Κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας...
Φαίνεται ότι μιλάς σε ανθρώπους με τους οποίους δεν μπορείς καν να ομονοήσεις για το πρόβλημα, δηλαδή δεν μπορείς ούτε να συμφωνήσεις για το θέμα της συζήτησης... Πώς λοιπόν, να προχωρήσεις στο δύσκολο κομμάτι της συζήτησης όταν δεν μπορείς καν να την ξεκινήσεις; Ο καθείς ερμηνεύει μια κατάσταση με τους δικούς του όρους, με τα δικά του δεδομένα.
Τι γίνεται μάλιστα όταν αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να λέγονται εκπαιδευτές σου, αλλά καταντούν μόνο παιδευτές σου; Πολύ απλά, αναρωτιέσαι "τι είπαμε ότι περιλαμβάνει αυτή η εκπαίδευση" και "ποιος είπαμε ότι τους (δι)όρισε αυτούς εκπαιδευτές μας";
Τι γίνεται όταν αυτοί οι άνθρωποι, κατέχουν πτυχία και μεταπτυχιακά και διδακτορικά και πολύχρονη εμπειρία μέσα σε χώρους και έχουν λάβει τόσα ερεθίσματα και είχαν τόσες ευκαιρίες να αναρωτηθούν για τα μεγάλα αυτού του κόσμου και να ακονίσουν το πνεύμα τους; Πολύ απλά αναρωτιέσαι "μάλλον η παροιμία 'άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο' δεν ισχύει πια και πρέπει να αναθεωρηθεί, καθώς οι πλέον απελέκητοι, αποδεικνύονται οι εγγράμματοι τούτης της χώρας..."
Τι γίνεται όταν αυτοί οι άνθρωποι, κατέχουν τη θέση της απερχόμενης γενιάς, που διέλυσε τα πάντα, και δεν δέχονται καμία κριτική, θεωρούν τους εαυτούς τους στο απυρόβλητο και δεν τολμούν καν να ζητήσουν μια συγνώμη για τις λάθος επιλογές τους; Πολύ απλά αναρωτιέσαι "πόσο βαθύ δημοκρατικό έλλειμμα αυτή η γενιά προκάλεσε, που δεν αφήνει καν να δουν στον καθρέφτη το γελοίο τους πρόσωπο, όλοι αυτοί που διατυμπανίζουν ότι είναι δημοκράτες; Επίσης, πόσο άνανδροι είναι αυτοί που είναι τόσο αδιάλλακτοι απέναντι στα τέκνα τους"; Εδώ, να σημειωθεί παρακαλώ, και κάτι ακόμα. Διαφαίνεται η σύγκρουση μεταξύ των γενεών που η μια παραδίδει τη σκυτάλη στην άλλη στον κοινωνικό στίβο, η οποία είναι γνωστή και καταγεγραμμένη στην ιστορία μας. Αυτή τη φορά όμως, υπάρχει κάτι νέο: Αυτοί που μας παραδίδουν τη σκυτάλη, μας παραδίδουν μαζί και σαθρότητα. Αυτοί που παραλαμβάνουν, ζητούν εξηγήσεις. Αυτοί που παραδίδουν, εξηγήσεις δεν δίδουν. Αυτοί που παραλαμβάνουν, σηκώνουν κεφάλι. Αυτοί που παραδίδουν, κόβουν κεφάλι. Και αυτοί που παραλαμβάνουν, ακέφαλοι πλέον, μέσα στη σαπίλα επιπλέουν... Ποιο είναι το νόημα; Ότι, αυτή η γενιά ακόμα και την ύστατη στιγμή, που μας παραδίδει τη σκυτάλη με το ένα χέρι, με το άλλο μας μπήγει το μαχαίρι ύπουλα κάτω από τη μέση. Άνανδρο και βαθιά αντιδημοκρατικό.
Κάποιες φορές, είναι δύσκολο να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Και αν η διαφορά ενός ανθρώπου με έναν ελέφαντα είναι τόσο εμφανής και αγανακτείτε που δεν μπορείτε να το αποδείξετε, τι πρέπει να πούμε για τη λεπτή διαφορά ενός Ανθρώπου με έναν ανθρωπάκο...
Άκου λοιπόν, ανθρωπάκο την κάτωθι τραγουδάρα! Στην αφιερώνω:
"Ένα παλικάρι είκοσι χρονών"
Παραδοσιακό
Εκτέλεση: Νεάρχου Παράπλους
2 σχόλια:
Σκληρά αλλά πολύ αληθινά όσα γράφεις.
Δυστυχώς τα ίδια αισθάνομαι πολλές φορές για την προηγούμενη γενιά, δεν είναι όλοι έτσι, οι περισσότεροι όμως που κατέχουν θέσεις κλειδιά, αυτοί είναι οι πιο βρώμικα χωμένοι στο σύστημα. Και κάνουν τα πάντα να διαιωνιστεί η βρωμιά.
Το τέλος όμως είναι αρκετά κοντά.
Σωστό ότι δεν είναι όλοι έτσι. Και αδικούνται με αυτά μου τα σκληρά λόγια. Όμως, η γενική αίσθηση, στην προσπάθεια να αποτυπωθεί σε μια φράση, δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική.
Θα μου πεις βέβαια: τι θα κάνουμε πανάθεμά μας τώρα που ήρθε η σειρά μας...; Δεν έχω απάντηση. Μόνο προσωπική προσπάθεια.
Λες ότι το τέλος είναι αργά. Δεν με τρομάζει όμως κανένα τέλος. Με τρομάζει η κάθε νέα αρχή. Γιατί θα καθορίσει τις τύχες πολλών. Για αυτήν τη νέα αρχή λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να τη χτίσουμε σωστά.
Δημοσίευση σχολίου