Το τάνγκο της καρδιάς μας...

Το τάνγκο ξεκίνησε να προσκαλεί σε χορό ερωτικό...

Είναι δυο ψυχές αγκαλιασμένες. Η μια, η πιο βαριά, η πιο αντρειωμένη, προηγείται στην κίνηση κατά τι χρονικά της άλλης, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι κατευθύνει. Η άλλη, πάντα σφιχταγκαλιασμένη στα μπράτσα της πρώτης, ακολουθεί πιστά και σιωπηρά, ξέροντας όμως ότι κρύβει στον κόρφο της το βηματοδοτικό κέντρο, αυτό που προστάζει κάθε κίνηση, αυτό που δίνει χάρη και ζωή.

Και το τάνγκο να ηχεί σπαραχτικά...

Αυτή η δεύτερη ψυχή, έχοντας ελαφρώς στρίψει το κορμάκι της, ξαπλώνει στην αγκάλη της πρώτης, νοιώθοντας τους παλμούς του σώματός της να την αγγίζουν και να την χαϊδεύουν. Ταυτόχρονα, τα πρόσωπά τους ακουμπούν κατάσαρκα. Τα σώματά τους, σε λοξή κλίση ως προς το έδαφος, φιγουράρουν παθιασμένα στο επίκεντρο της σκηνής.

Και το τάνγκο να δακρύζει για όσα ακόμα ενθυμείται...

Δεν είναι μια τυχαία ιστορία αυτή... Εκεί που μελετούσα την ανατομία της καρδιάς και της εστίες ακρόασης των βαλβίδων της, δεν ξέρω πώς έγινε μέσα στην κούτρα μου και άρχισα να βλέπω τα δυο ημίσεα της καρδιάς, τις δεξιές και τις αριστερές κοιλότητές της, ως ένα ζευγάρι τάνγκο! Η αριστερή καρδιά, η πιο αντρειωμένη, είναι αυτή που φαινομενικά έχει τον πρώτο λόγο και τραβά το ενδιαφέρον με τις κινήσεις της. Η δεξιά, όμως φέρει το βηματοδοτικό κέντρο και παίζει τον κύριο λόγο στη διατήρηση του ρυθμού. Συντονίζει, καθοδηγεί, δίνει χάρη, κίνηση και νόημα...

Όχι, πείτε μου, δεν σας θυμίζουν οι εικόνες της καρδιάς, εικόνες ζευγαριού τάνγκο που χορεύει με τις καρδιές τους ενωμένες και αγκαλιασμένες;!