Go-crazy!

"Ο ανθρωπολόγος Κόνερ, μελέτησε τη φοίτηση των ιατρών στην Αμερική, εγγραφόμενος και ο ίδιος ως φοιτητής στην Ιατρική Σχολή. Το πρώτο σκαλοπάτι στην ιεραρχία της ιατρικής φυλής, προς μεγάλη του έκπληξη, ήταν οι ειδικευόμενοι που είχαν μόνο δυο χρόνια περισσότερα από τον ίδιο στο κουρμπέτι. Πάνω από αυτούς βρίσκονταν οι εσωτερικοί ιατροί. Όλη η ιατρική που μπορούσε να μάθει εκείνη τη χρονιά έπρεπε να του διδαχθεί από αυτούς τους νεαρούς, βιαστικούς και συχνά σαστισμένους νεοφώτιστους… Οι πραγματικοί διδάσκοντες ήσαν οι καινούργιοι απόφοιτοι που ειδικεύονταν, ενώ οι καθηγητές ούτε που εμφανίζονταν. […] Οι διδάσκοντες έδιναν έμφαση στην υψηλή τεχνολογία κα υποβίβαζαν τη σημασία του παράγοντα ‘άνθρωπος’ και της διαπροσωπικής σχέσης. Η τυποποιημένη γενική εξέταση, με τα τελευταία τεχνολογικά μέσα, θεωρείτο πιο σίγουρη και αποτελεσματική από τη διαπροσωπική, αργή, διάγνωση με βάση την ανάλυση του ιστορικού. Η ιατρική εκπαίδευση, έχει λοιπόν, αλλάξει τελευταίως. Όλοι μοιάζουν πολύ απασχολημένοι, όλοι κάνουν κάτι, δεν υπάρχει χρόνος για ήρεμες στοχαστικές επισκέψεις στους θαλάμους ή για φιλικές συζητήσεις στο προσκέφαλο του αρρώστου. Οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο, οι ειδικευόμενοι, μόνιμοι ιατροί, νεαροί υπότροφοι, τρέχουν στους διαδρόμους πηγαίνοντας να αντιμετωπίσουν το τελευταίο έκτακτο περιστατικό, να αποκωδικοποιήσουν τα μηνύματα του ηλεκτρονικού υπολογιστή στα διαγνωστικά εργαστήρια, να πάρουν αίμα, να κάνουν ενέσεις ή να εγκαταστήσουν βιαστικά κάποιον νεοφερμένο ασθενή."

 (σελ. 30-31 από το «Ανθρωπολογία στην Εκπαίδευση – Τι μπορεί να προσφέρει η πολιτισμική ανθρωπολογία στην εκπαίδευση», του Λεωνίδα Σωτηρόπουλου, εκδ. Κριτική, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης) 


Καλέ, τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει, αυτή η περιγραφή…; 

Δεν μπορώ όμως να το εύρω... Καλά, θα τρελαθώ, αν δεν το βρώ!