Ώρα για "κράκ"

Ήταν το 1689, όταν ο Purcell, έγραφε για αυτούς τους δυο νέους. Αυτή, λαμπερή, όμορφη, πριγκίπισσα. Αυτός, ηττημένος μετά την καταστροφή της Τροίας, όμορφος, πρίγκηπας κατατρεγμένος, φτάνει στο παλάτι της. Ερωτεύονται, παντρεύονται, συνυπάρχουν. Όχι, για πολύ.

Οι δυνάμεις της φύσης, ("μάγισσες" αποκαλούνται από κάποιους, "θεοί" από κάποιους άλλους, "τύχη" από εμένα) έχουν άλλα σχέδια! Αντιπαθούν τη νεαρά, οπότε με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις τους, χτυπούν τον νεαρό στο ευαίσθητό του σημείο. Τον πείθουν ότι είναι χρεία να φύγει, για να χτίσει τη νέα Τροία... Αυτός, ευπατρίδης και πιστός στο όραμά του και στα βαθύτερά του ιδανικά, εγκαταλείπει την ζεστασιά της νεαράς, βγαίνει προς αναζήτηση του ψυχρού νέου κόσμου... Εκείνη, φυσικά και αναμενόμενα, αδυνατεί να καταλάβει... Θρηνεί και αυτοκτονεί.

Και εγώ ρωτώ αγαπητοί μου: ποιός είναι ο πραγματικός εγκληματίας και ποιός το πραγματικό θύμα;

Εκείνη, που του τα έδωσε όλα παθιασμένα και απλόχερα, απομένοντας κενή και προδομένη, άρα έτοιμη να πεθάνει, χωρίς να περιμένει κάτι καλύτερο;

Εκείνος, που στην προσπάθεια να ισορροπήσει μεταξύ αναγκών και υποχρεώσεων, αναζητά την γαλήνη μέσα από την υπακοή στις -αναθεματισμένες- αξίες που έχει τοποθετήσει πάνω από όλα και από όλους και μέσα από την -αναθεματισμένη- πεποίθηση ότι μπορεί να χτίσει έναν καινούργιο κόσμο - μια καινούργια Τροία;

Εκείνες οι μυστικές δυνάμεις, που ταλανίζουν τις ζωές των ανθρώπων και τις κινούν σαν αχυρόκουκλες, σκορπίζοντάς τες στου ανύπαρκτου χρόνου το κατρακύλισμα;


Μία φράση μόνο κατόρθωσα να αντιληφθώ ξεκάθαρα, από την αγγλική αυτή εξαίσια, δίωρη όπερα (ήταν η μόνο φράση που αν ήξερα πότε θα ειπωθεί, θα έκλεινα τα αυτιά μου...):

"remember me..."

Μα πώς γίνεται να ξεχάσω; Αυτό ίσως είναι η κατάρα μου, που δεν με αφήνει να απαγκιστρωθώ και να πάω μπροστά...


Πάντα, οι δυο αυτές αντίθετες δυνάμεις -της ανάγκης και της υποχρέωσης, ή αλλιώς του θέλω και του θέλουν- θα συγκρούονται βίαια και μετωπικά ακριβώς μπρος στο μέρος της καρδιάς μου, σε μια ευκλείδια γεωμετρική έκρηξη που σε βάζει σε σκέψεις για τους Δ-ημιουργούς αυτών των Δ-υνάμεων. Και όσο ψάχνεις την διαφοροδιάγνωση (ΔΔ) των εκπορευόμενων σημείων αυτών των Δυνάμεων, τόσο βυθίζεσαι σε καταθλιπτικά μονοπάτια μονολόγου...

Άντε μετά εσύ, να πιστέψεις ότι το σύμπαν έχει προ πολλού αποδειχτεί πως δεν βασίζεται στην Ευκλείδια Γεωμετρία...

Υ.Γ.1: Απορώ, μήπως το Trojan- κομμάτι του ουρανού και της μυθολογίας, έχει καμία ετυμολογική συσχέτιση με το Τρογκαν- κομμάτι της ύπαρξής μου και του παρελθόντος μου...

Υ.Γ.2: Εκείνος, που τα παρατά όλα, ακόμα και τις μεγάλες ανάγκες του εαυτού του, για να ακολουθήσει το κάλεσμα μιας βαθειάς δικής του αξίας, που την θεωρεί πανανθρώπινη, (όπως το χτίσιμο ενός νέου κόσμου) είναι εγωιστής ή όχι; Με άλλα λόγια, εκείνος που ακούει τον εαυτό του, ο οποίος του λέει να μην ακούσει τις ανάγκες του εαυτού του, είναι εγωιστής ή όχι..; Σαν να λέμε, είναι ή δεν είναι δώρο θεού ο Δούρειος Ίππος;

(φωτό από εδώ)