Ξεκινάς από τη διαπίστωση: καμιά φορά μπορείς να γίνεις επικίνδυνος, ως ιατρός. Όχι, τόσο με την άμεση δράση, όσο με την αμέλεια. Και αν αυτή τη φορά, στοίχισε μόνο λίγο παραπάνω χρόνο αποθεραπείας σε μια γυναίκα ασθενή, δεν ξέρεις την επόμενη φορά τι μπορεί να συμβεί.
Συνεχίζεις με το ερώτημα: γιατί συμβαίνει αυτό;
Η απάντηση, έρχεται αυτόματα, σαν αντανακλαστικό: έλλειψη ύπνου και κούραση (ίσως ετών...). Κάτι θα σου ξεφύγει, μετά 30 και 35 ώρες μη ύπνου. Βάλε σε αυτό και την καταθλιψούλα που περνάς, ένεκα των γενικότερων γεγονότων στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως...
Δεν είναι όμως μόνο δική σου διαπίστωση αυτή. Μεγάλα κέντρα που προσπαθούν να σεβαστούν τους εαυτούς τους και τους ασθενείς τους, έχουν μετρήσει τα μεγέθη:
"In addition to the ties between such high-profile disasters and sleep deprivation, there is a growing recognition of the link between lack of sleep and medical errors in our hospitals. According to the Institutes of Medicine, over one million injuries and between 50,000 and 100,000 deaths each year result from preventable medical errors, and many of these may be the result of insufficient sleep, Doctors, especially newly graduated interns, are often expected to work continuous shifts of 24 to 36 hours with little or no opportunity for sleep.
Although it is difficult to estimate the extent that sleep deprivation plays in medical errors, studies have shown a significant impact. For example, a 2004 study led by Dr. Charles Czeisler of the Division of Sleep Medicine at Harvard Medical School found that hospitals could reduce the number of medical errors by as much as 36 percent by limiting an individual doctor’s work shifts to 16 hours and reducing the total work schedule to no more than 80 hours per week."
Although it is difficult to estimate the extent that sleep deprivation plays in medical errors, studies have shown a significant impact. For example, a 2004 study led by Dr. Charles Czeisler of the Division of Sleep Medicine at Harvard Medical School found that hospitals could reduce the number of medical errors by as much as 36 percent by limiting an individual doctor’s work shifts to 16 hours and reducing the total work schedule to no more than 80 hours per week."
(απόσπασμα από το Division of Sleep Medicine at Harvard Medical School)
Και τότε αρχίζεις τα πιο σοβαρά ερωτήματα:
Αντιλαμβάνεσαι καλέ μου εαυτέ, ότι μιλάμε για μια κατάσταση ετών, και όχι λίγων ημερών ή μηνών...
Θυμάσαι τα πρώτα ξενύχτια, πολύ μικρός ακόμα, που μούσκευες το μαξιλάρι επειδή δεν χωρούσε στο μυαλό σου, το φαινόμενο του θανάτου, κυρίως γιατί δεν θα μπορούσες να βλέπεις τι γίνεται στον κόσμο σαν πετάξεις ψηλά στους ουρανούς; Θυμάμαι να λες...
Θυμάσαι μετέπειτα, σαν σχολιαρόπαιδο, που προσπαθούσες μεταμεσονύχτια να σκαρώσεις τα πρώτα στιχάκια, μπας και βγάλεις κανένα νόημα της ζήσης σου ή ανάστροφα, μπας και βάλεις σε μια τάξη τις πρώτες βασανιστικές σκέψεις περί νοήματος της ζήσης σου; Θυμάμαι να λες...
Θυμάσαι κατόπιν, σαν νεαρός ασκληπιάς, τα ξενύχτια προς αναζήτησιν ζεστής αγκαλιάς, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσες καλύτερα να εντρυφήσεις στις απύθμενες λεπτομέρειες της ανατομίας και λειτουργίας του ανθρώπινου σώματος; Θυμάμαι να λες...
Θυμάσαι παράλληλα, που εξερευνώντας τα όρια των επαγγελματικών σου δυνατοτήτων, διετέλεσες ένας από τους τέσσερις σωματοφύλακες του τότε "11888", στη νυχτερινή πανελλήνια βάρδια 2.30-6.00, αρχίζοντας να αντιλαμβάνεσαι το αναντικατάστατο του νυχτερινού ύπνου όταν έπρεπε αμέσως μετά να πας στο μάθημα των κλινικών; Θυμάμαι να λες...
Και μετά φυσικά ήρθαν οι πρώτες εφημερίες... Σαν να λέμε, ήρθαν οι μέλισσες! Τι ανησυχία, τι λαγοκοίμισμα, τι τέντωμα νεύρων... Τι έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα ωραίε μου εαυτέ; Θυμάσαι; Δεν θυμάμαι, πλέον, κοιμάμαι... Άσε με να ξεκουραστώ, γιατί αύριο πάλι 35ωρη εφημερία... Και αν κάποια στιγμή θυμηθώ, θαρθώ να σου το πω.
Κάτι λοιπόν, είχες αντιληφθεί λάθος τόσα χρόνια ταλαιπωρημένε μου εαυτέ... Νόμιζες ότι "ζωή δεν είναι να ξυπνάς, να τρως και να κοιμάσαι πάλι, ζωή είναι να 'σαι ξυπνητός όντε κοιμούνται οι άλλοι". Νόμιζες ότι τα όνειρα για να γίνουν πραγματικά, πρέπει να περάσουν στην ξυπνητή σου πραγματικότητα. Νόμιζες, ότι αυτή η ανησυχία για τα ανεξήγητα και στραβά της καθημερινότητας, είναι δείκτης ότι ακόμη ζεις και δεν έχεις περιέλθει σε πλήρη αναισθησία... Νόμιζες ότι κάτι μπορείς ακόμη να κάνεις. Κάπως να αντισταθείς απέναντι στην κοιμισμένη κοινωνία μας.
(ήμουν εκεί, στις Βρυξέλλες, πριν κάμποσους μήνες...)
Όμως, έσφαλες! Η σπουδαιότητα του ύπνου, είναι ότι σε κάνει να μπορείς να ολοκληρώσεις ένα όνειρο, στο φυσικό του περιβάλλον, δηλαδή στα συννεφάκια του νυχτερινού σου μυαλού και έτσι να ολοκληρώσεις την αντίληψη της θέσης σου στον κόσμο. Τα όνειρα, είναι από τη φύση τους, μα κυρίως από τη φύση μας, καταδικασμένα να χαθούν σαν ανοίξουμε δειλά δειλά τα μάτια μας...
"Although we all dream every day when we sleep, we can seldom recollect more than a few minutes worth of our dreams after waking. Unless being recalled immediately after waking, dreams cannot be remembered. This observation leads some researchers to suggest that dreams are probably meant to be forgotten."
Άντε τώρα να επανορθώσεις κοιμισμένε μου εαυτέ και σθεναρά το κορμί σου να ορθώσεις, απέναντι στον κατακλυσμό των ημερών...
Κατακερματισμένος, κουρασμένος, φαίνεσαι αρκετά ανήσυχος. Ακόμα και μια γυναίκα που πλαγιάζει δίπλα σου το παρατηρεί. Τι σου φταίει; Ποια είναι η απάντηση στο βαθύ σου αίνιγμα;
"Sadeness- part I"
by Enigma
Ανησυχία για του κόσμου την κατάντια, είναι μια πρόχειρη απάντηση...
Ανησυχία για του κόσμου μου την κατάντια, είναι μια λιγότερο ονειροπόλα και άρα περισσότερο πραγματική (;), απάντηση...
Τι άραγε χάθηκε τόσο χρόνια ωραίε μου εαυτέ; Τίποτα...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου