ΑΑΑΑ...

Τέσσερις αγάπες, συμπυκνωμένες μαζί. Αγκαλιασμένες, σαν τις τέσσερις αλυσίδες της ζωογόνου αιμοσφαιρίνης που μας κρατά στη ζωή, υπάρχουν κάπου εκεί ψηλά να αιωρούνται, κρεμασμένες από τα σχοινιά ενός ξεθωριασμένου πεντάγραμμου που παραπέει στου ανέμου το βούισμα...

Τέσσερις αγάπες, που απόψε τις συνάντησα τυχαία. Κι όμως, υπάρχουν για να μου θυμίσουν ότι η ισχύς κρύβεται εν τη ενώσει... Και να μου θυμίσουν επίσης ότι η Τέχνη μπορεί την ψυχή μας να σώσει...

Πρώτη Αγάπη, το ανεπανάληπτο "10" του αξεπέραστου και πολυαγαπημένου Μ. Καραγάτση. Το θεωρώ, από τις σημαντικότερες ανθρωπολογικές και κοινωνιολογικές σκιαγραφήσεις του ελληνικού αστικού χώρου. Το απόγειό του, και το πιο όμορφο χαρακτηριστικό του, είναι ότι έμεινε ατελές, όπως ακριβώς ατελής μένει και η ενασχόληση με τους ανθρώπους... (τ' ακούς εαυτέ; τ' ακούω να λες...)

Δεύτερη Αγάπη, το "Τάνγκο", που ενσαρκώνει και συντονίζει κάθε πείσμον και σκίρτον κύτταρο, το οποίο προσπαθεί απεγνωσμένα να επικοινωνήσει με το διπλανό του και το πιο διπλανό του, και το ακόμα πιο διπλανό του... Και όλα αυτά, για ένα άγγιγμα.

Τρίτη Αγάπη, η "Ε. Καραΐνδρου", που με τη μουσική της, σου χτίζει πέρασμα για να ξεφύγεις από το αδιέξοδο. Που σου δίνει την ευκαιρία να αποβάλλεις κάθε ελεύθερη ρίζα του οργανισμού σου, η οποία σε κρατά δέσμιο στην αναμόχλευση της στάχτης του παρελθόντος...

Τέταρτη Αγάπη, ο "Έρωτας"! Μα, μπορεί να αγαπηθεί ο Έρωτας; Τι αντιφατικά λόγια;! Κι όμως, αν Αγάπη είναι να συγχωρείς αυτόν που σε πληγώνει και αν ο Έρωτας είναι αυτός ο μικρός τύπος που σου πετά ένα βέλος και σε... πληγώνει μπρος στο μέρος της καρδιάς, τότε ο Έρωτας μπορεί να αγαπηθεί και να συγχωρεθεί, και να αναζητηθεί εκ νέου, και να μην ξεχαστεί ποτέ... Αγαπιέται ο Έρωτας; Ερωτεύεται η Αγάπη...; Στο μυαλό μου μπερδεύονται αυτές οι έννοιες, στο συναίσθημά μου είναι αγκαλιασμένες... Όπως και να έχει, είναι και από ότι φαίνεται θα παραμείνουν εκεί, να κυβερνούν το σαπιοκάραβο της ζήσης μου.

"Το Τάνγκο του Έρωτα"
Ελένη Καραΐνδρου