Σε ένα άρθρο μεγάλου και έγκυρου περιοδικού των φίλων μας των Αμερικάνων, προσπάθησαν κάποιοι να μετρήσουν το ισοζύγιο (προσοχή! όχι το υποζύγιο...) του τί παίρνουν και του τί δίνουν οι ιατροί του συστήματος υγείας των ΗΠΑ, αναφερόμενοι στην καταναλισκόμενη και ανταποδιδόμενη ενέργεια ενός ιατρού εργαζόμενου. Ελπίζω βέβαια, να μην θεωρηθεί από κάποιους (στον Τειρεσία απευθύνομαι), ότι αυτό είναι εξ ορισμού παθολογικό και μεμπτό ως προσέγγιση, καθώς, όσο και αν η Ιατρική ορίζεται στις συνειδήσεις των ιατρών, από εποχής Ιπποκράτους ακόμη, ως η κορωνίδα της προσφοράς έναντι της οποίας δεν νοείται καμία ανταπόδοση αλλιώς χάνει το νόημα της προσφοράς, εδώ δεν μιλάμε για τη σχέση ιατρού και ασθενούς, μαι για κάτι άλλο: μιλάμε για τη σχέση του ιατρού με την Ιατρική. Και επειδή η Ιατρική είναι τελικά Ζωή, μιλάμε για τη σχέση ιατρού με την ίδια τη Ζωή.
Τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής λοιπόν, (εθνικής εμβέλειας παρακαλώ!) μπορούν να ερμηνευτούν από δυο όψεις:
Η μια, η απογοητευτική: στην Αμερική, 1 στους 2 ιατρούς βιώνει αυτό που περιγράφει η έρευνα ως burnout, κοινώς, "κάψιμο"! Και μιλάμε για κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων... Αυτά τα άτομα, έχουν προβλήματα στην προσωπική τους ζωή, στον προσωπικό τους χρόνο, στην προσωπική τους ισορροπία, και αυτό επειδή ο χρόνος εργασίας είναι απάνθρωπος, με μέτρο σύγκρισης τον ορισμό ενός υγιούς εργαζόμενου ανθρώπου. Με άλλα λόγια, 1 στους 2 ιατρούς, στην προσπάθεια να βοηθήσει τον συνάνθρωπο, χάνει τον εαυτό. Πιο απλά, θυσιάζεται ο ένας για να βοηθηθεί ο άλλος. Αυτό, στα δικά μου γαϊδουρινά αυτιά, ακούγεται έως και ρομαντικό...
Η άλλη, η ακόμα πιο απογοητευτική: στην Ελλάδα, 1 στους 2 ιατρούς, δεν βιώνει απλώς το burnout, κοινώς "κάψιμο", αλλά βιώνει και το σκόρπισμα της στάχτης του στον μανιασμένο αέρα. Αυτά τα άτομα, έχουν προβλήματα στην προσωπική τους αλλά και στη γενική τους ζωή, στον προσωπικό τους αλλά και κοινωνικό τους χρόνο, στην προσωπική αλλά και εν γένει ισορροπία, και αυτό επειδή ο χρόνος, οι συνθήκες, το χρήμα και η νοοτροπία (που εκπορεύεται από την εντροπία... του συστήματος), είναι απάνθρωπα ελληνικά, με μέτρο σύγκρισης τον ορισμό ενός παθολογικού βαριεστημένου Έλληνα, που ούτε αυτός που δεν έχει μάθει ποτέ του να εργάζεται και να οργανώνεται, δεν αντέχει τέτοια πλέον ανοργανωσιά! Με άλλα λόγια, 1 στους 2 ιατρούς, στην προσπάθεια να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του, χάνει και τον εαυτό του, αλλά και δεν βοηθιέται ο συνάνθρωπος. Πιο απλά, θυσιάζεται ο ένας, για να μην βοηθηθεί κανένας. Αυτό, στα δικά μου γαϊδουρινά αυτιά, ακούγεται έως και εγκληματικό...
Βέβαια, υπάρχει και μια τρίτη ερμηνεία των αποτελεσμάτων: αν στα (so-called) "ευρύθμως λειτουργούντα" κράτη, αποτυγχάνει κατά 50% το σύστημα να πετύχει το στόχο του, τι ψάχνουμε τελικά εμείς εδώ στην Ψωροκώσταινα;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου