Οι πρώτες του φθινοπώρου...

Οι πρώτες του φθινοπώρου οι ψιχάλες… Σκάβουν το χώμα και αυτό αναδύει από τα σπλάγχνα του τη μυρωδιά της μάνας γης… Μυρωδιά που σε διαπερνά κατάσαρκα. Φτάνει μέχρι τα δικά σου σπλάγχνα. Και τα σκάβει και αυτά.

Οι ψιχάλες, βαριές σαν αναμνήσεις, σε επισκέπτονται ξαφνικά, απρόσμενα, εν μέσω φαινομενικής καλοκαιρίας… Πλούσιες σαν τις νότες, στάζουν από τα σπλάγχνα του ουρανού μελωδίες και ιστορίες ατέλειωτες, ιστορίες λαϊκές και κλασσικές, ιστορίες όλων των οργάνων και οργανισμών, σε μια συνομιλία με φόντο το αβαθές της θέ(α)σης και το ευτελές της έπαρσης…

Οι ψιχάλες, οι πρώτες του φθινοπώρου, οι πιο βαριές και πιο δροσιστικές, δημιουργούν ένα πέπλο μυστηρίου που σκεπάζει τη σκέψη, σκοτεινιάζει την ψυχή, γκριζάρει των ματιών σου τα κλωνάρια και στάζει μέλαινα χολή στο τρίσβαθο κορμί σου…

"Πρώτο φθινόπωρο"

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:

Βαγγέλης Κορακάκης