Σα στη λύρα...

Είναι αυτός ο κόμπος που εμφανίζεται στο στήθος σου, που σε κάνει να αναλογίζεσαι τη σοβαρότητα της κατάστασης...

Είναι αυτό το σφίξιμο και η ανατριχίλα, ότι η στιγμή είναι κρίσιμη...

Το δέρμα τεντωμένο και ιδρωμένο, γύρω σου ολότελα σιωπή... και άξαφνα ξεσπά η κραυγή!

Τόσο δυνατή, τόσο κοφτερή, τόσο τρανταχτή, τόσο σπαραχτική... για το άδικο που συντελείται, για τη μοίρα που προσποιείται, για τη ζωή που σε ψεύδη διατηρείται...

Ήμουν πιτσιρικάς, κάπου στα 15, όταν διάβασα τον "Κατάδικο" του Κωνσταντίνου Θεοτόκη. Θυμάμαι μου είχε κάνει μεγάλη αίσθηση η σύγκρουση των χαρακτήρων, μα κυρίως με είχε συγκλονίσει η στωικότητα του Τουρκόγιαννου. Πίσω από τα σίδερα της φυλακής, όπου μπορείς μόνο να στενο-χωρείσαι, όπου η καρδιά σου ασφυκτιά, παλεύουν τα πιο άγρια θηρία: το καλό με το κακό...

Βλέποντας χτες, εδώ στην έδρα της δημιουργίας αυτού του αφηγήματος, από κοντά και ζωντανά αυτήν την σύγκρουση, το κορμί μου ανατρίχιασε πολλές φορές και η καρδιά μου φτερουγούσε σε απέλπιδες προσπάθειες να ξεφύγει ανάμεσα από τα σίδερα της φυλακής (της)... Το Οικείο Θέατρο, με σκηνοθέτη τον Μίλτο Δημουλή, απέδωσε εξαιρετικά το έργο του Θεοτόκη, σε έναν υπέροχο και μαγευτικό χώρο, στο ύψωμα ενός λόφου, κάπου στο κέντρο του νησιού... Εκεί είχε στηθεί η μάχη των προαιώνιων αντιπάλων... Εκεί, συγκρούστηκαν ο εγωισμός και ο αλτρουισμός, εκεί άναψε φωτιά από τις σπίθες των αρμάτων τους, εκεί φλόγισαν από την αμάχη τα στήθη των αντιπάλων, εκεί σκίρτησαν οι καρδιές των βουνών που ανήμπορα να συμμετέχουν παρέστεκαν, εκεί τελικά απίθωσαν οι δυο τους τα νεκρά τους κουφάρια... Και τότες, δυο πουλιά αναδύθηκαν στου αμόλυντου ουρανού τα άγια ύψη βγάζοντας το καθένα τη δική του κραυγή...

Ποιος κυβερνά τις ζωές μας; Από πούθε κρατά η δύναμη που καθορίζει τις συμπεριφορές μας; Είναι η λογική που κυβερνά και διαφεντεύει, που λαμβάνει τα ηνία; Είναι το συναίσθημα που σαν ασπίδα προστατεύει κάθε όνειρο, και δίνει μαγευτικό χρώμα σε κάθε ασπρόμαυρη στιγμή;

Ποιος έμαθε, ποιος ξέρει; Ποιος θα μάθει άραγε ποτέ;

"Ο Κατάδικος"

(Στίχοι: απόσπασμα από Τα Σονέτα του Κ.Θεοτόκη)

Μουσική: Τάσος Σωτηράκης

Ερμηνεία: Ησαΐας Ματιάμπα

"Σα στη λύρα, αν σημάνει μια χορδή της

κι άλλες βογγάνε, οι αρμονικές μαζί της..."