Αντιγράφω, χωρίς σχόλια, μα με ανοιχτό το στόμα:
"Η ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Δεν σταματάω να κάνω πειράματα, το ένα μετά το άλλο, και να αντιδρώ σε μια σκέψη που με βασανίζει, που δε θέλω να πιστέψω σ' αυτή, αν και είναι γεγονός. Δεν μπορώ να πιστέψω πώς, στους περισσότερους ανθρώπους λείπει η διανοητική συνείδηση. Και πολλές φορές μάλιστα μου φάνηκε πως, όταν την έχει κάποιος είναι σαν να βρίσκεται μόνος στην έρημο, παρ' όλο που βρίσκεται μαζί με κόσμο, μέσα σε μια πολυάνθρωπη πόλη.
Σε βλέπουν όλοι σαν ξένο και συνεχίζουν να βάζουν σε λειτουργία τη ζυγαριά τους και αποκαλούν το ένα κακό και το άλλο καλό. Και κανείς δεν κοκκινίζει από ντροπή όταν τους δίνει να καταλάβουν πως τα ζύγια τους είναι αδειανά. Κανένας δεν αγανακτεί μαζί σου και ίσως, είναι πολύ πιθανόν, να γελούν με τις αμφιβολίες σου. Για να με καταλάβετε, εννοώ -πιο απλά- το εξής: οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν το βρίσκουν αξιοκαταφρόνητο να πιστεύουν το ένα ή το άλλο και να ενεργούν ανάλογα ΧΩΡΙΣ να ζυγίζουν τα υπέρ και τα κατά, χωρίς να έχουν αποκτήσει ασφαλή συνείδηση για τους υπέρτατους λόγους όπου ενεργούν, και χωρίς ούτε να έχουν κάνει τον κόσμο να πληροφορηθούν τους λόγους αυτούς.
Ακόμα σ' αυτή τη μεγάλη κατηγορία ανήκουν και οι πιο προικισμένοι άντρες και οι πιο ευγενικές γυναίκες.
Τι με ενδιαφέρει εμένα για την καλοσύνη, την ομορφιά και τη μεγαλοφυΐα, όταν ο άνθρωπος που έχει αυτές τις αρετές -καλοσύνη, ομορφιά, μεγαλοφυΐα- ανέχεται να έχει μέσα στην καρδιά του ολιγοπιστία, ολιγοκρισία και αν δεν είναι η ανάγκη για σιγουριά η πιο βαθειά του ανάγκη, η πλέον απώτερη ανάγκη! Όταν δεν βλέπει σ' αυτήν εκείνο που ξεχωρίζει τα ανώτερα πνεύματα από τ' άλλα! Ψάχνοντας λοιπόν τους ανθρώπους, έχω βρει σε πολλούς ευλαβικούς ανθρώπους το μίσος της λογικής και τους είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Σ' αυτούς τουλάχιστον, το μίσος αυτό μαρτυρούσε την κακή τους διανοητική συνείδηση. Αλλά να στέκεσαι στη μέση αυτής της rerum concondia discors, αυτής της θαυμαστής αβεβαιότητας, αυτής της πολλαπλότητας της ζωής και να ΜΗ ΡΩΤΑΣ, να μη σκιρτάς από την επιθυμία και από την ηδονή να μάθεις, και μάλιστα ούτε να μισείς αυτόν που κάνει αυτό, και ίσως μάλιστα να κοροϊδεύεις τόσο που να να πέφτεις άρρωστος, αυτό είναι που βρίσκω ΑΞΙΟΚΑΤΑΦΡΟΝΗΤΟ, και αυτή την περιφρόνηση αναζητώ πρώτα-πρώτα μέσα στον καθένα μας: Δεν ξέρω ποια τρέλα με πείθει πάντα πως κάθε άνθρωπος την κατέχει, αφού είναι άνθρωπος.
Με τον τρόπο αυτό, εγώ, είμαι άδικος."
(από το βιβλίο "Η Θεωρία του Σκοπού της Ζωής", του Φρ. Νίτσε, εκδ. Νέος Σταθμός, χωρίς άδεια αναδημοσίευσης, παρά μόνο με... γεμάτα τα μυαλά μου από πνεύμα!)
Είναι στην πρώτη σελίδα αυτού του βιβλίου, που αναγράφοντα τα εξής συγκλονιστικά και πέρα από τα ανθρώπινα, λόγια:
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ
Από τότε που κουράστηκα να γυρεύω
έμαθα να βρίσκω.
Από τότε που κάποιος άνεμος μου εναντιώθηκε,
ταξιδεύω με όλους τους ανέμους.
Φρ. Νίτσε
Να πω την αλήθεια αγαπητέ Νίτσε, με μπέρδεψες. Αυτά που εσύ ονοματίζεις ως ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, εγώ μέχρι χτες τα έλεγα, ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΗΣΗ. Τώρα, ή έχω καταλάβει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που λες, ή τελικά η ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΗΣΗ, και έτσι είμαστε και οι δυο χαρούμενοι ότι έχουμε δίκιο... Αν όμως, και εσύ, όπως και εγώ, θεωρούμε τους εαυτούς μας, ως "άδικους", τότε πώς γίνεται να έχουμε δίκιο; Μήπως, απλώς και μόνο από την συνταύτιση των απόψεων, δυο διαφωνούντων, ότι απλώς και μόνο διαφωνούν (τόσο με τους άλλους όσο και μεταξύ τους), μπορεί να γεννηθεί το δίκαιο; Τότε, αυτό γεννά πολλές ελπίδες για να συνταυτιστούν πολλοί άνθρωποι σε τούτη την πλάση...
Καληνύχτα κύριε Νίτσε. Μπερδεύτηκε τόσο το μυαλό μου απόψε, που μάλλον το έφτασες σε ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΠΑΡΈΚΚΛΙΣΗ... Καληνύχτα. Αύριο, πάλι με περιμένει ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ, γιαυτό πρέπει να πάω για ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΑΠΟΣΥΜΦΟΡΗΣΗ!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου