Ρίγη συγκίνησης ανακαλύπτοντας και ψηλαφώντας τόσο φως...
"αγαπούμε τη γη, τους ανθρώπους και τα ζώα,
τα ερπετά, τον ουρανό και τα έντομα,
είμαστε και εμείς ΟΛΑ ΜΑΖΙ..."
"Εαρινή Συμφωνία"
(1938)
(1938)
Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Μαρκόπουλος, Γαργανουράκης,
Λαβίνα, Ζερβουδάκης, Φωτίου
Έτσι, για διαφορά σήμερα που έχει ηλιόλουστο καιρό:
"ανοίχτε τα παράθυρα να μπει το Σύμπαν ανθισμένο...
[γιατί] άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε!"
2 σχόλια:
Γράφεις:
Πώς γίνεται να αποδεχτείς ότι το "να αλλάζει" κάποιος είναι θεραπευτικό, όταν όλη σου τη ζωή ολόκληρο το "είναι" σου χτιζόταν γύρω από την ακλόνητη πεποίθηση ότι ικανός και άξιος είναι αυτός που "δεν αλλάζει".
Και όμως η αληθινή ζωή αξίζει όταν είναι μία συνεχής αλλαγή, μια επιτυχημένη και ευτυχής προσαρμογή σε ό,τι καλύτερο, μια βελτίωση σε πιό ανιδιοτελή εφαρμογή των αξιών που επιλέξαμε εμείς (και όχι άλλοι για μας) να υπηρετήσουμε στη ζωή μας.
Ομολογώ ότι δεν βλέπω που είναι το πρόβλημα αυτής της αλλαγής που χαρακτηρίζει τους προοδευτικούς ανθρώπους, όπως είναι και ο Στράτος, όπως τον γνώρισα: Έναν άνθρωπο σταθερό στις αξίες που θεωρεί ότι «αξίζουν» αλλά και ανοιχτό και έτοιμο να αλλάξει εκείνες που η αληθινή ζωή και όχι η «ευκολία» τον έπεισαν ότι πρέπει να αναθεωρηθούν.
Αλίμονο αν οι αξίες μας και οι αλήθειες μας δεν είναι κάτω από τον διαρκή έλεγχο της «επαλήθευσής» τους.
Ανδρέας Θωμάς
Καλημέρα! Το πρόβλημα είναι ακριβώς στο να ξεκαθαρίσει κανείς τα όρια εκείνων των αξιών που "αξίζουν" και πρέπει να προφυλαχθούν από κάθε μολυσματική αλλαγή-προσαρμογή και εκείνων που μπορούν με εύπλαστο τρόπο να αναπροσδιορισθούν... Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι σε τυχόν αλλαγή κάποιων από αυτές τις αξίες, ποια δύναμη θα έχει συμβάλλει περισσότερο σε αυτό; Μια εσωτερικά συνειδητοποιημένη δύναμη ή μια εξωτερικά επιβεβλημένη ανάγκη...;
Τα σέβη μου!
Δημοσίευση σχολίου