Προστάτης

Σήμερα είναι του Αγίου Λουκά, του προστάτη των ιατρών και της Ιατρικής, λένε.

Σοβαρά; Λέω εγώ. Υπάρχει κάποιος σε αυτόν τον τόπο που προστατεύει τους ιατρούς και την Ιατρική; Κάποιος, κάτι ή μια ανώτερη δύναμη έστω, που προστατεύει αυτούς τους λίγους που προσπαθούν να ασκήσουν την Ιατρική και όχι να σκίσουν τα πτυχία της Ιατρικής; Υπάρχει κάτι που να λέει στους ιατρούς, "προχωρήστε, είμαι εδώ και σας βοηθώ για να βοηθάτε";

Μήπως το σύστημα δεν είναι διαλυμένο;
Μήπως τα ω(ρ)άρια των συγκινήσεων δεν είναι εξαντλητικά;
Μήπως τα σπερματοζωάρια των ιεραρχικά ανώτερων δεν είναι επιβλητικά;
Μήπως οι υλικές απολαβές δεν είναι ανυπόστατες ως προς τα κριτήρια απόδοσής τους;
Μήπως οι ηθικές απολαβές δεν είναι ανέλπιστες ως προς τα μαρτύρια απόδοσής τους;


Και ο ασθενής, αυτός ο Μέγας Παθών; Δεν αρκεί να σε παρακινήσει να συνεχίσεις;

Εδώ, ίσως κολλάει το "Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ᾽ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο..." για να μιλήσουμε με όρους πατερικούς.


Ξαναρωτώ: ποιος προστάτης της Ιατρικής λοιπόν; Ο καλοήθως υπερτραφής ή ο κακοήθης;

Νοιώθω αγαπητοί μου ότι από μικρούς, αγέννητους ακόμη, μας δηλητηριάζουν με φαντασιόπληκτες κατασκευές, που στοχεύουν στην εξυπηρέτηση κάποιων συμφερόντων και μόνον. Τα υπόλοιπα, είναι η προσωπική ιστορία και (α)πορεία του καθενός.

Ο Λουκάς, ή κατά κόσμον Βαλεντίν Βόινο-Γιασενέτσκι, προέβαλε τις δικές του πανανθρώπινες αξίες και έδωσε τις δικές του μάχες, αδιαμφισβήτητα, που ανήκουν πλέον στα κεκτημένα της ιστορίας. Είναι ιδιαίτερη τύχη για την ανθρωπότητα να παρουσιάζονται τέτοιες μορφές επί της Γης. Η αγιοποίησή του όμως, ανήκει σε αλλουνού παπά ευαγγέλιο, στα κεκτημένα μιας άλλης ιστορίας. 

Ο καθένας φωτίζει το κομμάτι που τον ενδιαφέρει, αυτό κρατά και με αυτό (γιατρο)πορεύεται.