Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα

Φορές-φορές, δεν την παλεύεις. Νοιώθεις να προσκρούεις σε τσιμέντο. Δεν ξέρεις καλά καλά τι ψάχνεις και τι γυρεύεις... Νοιώθεις ατυχία και μαζί και αχρηστία.

Είναι από αυτές τις φορές όμως, που έτσι και σηκώσεις -έστω και κατά λάθος- τα μάτια σου και κοιτάξεις γύρω σου, αμέσως θα ξεχάσεις αυτά που σε απασχολούσαν μέχρι πρότεινος. Πόσο κοντόφθαλμοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι; Δεν βλέπουμε ούτε καν την κοντοφθαλμία μας... Το να δούμε δε τον άλλον μέσα στα ίδια του τα μάτια, δεν το αναφέρω ούτε για πλάκα... Τι κρύβουν άραγε εκείνα τα δυο μάτια στο πίσω μέρος τους;

"Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνοντ' οι στοχασμοί τους.
Τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους,
αγάπη κι έρωτας καλού τα σπλάχνα τους τινάζουν.
Τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν.
Γλυκιά κι ελεύθερ' η ψυχή σα να 'τανε βγαλμένη
κι υψώναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη."


"Στα μάτια και στο πρόσωπο"
Στίχοι: Διονύσιος Σολωμός
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης & Χορωδία Πρεβέζης

Και όσο μένεις σύξυλος στου κρότου το ξάφνιασμα, απορείς. Απορείς, πώς γίνεται να μην μπορείς. Ή αλλιώς, πώς μπορείς να μην μπορείς... Ίσως ένα είδος αναπηρίας. Πνευματικής; Σωματικής; Χαχα... Τα όρ(γ)ια πνεύματος και ύλης ξανά στο προσκήνιο...

Όσο όμως εσύ απορείς που δεν μπορείς να μπορείς, κάποιοι μπορούν να μπορούν, είτε με το να απορούν είτε χωρίς... Ποιός ενδιαφέρεται άραγε;

Και η Γη συνεχίζει να περιστρέφεται, και τα άστρα του παρελθόντος συνεχίζουν να φωτίζουν το μέλλον, και οι άνθρωποι συνεχίζουμε να μπερδευόμαστε και να κλαίμε, συνεχίζουμε να νοιώθουμε μόνοι και να αναζητούμε την συντροφιά. Συνεχίζουμε να ξαγρυπνάμε στις ιδρωμένες βραδιές του καλοκαιριού, όπως τότε μικροί που μουσκεύαμε το μαξιλάρι από το φόβο μην μεγαλώσουμε... Πλέον τα δάκρυα χύνονται στου κο(σ)μικού σεναρίου το απάνθισμα... Και θολώνουν το λιγοστό φως που φτάνει μέχρι τα κωνία μας, διαθλώντας και παραλάσσοντας ακόμα περισσότερο την πληροφορία... Τι μένει λοιπόν από αυτά τα μάτια, όταν όλοι στις μέρες μας χτυπούν σαν ένας; Όταν θρηνείς για τον χαμό του καιρού και για όλα αυτά που χάνονται μαζί του; Όταν τα μάτια δεν μπορούν να σφαλίσουν για λίγο, να ξαποστάσουν και να κοιμηθούν;

"Ο αριθμός του εχθρού!
Τόσ' άστρα δεν εγνώρισεν ο τρίσβαθος αιθέρας
Ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο
Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου
Ο υιός σου κρίνος με δροσιά φεγγαροστολισμένος
Όλοι σαν ένας, ναι, χτυπούν, όμως εσύ σαν όλους
Παράπονο χαμός καιρού σ' ότι κανείς κι' α χάση"


"Ο γιος σου κρίνος με δροσιά"
Στίχοι: Διονύσιος Σολωμός
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Ερμηνεία:
Νίκος Ξυλούρης, Λάκης Χαλκιάς, Ηλίας Κλωναρίδης, Ειρήνη Παππά

Σε τέτοιες περιπτώσεις, που όχι απλώς έχεις φτάσει, αλλά έχεις ξεπεράσει τα όρια της κατάθλιψης, το μόνο φάρμακο που μπορεί να σώσει κάπως την κατάσταση, είναι -ποιός άλλος φυσικά;- η μουσική. Και μάλιστα η μουσική από τα παλιά, όπως το παλιό κρασί ένα πράγμα! Πιάνεις τη σιντοθήκη στα χέρια σου, την ξεσκονίζεις, την ανοίγεις, βλέπεις τα δοντάκια στο κέντρο σπασμένα. Μα η αίσθηση ότι αγγίζεις διαμαντάκι είναι η ίδια όπως τότε μικρός που για πρώτη φορά ήρθες σε επαφή μαζί της... Και όταν λέω επαφή, εννοώ άκρως σεξουαλική και ερωτική... Δεν μπορείς με τη μουσική να έχεις άλλου είδους επαφή. Είναι παρά φύσει οποιαδήποτε άλλη σχέση, πέραν της ερωτικής...

Διαβάζεις: "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι". Και σταματάς. Δεν έχεις κάτι να πεις. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί. Τώρα μόνο ακούς, εν μέσω άκρας του τάφου σιωπής...

"Η σιωπή"
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας

Υ.Γ.: Πόσο όμορφη η μουσική των ανθρώπων;