Κάποιοι χασκογελούν, μα εσύ χαμογελάς...

Όταν κάποιοι χασκογελούν, χωρίς να γνωρίζουν και οι ίδιοι το γιατί, ενώ το μόνο πράγμα που τους νοιάζει είναι πώς θα λάμψουν μπροστά στα φώτα τα επίπλαστα,

κάποιοι άλλοι, αστείρευτοι, ζωντανοί, κοιτούν πολύ μακρυά, στα φώτα τα απέναντι, αυτά που αχνοφέγγουν, και σαγηνεύονται με τα απόκρυφα μυστικά τους...


Όταν κάποιοι βάζουν μηχανάκι για να τους σηκωθεί, (σαν το καλάμι ψαρέματος με την τροχαλία μου θυμίζει...) και να το παίξουν άντρες,

κάποιοι άλλοι, στο περιθώριο της κοινωνίας, τρώνε από τα σκουπίδια, είναι κοινωνικά απροσάρμοιστοι, είναι στιγματισμένοι, δακτυλοδεικτούμενοι, ρακένδυτοι, αμίλητοι, αφύσικοι, αλλά διατηρούν αμόλυντη, όση βρώμα και αν τους περιτριγυρίζει, μια βασική ανθρώπινη ιδιότητα που σήμερα τείνει να εκλείψει: την αξιοπρέπεια...

"Ο πλανόδιος"
Στίχοι: Ντέπη Χατζηκαμπάνη
Μουσική, Ερμηνεία: Μάκης Ψαραδέλλης
Δίσκος: Ένα φύλλο ταξιδεύει

Ποιός άνεμος σε έφερε και σ' άφησε στους δρόμους
ποιός άνεμος σε έφερε και άραγε από πού
ένας πλανόδιος που γυρνά με ένα μπουφάν στους ώμους
μια βρίσκεσαι στο πουθενά και μια στο παντού

Ένα τσιγάρο πάντοτε στις άκρες των χειλιών σου
παίζει μαζί σου η ζωή και εσύ χαμογελάς
σεντόνι έχεις στον ουρανό τον κόσμο όλο δικό σου
δυο περιστέρια ολόλευκα στα χέρια σου κρατάς

Βρώμικα ρούχα και μαλλιά μα καθαρή η ψυχή σου
την περηφάνεια δεν ξεχνάς, ποτέ δεν ζητιανεύεις
μες στα σκουπίδια προτιμάς να ψάχνεις το ψωμί σου
παρά συμπόνια και έλεος από άλλους να γυρεύεις

Προσπαθώντας μία φορά να μιλήσω σε αυτόν τον πλανόδιο τύπο έξω από το Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης και να του δώσω λίγο φαΐ, αντιλήφθηκα ότι τρόμαξε σαν τον πλησίασα, σαν να έβλεπε κάτι φρικιαστικό και αηδιαστικό μπροστά του... σαν να έβλεπε έναν βρωμιάρη καπιταλιστή, ρακένδυτο δυτικοευρωπαίο, κυλισμένο στα σκουπίδια της ύλης, άνθρωπο. Όπως δηλαδή αισθάνονται πάρα πολλοί, όταν βλέπουν τον ίδιον...

Πόσο ανάποδα μπορεί να βλέπουν οι άνθρωποι τον κόσμο; Πόσο διαφορετικά μπορεί να ορίζουν την αξιοπρέπειά τους; Πόσο δύσκολο να ορίσεις το κοινωνικό σύνολο και τα κριτήρια αυτών που δύνανται να εισέλθουν σε αυτό;

Μια σκέψη που έχει σχέση με αυτό το ερώτημα και προέρχεται από τη Μυτιλήνη και μας είχε κάνει εντύπωση -ε, Μάνο;-, είναι ότι στη Μυτιλήνη, υπάρχουν κυρίως μαύρα πρόβατα και σπάνια θα δεις και κανένα άσπρο... Το ακριβώς ανάποδο δηλαδή από τα δικά μου μέρη! Λες, λοιπόν, τι γίνεται; Πόσο διαφορετικά οριζόμενη μπορεί να είναι μια κοινωνία από τόπο σε τόπο; Πόσο διαφορετικά οριζόμενα μπορεί να είναι τα κριτήρια συμμετοχής στην κοινωνία, από τόπο σε τόπο;

Μια σκέψη που έχει σχέση με αυτό το ερώτημα και προέρχεται από την Κέρκυρα, είναι ότι χτες γνώρισα δυο Σουηδέζες, σαν τα κρύα τα νερά, ψηλές, ξανθές, γαλανομάτες, η μια 18 ετών και η άλλη 20 ετών, (σπεύδω να πω ότι δεν έγινε τίποτα, διότι δεν είμαι σε τέτοια φάση... ρε μήπως χρειάζομαι το μηχανάκι που έβαλαν οι στρατόκαβλοι;), μπουμπούκια πραγματικά, που μου έκαναν φοβερή εντύπωση με την ωριμότητα που έδειχναν! Θα μπορούσες να πεις μάλιστα, ότι αρχίζουν να κουράζονται από τη ζωή τους, όταν την ίδια ώρα και στιγμή, εμείς οι Ελληνάρες κοντεύουμε στα 30 (θεέ μου!) και νοιώθουμε ότι δεν έχουμε καταφέρει σχεδόν τίποτα... Πόσο διαφορετικά μεγαλώνουν τα παιδιά τους εκείνοι οι Βορειοευρωπαίοι που κοροϊδεύουμε; Στα 20 τους είναι ώριμες προσωπικότητες, όταν εμείς στα 30 μας ακόμα ψαχνόμαστε...



Υ.Γ.: Η μη κερδοσκοπιή εταιρεία "Τα φώτα απέναντι" είναι μια καταπληκτική παρέα στη Μυτιλήνη, με πολύ γέλιο, πολύ όρεξη για δουλειά και αστείρευτη φαντασία για δημιουργία. Ο Μάκης και ο Μάριος, οι ψυχές της παρέας, είναι ένας διπλός αστέρας στα Ανατολικά του Ουρανού μου, που συνεχίζουν να λάμπουν. Ο δίσκος τους, "Ένα φύλλο ταξιδεύει" είναι ο πρώτος. Καλή αρχή παιδιά!