Όταν ρημάζεται η χώρα των ονείρων μας

Εκεί στα δύσκολα, ανασηκώνεις το κεφάλι ψηλά,

ψάχνεις κάτι να βρεις...

όχι χαμηλά, αλλά ψηλά το ψάχνεις...

είτε για να σε πάρει να φύγετε μακριά,

είτε γιατί δεν μπορείς να κοιτάς άλλο κάτω...

Εξάλλου, εκεί ψηλά, τα άστρα είναι φίλοι σου,

πάντα ήταν,

και αποτελούν αποκούμπι...

πάντα ήταν.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ποίηση από τη γέννησή της εμπνεόταν από εκεί ψηλά,

μήπως γιατί τα άστρα κρύβουν την πιο πανάρχαια ποίηση-δημιουργία;

Δεν είναι τυχαίο, ότι η πρώτη ποίηση, και μάλιστα η μελαγχολική ποίηση,

κοιτούσε εκεί ψηλά και έκρυβε το δάκρυ της σε ένα απ' όλα τ' άστρα...

Πρώτη πριν από όλους, μια Λεσβία, η Σαπφώ, δήλωσε αυτή τη σύνδεση

ποίησης-γης και ποίησης-αστρικού ουρανού της νύχτας...

Πρώτη αυτή, μίλησε τόσο δυνατά για τα άστρα, τον χρόνο που περνά, τη Σελήνη,

την Πούλια και τον Έρωτα...

Θα έλεγε κανείς, η Ποίηση και η Αστρονομία, δυο θηλυκά μαζί,

ερωτεύτηκαν και ήρθαν σε οργασμικό εναγκαλισμό,

όπως τα είδε μέσα από τα μάτια της μια Λεσβία...

κάποτε σε μια γωνιά ενός νησιού...

Στον ουρανό γυρίζουμε τα μάτια λοιπόν...

από το παρελθόν ίσαμε το παρόν...

όταν ρημάζεται η χώρα των ονείρων μας...

"Στον Ουρανό" 

Στίχοι: Διονύσης Καψάλης 

Μουσική: Μιχάλης Κουμπιός 

Ερμηνεία: Μίλτος Πασχαλίδης

Και εκείνη η έρημη η Μερόπη, η Χαμένη Πλειάδα όπως την αποκαλούν,

συνεχίζει να ψάχνει απεγνωσμένα τον εαυτό της,

αναρωτιέται από που έρχεται και πού πηγαίνει,

ψάχνει μια ελπίδα, ένα όνειρο, μια γωνιά στο σύμπαν να κουρνιάσει...

κυνηγημένη και κατατρεγμένη από τη βου(β)ή γύρω της...

Όμως, και η Πλειάδα των Ανθρώπων της σημερινής Κοινωνίας, 

φαίνεται να είν' και αυτή Χαμένη,

και κατατρεγμένη...

Να' ναι από τον ίδιο της τον άπλειστο τον εαυτό;