Κάμε να σ'ανταμώσω, κάποτε...

Συνειδητοποιείς την μικρότητα της ύπαρξής σου, που γίνεται σκουπίδι στο διάβα εξουσιαστικών μορφών...

Συνειδητοποιείς το ξεπούλημα των ονείρων σου, πριν καν τα ονειρευτείς...

Συνειδητοποιείς το στημένο παιχνίδι που παίζουν στην πλάτη σου. (Ντρέπομαι που κάνω link στον συγκεκριμένο αλήτη, αλλά ντρέπομαι πιο πολύ που αυτά που λέει βγήκαν αληθινά)

Συνειδητοποιείς ότι αυτή η κολόνια που κρατάει χρόνια, έχει την ίδια μυρωδιά: ΣΑΠΙΛΑ!(συνειδητοποιείς επίσης, εντελώς τυχαία, ότι στο συγκεκριμένο βίντεο στο λεπτό 3' και 25'' αυτός ο τύπος κάτω αριστερά με το πράσινο πουκάμισο και το παχύ μουστάκι που χειροκροτά έτοιμος να τον πάρουν τα ζουμιά από την συγκίνηση, κάπου σου είναι γνωστός... Βρε πού τον ξέρω, πού τον ξέρω; Αμάν! Είναι το μουνόπανο, ο διοικητής του Νοσοκομείου Κέρκυρας...! Ναι, ναι, αυτός που δεν αξίζει να φορά παντελόνια που λέγαμε... Κοίτα να δεις ποιες ήταν τελικά οι εγκύκλιες σπουδές του για να πάρει τη θέση του διοικητή νοσοκομείου, όταν ο δικός μου κώλος έβγαζε αιμορροΐδες από τα έδρανα των αμφιθεάτρων και των συνεδρίων τόσα χρόνια... Κατεβάζεις χριστοπαναγίες ή όχι, αγαπητέ θρησκόληπτε αναγνώστη μου..; Με όλο το σεβασμό στα θεία, που κατευθύνουν τις ζωές μας και μας βοηθούν στις δύσκολες στιγμές. Πτου πτου πτου... Απεταξάμην, απεταξάμην!)

Συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε ένα παιχνίδι που έχει κριθεί από άλλους για άλλους και εσύ είσαι απλά το πιόνι.

Συνειδητοποιείς ότι χαλάει το στομάχι σου, η μέρα σου, η διάθεσή σου, σκεπτόμενος όλα αυτά.

Συνειδητοποιείς ότι χάνεις τον ύπνο σου και έτσι τον εαυτό σου, αναλογιζόμενος την θέση σου.

Συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να καταφέρεις και πολλά, αναλογιζόμενος τη φύση σου.

Συνειδητοποιείς ότι είσαι ένα τίποτα. Και το ξέρουν. Και το θέλουν.

Συνειδητοποιούν όμως αυτοί, ότι το τίποτα δεν έχει να χάσει τίποτα;

Συνειδητοποιούν ότι κάποτε μπορεί ο λαός να συντονιστεί (έστω και στα πλαίσια στατιστικού σφάλματος, ίσως και λάθους ή τυχαιότητος) και να κάνει την ανατροπή; Δεν ξέρω για πόσο. Για όσο... Αυτό όμως αρκεί για να δείξει στους αλήτες ότι ο λιλιπούτειος Δαβίδ, μπορεί να ανατρέψει τον γιγαντοτεράστιο Γολιάθ.

Συνειδητοποιούν ότι αυτό το τίποτε, αυτή η ασήμαντη παρουσία όλων μας, μπορεί να μεγαλουργήσει;

Καθώς γυρνοβολάμε γύρω από τους ίδιους δρόμους της ιστορίας μας, που είναι τόσο παλιοί όσο η ανθρώπινη ύπαρξη, καθώς κάνουμε κύκλους γύρω από τις ίδιες γειτονιές του κόσμου, του πόνου, του αβέβαιου και του παράλογου, ας συνειδητοποιήσουμε ένα πράγμα: η τρεμόσβηστη σπίθα της ψυχής μας θα σβήσει. Ας σβήσει όμως αξιοπρεπώς.

"Δρόμοι Παλιοί"

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεία: Γιάννης Πάριος