Βαρέθηκα όλο τσιφ και chief !

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ένα κακό χούι. Ευτυχώς που δεν έκανα προσπάθεια να του το κόψω... Μετά κατάλαβα ότι είναι μια αδήριτη ανάγκη. 


Ο λόγος για τον φιλαράκο μου τον Μαρξ, που εδώ και κάμποσες μέρες, δεν κατουράει σε κάθε μας βόλτα μια και έξω, όπως έκανε πάντα, αλλά κατουράει πολλές φορές, σε πολλά σημεία και από λίγο. Μου σπάει τα νεύρα κάθε τόσο τσιφ και τσιφ... Γενικά η λέξη τσιφ δεν μου αρέσει. Με παραπέμπει σε κάτι άλλο (το "chief" ίσως;).


Σήμερα το πρωί όμως κατάλαβα γιατί το κάνει: 
Ενηλικιώνεται σιγά σιγά και προσπαθεί να ενταχθεί στην κοινωνία των σκύλων. Προσπαθεί να οριοθετήσει το χώρο του, προσπαθεί να δηλώσει την παρουσία του, προσπαθεί να εισχωρήσει σε αυτό το σύστημα επικοινωνίας των θηρίων... Αφήνει το στίγμα του σε κάθε γωνιά για να δηλώσει και αυτός παρών! "Είμαι και εγώ εδώ, μάγκες!" λέει σε κάθε σταγονίτσα που αφήνει... "Αυτός ο χώρος ανήκει και σε μένα, γιαυτό μαζέψτε λίγο τους κώλους σας και αφήστε και κανέναν νέο να μπει στο παιχνίδι".


Κάπως έτσι δεν γίνεται και με τους νέους ιατρούς σήμερα; Δεν προσπαθούν να αρθρώσουν τον δικό τους λόγο ανάμεσα σε τόσα θηρία που έχουν κατασπαράξει αυτό το σύστημα υγείας; Δεν προσπαθούν να οριοθετήσουν -και έτσι να ορίσουν- το δικό τους χώρο, τις δικές τους αρμοδιότητες, τη δική τους παρουσία και προσωπικότητα, με ένα ηχηρό παρόν μέσα στα πράγματα; Πώς τους απαντά βέβαια το ίδιο το σύστημα; Με το να καλεί τον εισαγγελέα... Σαφής προσπάθεια επίδειξης δύναμης και εξουσίας του παλαιότερου, του ιεραρχικά ανώτερου, του chief (=τσιφ)... Από την άλλη βέβαια, και σαφής επίδειξη της σύγχυσης και της κοντοφθαλμίας τους. Πάντως στην κοινωνία των σκύλων δεν είδα ποτέ ένα μπουλντόγκ να ζητά τη βοήθεια κάποιου εισαγγελέα για να αντιμετωπίσει ένα κόκκερ. Αν τολμά και θέλει, ορμά καταπάνω του, και παλεύει ένας προς έναν, χωρίς μεσολαβητές και χωρίς υπεκφυγές. Και ο πιο μάγκας ας επικρατήσει...