Ο Χίτλερ, το μόνο παράδειγμα;

Διαβάζω:

"Το πέρασμα από τον πόλεμο στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είχε προδιαγραφεί στην εθνικοσοσιαλιστική θεωρία του ζωτικού χώρου πολύ πριν συντελεσθεί στην πράξη. Η θεωρία αυτή ήταν ένα συνονθύλευμα από φυλετικές δοξασίες, συντηρητικές αντιλήψεις για την κοινωνική συγκρότηση και σύγχρονους οικονομικούς σχεδιασμούς. Στη βάση του όλου συλλογισμού βρισκόταν η εκτίμηση ότι η επιφάνεια του πλανήτη δεν επαρκούσε για όλους τους λαούς. Θα επιβίωναν οι βιολογικά ανώτεροι λαοί που θα άφηναν ελεύθερο να εκδηλωθεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησής τους. Για να εξασφαλιστεί, κατά συνέπεια, το μέλλον της γερμανικής φυλής, η Γερμανία θα έπρεπε να επεκταθεί εδαφικά εις βάρος των ανατολικών της γειτόνων, ώστε να διαμορφώσει μια επαρκή αγροτική βάση ικανή να διαθρέψει τον πληθυσμό της για τα επόμενα εκατό χρόνια. Σε αυτά τα  νέα εδάφη θα έβρισκε επίσης και τις αναγκαίες πρώτες ύλες που θα την απάλλασσαν από την εξάρτηση από τις υπερπόντιες πηγές, τις οποίες έλεγχαν οι παλιές αποικιακές δυνάμεις. Μέσα από την αγροτική παραγωγή, σε επαφή με τη γη, η γερμανική φυλή θα εξασφάλιζε τη διαιώνιση των ιδιαίτερων φυλετικών της χαρακτηριστικών. Για να μπορέσει, όμως, η Γερμανία να διεκδικήσει με πιθανότητες επιτυχίας τον ζωτικός της χώρο, θα έπρεπε προηγουμένως να εξασφαλίσει τη φυλετική καθαρότητα στο εσωτερικό της με την αποβολή 'κατώτερων φυλετικά στοιχείων', ώστε να μπορέσει να εκφρασθεί το ένστικτο αυτοσυντήρησης και ανάπτυξης του γερμανικού λαού. Κυριότερο εμπόδιο στη φυλετική καθαρότητα θεωρούνταν η ύπαρξη των Γερμανών Εβραίων, οι οποίοι θα έπρεπε να αποβληθούν από τον εθνικό χώρο. Ταυτόχρονα, έπρεπε να εξολοθρευτούν οι Γερμανοί που εμπόδιζαν την εφαρμογή του προγράμματος σωτηρίας, αρχής γενομένης από τους κομμουνιστές. Η 'φυλετική αναβάθμιση' των Γερμανών με την καθαρότητα του αίματος και το φρονηματισμό τους ήταν αναγκαία για τον επιπρόσθετο λόγο ότι θα χρειαζόταν ένας πόλεμος για να αποσπασθεί ο ζωτικός χώρος από τα κράτη που τα κατείχαν. Όταν αυτό θα είχε επιτευχθεί, οι Γερμανοί θα απαλλάσσονταν από τον υπεράριθμο ντόπιο πληθυσμό, ώστε να μπορέσουν να επωφεληθούν από τους πόρους του χώρου οι δικοί τους έποικοι. Το πρόγραμμα αυτό είχε διατυπωθεί από τον Χίτλερ ήδη από το 1925 στο βιβλίο του Μάιν Καμπφ (Ο Αγώνας μου). Είχε λοιπόν προσδιορίσει από πολύ νωρίς τόσο τα μέσα που θα χρησιμοποιούσε (πόλεμος, κατάργηση πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, απάνθρωπη μεταχείριση λαών και πληθυσμιακών ομάδων) όσο και τους αντιπάλους εναντίον των οποίων θα στρεφόταν (Εβραίοι, κομμουνιστές, Πολωνοί, Τσέχοι, Σοβιετικοί)."

(απόσπασμα χωρίς άδεια  αναδημοσίευσης από τον Γ' τόμο του "Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα - Β' Παγκόσμιος Πόλεμος 1940-1945 Κατοχή-Αντίσταση", εκδ. ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ, 2007, σελ. 11)



Ενθυμούμαι:

Μια τέτοια προσέγγιση είχε διατυπώσει περίπου 150 χρόνια πριν τον Χίτλερ, ένας άλλος πολύ γνωστός, ο Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους, ο οποίος θεωρούσε ότι η ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής υστερεί συγκριτικά με την υπερανάπτυξη του πληθυσμού, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή, να επέρχονται πόλεμοι, λιμοί μα και λοιμοί, ώστε να επανέλθει σε μια αγαστή ισορροπία παραγωγής και κατανάλωσης το βαρόμετρο της ανθρώπινης ζωής, ακολουθώντας πιστά τις προσταγές της Φύσης, που θέλει (όπως εξάλλου ο Δαρβίνος είχε εξηγήσει) ο δυνατότερος να κυριαρχεί και να σπέρνει με τα γονίδιά του τη γενετική δεξαμενή της ζωής. Η Ιστορία έδειξε όμως ότι ο κύριος Μάλθους έκανε λάθος, διότι ήρθε η τεχνολογική πρόοδος που με την ταχεία ανάπτυξη πρόλαβε (και σίγουρα ξεπέρασε) τους ρυθμούς αύξησης του ανθρώπινου γένους, παρέχοντας πλούσια τα ελέη... Αλήθεια όμως, ο κύριος Μάλθους έκανε πράγματι λάθος; Αν ναι, τότε οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι και ο Δαρβίνος έχει κάνει λάθος και ότι και η απλή εμπειρία μας από τις θεραπευτικές επιλογές της Φύσης που θέλει να διορθώνει με λιμούς και λοιμούς τον πιθανό υπερπληθυσμό ενός ζωικού είδους, τότε είναι και αυτή λάθος...

Ξέρετε, ο Μάλθους ξεκαθάρισε έναν νόμο της Φύσης: ότι ο άνθρωπος ακολουθώντας τη ζωώδη του σύσταση δεν μπορεί παρά να μην ακολουθήσει τους πολέμους και τις αρρώστιες ώστε να περιορίσει τον υπερπληθυσμό του. Ήρθε όμως στο προσκήνιο κάτι άλλο, πολύ δυνατό: η τεχνολογία, η οποία από μόνη της όμως, παρά τη δυναμική της, δεν μπορεί να δώσει λύσεις ως δια μαγείας. Έχουμε δει και βλέπουμε καθημερινά, ότι δεν είναι τελικά η τεχνολογία, αλλά ο τρόπος που τη χρησιμοποιούμε, αυτό το βασικό στοιχείο που καθορίζει την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Και ο τρόπος που χρησιμοποιούμε κάτι, είναι ακριβώς το βασικότερο ερώτημα που ταλανίζει τη φιλοσοφία: είναι τρόπος καθορισμένος από ένστικτο, άρα από τη βιολογία μας, άρα ο Δαρβίνος και ο Μάλθους είχαν δίκαιο και έτσι κάπως ο Χίτλερ στη φιλοσοφική βάση του Αγώνα του έχει ερείσματα δικαιολογίας, ή είναι τρόπος που μαθαίνεται, που αλλάζει, που προσαρμόζεται και διαμορφώνεται αναλόγως; Και αν ο Χίτλερ ήθελε ανατολικά κράτη για να επεκταθεί, τότε πώς βλέπετε τον (μάλλον όχι και τόσο) μελλοντικό αποικισμό της Σελήνης και του Άρη;


Και αναρωτιέμαι:

Το βασικότερο λοιπόν ερώτημα, δεν είναι αν ο άνθρωπος είναι ή όχι παμφάγο και ανάμεσα σε αυτά που τρώει είναι και ο συνάνθρωπός του, αλλά αν ο άνθρωπος το συνειδητοποιεί ότι πράττει το ίδιο από τα πολύ μικρά παραδείγματα της καθημερινότητάς του ως τα μεγαλύτερα και πιο αποτρόπαια εγκλήματα της Ιστορίας του...;