά μου μυστικά,

όσο και αν επιθυμώ να κοιτώ κατάματα την ίδια την ψυχή της φύσης μου, το αιώνιο Φως, και μαζί τα πιο μύχια "γιατί" μας,

όσο και αν θέλω να κομπάζω σαν τροπαιούχος ταΐζοντας τον γιγάντιο εγωισμό μου, ότι σταμάτησα τον χρόνο και πρόσθεσα σε μια στιγμή την οπτική μου τη γωνία,

δεν αντέχω να συνειδητοποιώ ότι φυλακίζω και στερώ την ελευθερία από το ίδιο το Φως και δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι το βιάζω και του παρατείνω της απελευθέρωσης την αγωνία...

Γι' αυτό, με ένα ταξίδι πέρασμα, στου κόσμου τα στολίδια,
ας φανταστούμε άλλα χρώματα, σαν αντικρύζουμε τα ίδια,
και αν η ψυχή διψάσει να αγγίξει τα αμόλυντα,
σαν τιμωρία μυστική, να 'χει τα λάθη τ' ασυγχώρητα...

by astromonos