0 > 1

Γαμώ την κοινωνία μου μέσα! Γαμώ την αγανάκτησή μου! Γαμώ τον Αδόξαστό μου! Που να πάρει ο Διάολος και να σηκώσει...

Όπως καταλαβαίνετε μόλις γύρισα από μια 30ωρη εφημερία, για την οποία πιθανότατα θα πληρωθώ γύρω στα 75 ευρώ...

30 ώρες αντιμέτωπος με την μέγγενη του συστήματος... Φαίνεται πως το σύστημα σχεδόν πάντα κατορθώνει και σε κατατροπώνει... Σε κατακερματίζει σε χίλια κομμάτια και έτσι σε κερδίζει... Σε αφήνει άυπνο, άφαγο, άπιοτο, ακατούρητο, μα κυρίως και πάνω από όλα σε αφήνει με την απορία: γιατί δεν με καταλαβαίνει ο άλλος...; Αφού την ίδια γλώσσα δεν μιλάμε;

Ίσως αυτή η εφημερία μου, να ήταν η τελευταία εδώ στο Γαμονήσι.


Κάποτε μια Μυτιληνιά που ήταν στο χωριό μου στη Λακωνία, μου είχε πει ότι με τέτοια μυαλά που κουβαλάω το σύστημα θα με πετάξει εκτός, από της εισόδου μου κιόλας... Να που ο κύκλος κλείνει, και η εν λόγω κυρία βγαίνει σωστή. Ξεκίνησα από το χωριό, πέρασα από τη Μυτιλήνη, για να βρεθώ στην Κέρκυρα. Από τον Νότο στην Ανατολή και από εκεί στη Δύση. Σύντομο, μα απότομο ταξίδι με στροφές που προκαλεί έντονη ζάλη, ίσως και jet lag... Κοινώς, σταμάτα να κατέβω γιατί θα ξεράσω...

Αν το να μεγαλώνεις ισοδυναμεί με το να βρίσκεις καλύτερους τρόπους να προσαρμόζεσαι στις συνεχείς και ραγδαίες αλλαγές του περιβάλλοντός σου, τότε θεωρήστε με ένα λάθος του εξελικτικού συστήματος, που αδυνατεί να μεγαλώσει, να προσαρμοστεί, να συντονιστεί στα νέα δεδομένα και να βρει την άκρη στο κουβάρι της ζωής... Ίσως, το ίδιο το βιολογικό σύστημα λοιπόν, έχει βρει μεθόδους να συνθλίβει τα λανθασμένα γονίδιά του, μην επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο την αναπαραγωγή τους, την αντιγραφή τους και την διαιώνισή τους.

Ίσως για κάποιους, δεν έχει χώρο τούτο το σύστημα να τους φιλοξενήσει. Δεν πειράζει. Έχει άπλετο χώρο ο βραδινός έναστρος ουρανός.

"Παραμύθι με λυπημένο τέλος"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Μίλτος Πασχαλίδης

Υ.Γ.1: Θυμάμαι πριν χρόνους 10, τέτοιο καιρό περίπου, καλοκαιράκι του 2001, ένα βράδυ πριν δηλώσω μηχανογραφικό δελτίο, από το καφενεδάκι του λιμανιού της Ελιάς και αγναντεύοντας το Γύθειο, ελάμβανα την απόφαση να δηλώσω την Ιατρικήν Επιστήμην, για να ασχοληθώ στην υπόλοιπη ζωή μου με σκοπό να μπορώ κάθε μέρα που ξυπνάω να βοηθάω τους ανθρώπους γύρω μου... 10 χρόνους μετά, το μόνο που δεν μου αρέσει να είμαι είναι γιατρός στο ελληνικό σύστημα υγείας, καθότι τον θεωρώ έναν από τους πιο προσβλητικούς όρους... "Κάτι που δεν μπορείς να το κοντράρεις ή να το αλλάξεις, τουλάχιστον μην το υπηρετείς... Σήκω και φύγε και άσε τη θέση σε άλλους ίσως καλύτερους." Αυτά τα λόγια τα είπα προχτές στον Διοικητή του Νοσοκομείου της Κέρκυρας... Φυσικά με έγραψε στα αρχίδια του, ή μάλλον στο γυναικείο ισοδύναμο των όρχεων, μιας και δεν νομίζω ότι το συγκεκριμένο άτομο φέρει από δαύτα κάτω από τα παντελόνια του...

Υ.Γ.2: Σε κάποια "10" το μηδέν έχει μεγαλύτερη επίδραση πάνω σου, από το ένα. Ίσως γιατί παραπέμπει σε κυκλική διαδικασία, όπως αυτή που ακολουθούμε στις ζωές μας...