Δυο κόσμοι (μου) που σμίξαν απόψε...

Ήταν κάπου στα 1936 που πρωτοπαίχτηκε αυτή η παράσταση. Ο έχων το γενικό πρόσταγμα, ο Χαρίδημος με τ’ όνομα, προσπαθούσε να αποδώσει μια ξεχωριστή ιδιότητα του ανθρώπου: την φαντασία!

Ήταν τότε, στα 1936, που πρωτοπαίχτηκε η παράσταση «Ο Καραγκιόζης στη Σελήνη».

Ήταν σήμερα, που την είδα και εγώ. Η συγκίνησή μου, μεγάλη. Δυο αγαπημένοι μου κόσμοι, αυτός του Καραγκιόζη και αυτός της κυρά-Σελήνης, έσμιξαν πίσω από το ημίφως και τις σκιές του μπερντέ, πιάστηκαν χέρι χέρι και χόρευαν στους ρυθμούς των παιδικών γέλιων… Τι υπερθέαμα! Και τα σκηνικά φοβερά… Ειδικά όταν ο μαυρομάτης φίλος μου, πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι και πρωτομίλησε σε εκείνη την κυρά που την έλεγαν Σελήνη…

Ο άνθρωπος, πριν πάει καν στο φεγγάρι, όχι απλώς είχε φανταστεί ότι κάποτε θα πήγαινε, αλλά το είχε περάσει μέσα στο λαϊκό μύθο. Όχι μόνο σκέφτηκε, αλλά ήταν τόσο βέβαιος ότι κάποια μέρα θα γινόταν, που έκανε τη φαντασία του, τέχνη. Η φαντασία, μόνο τέχνη μπορεί να γίνει. Είναι ο φυσικός της προορισμός, η αναπόφευκτη ωρίμανσή της. Αρκεί να βρει εύφορο έδαφος, και κάποιον να την φροντίζει στη βαροχειμωνιά…

Ο άνθρωπος, θέλει κάποιες φορές να ξεφύγει από τα γήινα. Τα σωθικά του εκτοξεύονται σε τροχιές εξωγήινες. Το άγνωστο όσο σκοτεινό, αβέβαιο και τρομακτικό και αν είναι, έλκει που να πάρει η ευχή…

Ο Καραγκιόζης (μέσα μας), σηκώνει τα μαύρα του μάτια ψηλά, αντικρίζει την κυρά-Σελήνη, τη βασίλισσα του φεγγαριού, την ερωτεύεται και χωρίς σκέψη ακολουθεί το φως της…

Τι είναι αυτό που μας κρατάει καρφωμένους στα γήινα;

Τι είναι αυτό που σήμερα μας εμποδίζει να φανταζόμαστε ένα καλύτερο αύριο;