Στου κορμιού σου τα βάθη...

Πώς γίνεται τα πιο έντονα και βαθειά συναισθήματα, να αποτυπώνονται με λέξεις σχετικές με φως, ουρανό, φεγγάρι...;

Και ο χρόνος; Αυτός ο αναθεματισμένος, σχεδόν διαολεμένος θα έλεγα, πάντα παίζει παιχνίδια και μας τρώει τα σωθικά... Μας ωθεί στην αυτοκαταστροφή.

Το μαζί έχει αξία αγαπητοί μου σε τούτη την πλάση. Τα άλλα έπονται, και μάλιστα σε μεγάλη απόσταση.

Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει; Με τί αντικαθίσταται;

Με την προσμονή;

Με ένα μεγάλο γιατί;

Με ένα μπουκάλι κρασί;

Με μια βόλτα στου παρελθόντος την αυλή;


Στην χτεσινή εφημερία, ήρθε ένα κοριτσάκι 15 ετών από την Ρωσία, ξανθός άγγελος πραγματικός. Η αιτία που την έκανε να μας επισκεφτεί ξημερώματα, ήταν μια ερωτική απογοήτευση... Η πρώτη της και παντοτινή..., φαντάστηκα. Πόσες ακόμα θα ακολουθήσουν; αναρωτήθηκα. Πόσα ακόμα δάκρυα και απερίσκεπτες ενέργειες; Πόσα ακομα μεγάλα, ανεξήγητα και αναπάντητα γιατί;

Η μικρούλα, θέλει να γίνει παιδίατρος όταν μεγαλώσει, μου εκμυστηρεύτηκε. Επίσης, παίζει πιάνο, με αγαπημένο της τον Μπετόβεν... Το μόνο που κατόρθωσα να της πω, πριν βουρκώσω και εγώ και κάνουμε ντουέτο δακρύων μέσα στα επείγοντα, ήταν πως το καλύτερο φάρμακο που έχει στα χέρια της η ιατρική για να θεραπεύσει τις ανίατες αρρώστειες, είναι η μουσική...

Της ευχήθηκα λοιπόν, να χρησιμοποιήσει σε πολλές αρρωστημένες στιγμές της αυτό το θείο φάρμακο που λέγεται μουσική.

"Πάνω απ'όλα εσύ"
Στίχοι, Μουσική: Δημήτρης Υφαντής
Ερμηνεία: Τρίφωνο




Πάνω απ' όλα εσύ του κεφιού μου κρασί
Στου ουρανού το πατάρι ασημένιο φεγγάρι

Μια στιγμούλα σοφός άσε λίγο το φως
Στου κορμιού σου τα βάθη να ξεχνώ έχω μάθει

Θα 'μαι μαζί σου όπου κι αν πας
Μες' στα τραγούδια που αγαπάς
Θα ζω, θα ζω!

Πάνω απ' όλα εμείς κι απ' το χθες μας κανείς
Σπάσε αυτό το ρολόι που τις ώρες μας τρώει