Κέρκυρα-Αθήνα-Μολάοι-Αθήνα-και πάλι Κέρκυρα!

Ταξίδι επήγα μακρινό,
σε χώρο αλαργινό μα σε χρόνο κοντινό...

Εκκίνησα από τους Φαίακες,
πρώτος σταθμός εκεί που εγιεννιούνται Αίαντες...



φυσικά Αίαντες Ολυμπιακοί, για επιτυχίες απέραντες...




μα δεν είναι τα μόνα νέα μωρά στην οικογένεια..

καθώς ο Μήτσος το κατσίκι,




ο σκύλος μας ο Ρούνι,



και ο Γρουγρού, το καλό μα ντροπαλό γουρούνι,



εναπόθεσαν σε μας τις δικές τους έγνοιες...


Γεμίζοντας της γιαγιάς τα φιλιά στον κόρφο,
αναμνήσεις από του χωριού τον αλύγιστο λόφο,
δύναμη από παιδικούς ήρωες
και ευωδιές από ανθούς σε πέτρες φύοντες,



εκκίνησα ξανά για την πρωτεύουσα,
για την πόλη την ακοίμιστη και ερωτεύουσα.

Σκοπός μου να δω στο Ακροπόλ τον Ερωτόκριτο του Κορνάρου,
μα και όλους αυτούς τους τρελούς που ασυστόλως στις οδούς κορνάρουν.

Είπα να δοκιμάσω με ποδήλατο σπαστό



το δρομολόγιο Γουδί - Αιγάλεω - Αττικό,



στο δρόμο όμως κουράστηκα γιαυτό
είπα να πάρω λίγο και μετρό




Πλανόδιος στους δρόμους της θολής μας πόλης



είπα αυτή τη φορά (για καλή μου τύχη),
να μην ακούσω τους ανθρώπους,
μα αυτά που έχουν γράψει εκείνοι κατά τόπους
στης πόλης τα γκρεμισμένα τείχη.

Η συγκομιδή ήτο πλουσία
και τα μοντέλα μου επόζαραν εθελουσία...

μαύρες φάτσες πάνω σε άσπρους τοίχους...



μακρυχέρηδες δίπλα σε κακαόπετρες...




πρόβατα που βαδίζουν στη σφαγή...



μα στοχεύουν κατά βάθος



στην συντεταγμένη εκφόβιση της κατεστημένης τάξης, μέσα από τη δύναμη της ομάδος...



αλλά επειδή βλέπουν ότι όλα κινούνται δραματικά αργά σε τούτη τη χώρα...



λένε να πάρουν τον ομματιών τους και μαζί τα μπογαλάκια τους και σε άλλη παραλία,



βλέπουν όμως πολλά πρόσωπα γύρω τους με τις ίδιες βασανιστικές σκέψεις,



βλέπουν και κάποιους που κρύβονται κάτω από τα τραπέζια



ενώ όλοι αυτοί θα ήθελαν να είναι πολίτες του σύμπαντος,



γιατί δεν αντέχουν όλους αυτούς που συνεχώς χαχανίζουν,



αυτούς που γλεντοκοπούν αδιάφοροι,



αυτούς που μπεκροσκυλιάζουν συνεχώς,



και ξημεροβραδιάζονται μαζί με πολλά παπαγαλάκια στα πάσης φύσεως κέντρα του υποκόσμου...



αντί να δουν λίγο μπροστά τους, στο βάθος,



και να στρωθούν στη δουλειά, αυτή που δίνει ψωμί έντιμο...



αυτή που επιτρέπει στους νέους να συνεχίζουν να αγκαλιάζονται, να ονειρεύονται, να πετούν και να αιθεροβατούν...



αυτή που ξορκίζει τα φαντάσματα των εχθρών,



γιατί αυτή η έντιμη δουλειά σε κάνει θηρίο πραγματικό, μιας και παλεύεις με τα ίδια σου τα χέρια...



Μια τέτοια χώρα θέλω, και τώρα είναι η ώρα να την χτίσουμε όλοι μαζί,



μια χώρα που σου υπόσχεται και το πραγματοποιεί ότι έχει βάθος απύθμενο και ανίκητο σε ευμορφιά...



που στηρίζεται στην δύναμη και το πάθος της παρέας...



που δεν σκοτεινιάζει το χαμόγελο των παιδιών της...



που δεν κάνει πλύση εγκεφάλου στα μυαλά των νέων, τα οποία αποτελούν το εύφορο έδαφος για ανάπτυξη υγιών ιδεών και όχι τερατόμορφων...



που δεν τρώει τις καρδιές των παιδιών της,



που δεν στηρίζεται στις τυπικούρες και στις μουντζούρες,



και που δεν μειώνει καμία έντιμη προσπάθεια.




Τι μας κρατά από το να αλλάξουμε την λανθασμένη μας πολιτική συμπεριφορά ως τώρα;





Μέσα στην παραζάλη του αγχωμένου σήμερα, προσπαθώ να βρω τι πραγματικά αξίζει...



Γύρω μου βλέπω τόσο φως...

να εκπέμπεται πότε από τα επουράνια...



να εκτοξεύεται άλλοτε από τα επίγεια...



να εκπίπτει κατά 70% και να ξεπουλιέται σε κεντρικούς δρόμους...



και έτσι να εξοργίζει τους αγωνιστές και τους παρανόμους...




Φως... Τοσο φως! Να ξεχυλίζει στους δρόμους,



να στολίζει αποσυρόμενες λατέρνες, που μας καληνυχτίζουν νοσταλγικά,






να παιχνιδίζει με τη σκόνη, το αλκοόλ, τα άδεια ποτήρια και τα ακόμα πιο άδεια κεφάλια...



να περιστρέφεται τρελά γύρω από το καρουζέλ του Ερωτόκριτου,



και να ζαλίζεται ακόμα και το ίδιο το φως...



ακόμα-ακόμα και να πέφτει για ύπνο σε ένα τυχαίο πεζοδρόμιο, κουρασμένο από τόση ταλαιπωρία, από τόση διαδρομή...




Συμπέρασμα:

ο Ερωτόκριτος, το μεγαλύτερο ψέμα στη ζωή μου, μέσα από την μεταμοντέρνα εκδοχή του θεάτρου Ακροπόλ, μου είπε το μεγαλύτερο μυστικό του, ότι μπορεί δηλαδή να αλλάζει ρόλους και έτσι αφορά τον καθένα μας. Ότι δεν αφορά μόνον έναν. Δεν μπορεί να αφορά μόνον έναν! Αφορά ολόκληρη άποψη αισθητικής.

Εξάλλου, ο Ερωτόκριτος, ο πιστός εκφραστής του Έρωτα,

δεν μπορεί παρά να είναι παγκόσμιος,

δεν μπορεί παρά να σου κλείνει το μάτι αποφασιστικά,




και να σου βροντοφωνάζει δια στόματος Τόμας Μαν:

"γιατί πρέπει να ξέρεις, Φάιδρε, πως εμείς
οι ποιητές δεν μπορούμε
να ακολουθήσουμε το δρόμο
της ομορφιάς χωρίς τον Έρωτα
σύντροφο και οδηγό μας"


Τι μας μένει λοιπόν αγαπητοί μου ως απόηχος σε τούτον τον μαγευτικό διαστρικό χορό;




Το σμίξιμο των κορμιών, των καρδιών, των δακρύων, των ευχών, των προσδοκιών...


Όλα αυτά είναι τα υλικά από τα οποία σμιλεύεται η αγάπη.