Σε έναν τόπο όπως η Καστοριά, δεν περίμενα να βρω τέτοια πνευματική κίνηση και εσωτερική αναζήτηση. Είναι η πρώτη φορά, μετά την Αθήνα, Μυτιλήνη, Κέρκυρα, που νοιώθω ότι σιγανά και ταπεινά, κάποιοι συνεχίζουν να δουλεύουν σταθερά και να προωθούν την έννοια της πνευματικής εργασίας.
Φαίνεται ότι είναι ίδιον του τόπου τούτου, ο οποίος σιωπηρά, μα σθεναρά και υπομονετικά, παράγει. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, κάθε σπίτι ήταν μια επιχείρηση γουνοποιίας και κάθε οικογένεια, σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού της, "δούλευε γούνα", όπως συνηθίζεται να λένε εδώ. Το αποτέλεσμα ήταν - παρότι κανείς δεν έβλεπε πουθενά εργοστάσια ή βιομηχανίες γουνοποιίας- η Καστοριά να κατέχει την 3η θέση στην Παγκόσμια παραγωγή γούνας!
Κάπως έτσι, από την ημέρα που έχω έρθει, έχω επισκεφτεί πολλούς χώρους πολιτισμικής δραστηριοποίησης, όπου έχουν απρόσμενα φανερωθεί μπροστά μου:
εκθέσεις φωτογραφίας
εκθέσεις ζωγραφικής
εκθέσεις γούνας
εκθέσεις αρχαιολογικών ευρημάτων
βραδιές κινηματογραφικού φεστιβάλ
βραδιές κινηματογραφικής λέσχης
βραδιές θεατρικής παράστασης από επαγγελματίες
βραδιές θεατρικής παράστασης από ερασιτέχνες
βραδιές θεατρικής παράστασης για εραστητέχνες
βραδιές μιούζικαλ από σχολικές ομάδες
βραδιές ποίησης (μα πολύ ποίηση λέμε...)
βραδιές μουσικού διαλόγου
βραδιές αφήγησης αυτοσχέδιου παραμυθιού για μικρούς και μεγάλους
βραδιές τσίρκου με ακροβάτες και κλόουν
βραδιές ποδηλατάδας, φεγγαράδας, βαρκάδας...
Αφήνω στην άκρη όλες εκείνες τις ομιλίες, διαλέξεις, σεμινάρια, συζητήσεις, συναντήσεις, ποικίλου επιστημονικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος και αφήνω επίσης στην άκρη όλες εκείνες τις εικόνες φυσικής ομορφιάς που μας περιβάλλει...
Δεν αφήνω με τίποτα όμως στην άκρη, εκείνη την εικόνα του φεγγαριού που είδα προ ολίγων νυχτών, η οποία ήταν μακράν η καλύτερη που έχουν αντικρίσει τα μάτια μου... Ένα χρυσαφένιο, ολόγιομο φεγγάρι, τεράστιων διαστάσεων (τέτοιων που νόμιζες ότι έχεις φτάσει σχεδόν κοντά του και μπορείς απλώνοντας το χέρι σου, να το αγγίξεις), το οποίο ανέτειλε με απίστευτη μεγαλοπρέπεια στο σκοτεινό ουρανό, έχοντας συντροφιά ένα καλοκαιρινό φουλάρι, να του ζεσταίνει το λαιμό, φτιαγμένο από ένα κατάλευκο αέρινο σύννεφο... Τα μάτια μου δεν έχουν τυφλωθεί τόσο πολύ από το δέος αυτής της ουράνιας Κυράς, που πρόβαλε Απέναντι μου, πίσω από το Βίτσι.
Αντιδιαστέλλω όλα αυτά εδώ στα βόρεια, με τα δικά μου τα μέρη, αυτά της μακρινής Λακωνίας, και συνειδητοποιώ πόσο σκληρά και κλειστού χαρακτήρα μέρη, με ανάθρεψαν...
Και αναρωτιέμαι αγαπητοί μου: τι είναι εκείνο που κάνει έναν τόπο 10.000 κατοίκων τόσο παραγωγικό; Είναι η εμπρόθετη δύναμη των ανθρώπων του να συνεχίζουν να εκφράζονται ασταμάτητα ή ο δομή της κοινωνίας του, που παρέχει το χώρο και την ευκαιρία για κάθε μικρή ή μεγάλη έκφραση; (έτσι, για να θέσουμε το μέγα και διαχρονικό ερώτημα της Κοινωνιολογίας).
Νομίζω η απάντηση είναι απλή: η διαφορά έγκειται στο ότι οι μεν δεν φοβούνται να εκθέσουν και άρα να εκτεθούν, εν αντιθέσει με τους άλλους, που τρέμουν μην εκτεθούν, συνεπώς πολύ απλά... δεν εκθέτουν!
Ποιοι είναι αυτοί που δεν φοβούνται να εκθέσουν και να εκτεθούν, νομίζω το καταλάβατε ήδη, από τις τόσες εκθέσεις που ήδη σας ανέφερα!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου