Τις πρωτογνωρίζεις από τα παραμυθάκια που σου λένε και από το τσίμπημα της παρειάς. Αντιλαμβάνεσαι, όσο μικρός και να είσαι, εκείνον τον ενθουσιασμό στα μάτια και τη φωνή τους, όταν σε βλέπουν. Τις νιώθεις, όταν κάνουν τα πάντα για σένα, πριν από εσένα και αποκλειστικά για εσένα.
Έχουν έρθει αντιμέτωπες με έναν γάμο που ίσως να μην θέλησαν ποτέ. Αποφασίστηκε να περάσουν μια ζωή που δεν επέλεξαν ποτέ. Κοιμήθηκαν, ζευγάρωσαν, υπέμειναν, άντρα που ίσως να μην ήθελαν καν να δουν. Υπέστησαν τέτοια εξουσιαστική καθοδήγηση, που αγγίζει τα όρια του δουλικού.
Και συνέχισαν.
Ήρθαν αντιμέτωπες με φτώχεια, καταραμένη φτώχεια. Και όμως, έβαζαν κάθε μέρα τσουκάλι. Πόθησαν και λούσα και μεγαλεία, δεν το ομολόγησαν όμως ποτέ. Θέλησαν να πουν την άποψή τους, κάποιες δεν την άρθρωσαν ποτέ. Δεν σταμάτησαν την προσπάθεια όμως, καθώς περνούσαν εμμέσως τις σκέψεις τους στην ανατροφή των παιδιών και των εγγονιών. Αυτή ήταν η διέξοδός τους.
Και συνέχισαν.
Έχτισαν σπίτια και περιουσία. Όργωσαν με τα νύχια τους, λόγγους ολάκερους και ρεματιές κατάβαθες. Κουβάλησαν στην πλάτη τους ξύλα, πέτρες, μα και όπλα θανατερά. Πήγαιναν μπρος και το μουλάρι (με) το αφεντικό, από πίσω.
Και συνέχισαν.
Αρρώστησαν. Έσπασαν τα ποδάρια τους. Ήρθαν αντιμέτωπες με τον καρκίνο. Τον εξουδετέρωσαν σαν άλλος Ηρακλής με τα φίδια της κούνιας. Παγκρεατίτιδες, χολές (μα πόσες χολές, πραγματικά, έχουν ξεπεράσει..;), και λοιπές ασθένειες, ήταν για αυτές, το απολύτως φυσιολογικό να υπομένουν και να αντιμετωπίζουν. Δεν τους επέτρεπαν να παραπονεθούν. Απεναντίας, έπρεπε να φροντίσουν στο έπακρο τον πονεμένο ή τραυματισμένο ή αρρωστημένο άντρα τους.
Και συνέχισαν.
Συν τοις άλλοις, έπρεπε να κρατήσουν και την τιμή τους, μα και την ντροπή τους. Αποδιοπομπαίοι τράγοι ενός απόλυτα εξουσιαστικού και ανδροκρατούμενου κόσμου, είχαν το ρόλο του κουβά, όπου φτύνανε οι αρματωλοί (μα και οι αμαρτωλοί) μέσα.
Και συνέχισαν.
Και συνεχίζουν.
Συνεχίζουν να αντέχουν.
Συνεχίζουν να προνοούν.
Συνεχίζουν να εννοούν.
Συνεχίζουν να κατανοούν.
Συνεχίζουν να υπομένουν.
Συνεχίζουν να εμπνέουν.
Συνεχίζουν να στηρίζουν.
Συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να ζουν.
Στις καρδιές μας, στις πιο παιδιάστικες σκέψεις μας, στις πιο τρομαγμένες στροφές της διαδρομής μας. Θα ζουν για πάντα. Έχουν νικήσει κατά κράτος το θάνατο.
Αλλά έχουν νικήσει και το ίδιο το κράτος, που τους κόβει τις συντάξεις και τα φάρμακα... Αφού, αυτοί οι άνθρωποι είναι η ζωντανή ιστορία μας.
(φωτό από εδώ)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου