Μια συγκινητική σκηνή κατέγραψα στα στενά της Κέρκυρας απόψε.
Περνώντας από την κρυμμένη (α)γωνία της πλατείας της Αγίας Ελένης στο Καμπιέλο, άκουσα τα πορτόφυλλα να σφυρίζουν τα λόγια του ποιητή, ο οποίος κρυφά, με κάποιον συνομιλούσε:
Σ' ένα νεκρό ποτάμι
Η ιστορία κατάντησε μια υπόθεση διαβλητή"
έλεγε περπατώντας σ` ένα νεκρό ποτάμι.
"Αν δοκιμάσεις έναν ύπνο βαθύ ύστερα
δεν θα 'χεις μνήμη.
Αν δοκιμάσεις τη μνήμη ατέλειωτη ύστερα
δε θα 'χεις ύπνο".
Έλεγε και ξαναέλεγε σ` ένα νεκρό ποτάμι.
(Θεοτόκης Ζερβός, 2011)
Λίγο πιο πέρα, είδα και τον ποιητή, αυτό το προαιώνιο σύμβολο, να έχει ένα ξεραμένο χόρτο στο στόμα, τα χέρια στην τρύπια τσέπη, και να σιγοτραγουδά:
"Τρελέ τσιγγάνε"
Στίχοι, Μουσική: Αβέβαιου ετύμου...
Ερμηνεία: Ιωάννα Γεωργακοπούλου & Στελλάκης Περπινιάδης
Μα παρακάτω, είδα και το ποτάμι. Αυτό το αέναα κινούμενο, ποτάμι των ανθρώπων, που στερεύει μπροστά στο κοίταγμα της Ιστορίας. Αυτή, με τη σειρά της, λουσμένη από τόσο μελωδικό φως, αντίκριζε στο διάβα της, τα νεκρωμένα σώματα των σκλάβων.
Και η σκηνή, ολοκληρώνεται και μου αποκαλύπτεται εν συνόλω: ο τσιγγάνος, μιλά σε ένα νεκρό ποτάμι, κάτω από το μουσικό βλέμμα της Ιστορίας.
Μα εγώ, δεν φοβάμαι την εικόνα. Έχω ζεστό χέρι να χαϊδεύει την καρδιά και να υπόσχεται ορκιζόμενο, ότι θα με αγαπά για πάντα... Αυτό το χέρι, μπορεί να ζωγραφίσει και να ξαναγράψει την Ιστορία μου από την αρχή!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου