Τι είναι άραγε αυτό;

Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και με την γέννεση της ίδιας της ζωής από τα εξ ων συνετέθη, κάμποσα χρόνια πριν:

μια αργή, μακρόσυρτα βασανιστική, κολλημμένη σε "παράλογα" εμπόδια, σχεδόν βλακώδης, αδιάκοπα επαναλαμβανόμενη και για αυτό ίσως κουραστική και μονότονη, προσπάθεια συντονισμού τόσων πολλών διαφορετικών μορίων και "ατόμων"... Μια έκθεση στις πραγματικές και απογυμνωμένα εγωιστικές δυνάμεις που κυβερνούν τη φύση μας. Μια ενδελεχής προσπάθεια που κράτησε -για τον δικό μας πλανήτη- περί το 1 δις χρόνια μέχρι να εμφανιστεί από το πουθενά το φως της ζωής.

Κάπως έτσι είναι και η γέννεση της ίδιας της δημοκρατίας στην Πλατεία Αξιοπρέπειας των Αγανακτισμένων Κέρκυρας, και υποθέτω και σε όλες τις πλατείες της χώρας αυτές τις τελευταίες μέρες:

Μια προσπάθεια, βασανιστικότατα αργή και ασυντόνιστη, με διακοπές, παρεμβολές, έλλειψη προσανατολισμού ή σαφήνειας, γιουχαΐσματα, χειροκροτήματα, γέλια και βρισιές... Ακούστηκε η έννοια της ιστορικής μνήμης, που σε συνδυασμό με την Εκκλησία -δεν ξέρω ποιού Αγίου οικεία ήταν- που ήταν στην εν λόγω πλατεία, μου έφεραν στον νου την Εκκλησία του Δήμου, στην αναφερόμενη Χρυσή Εποχή του Περικλή, στον Χρυσούν Αιώνα της Δημοκρατίας...


Γιατί Εκκλησία του Δήμου;
Γιατί εκ-καλείται ο Δήμος.

Για ποιό πράγμα καλείται ο Δήμος;
Καλείται να επικοινωνήσει.

Γιατί να επικοινωνήσει;
Για να μπορέσει να συνυπάρξει.

Γιατί να συνυπάρξει;
Για να μην είναι Μόνος.

Πώς λοιπόν θα συνυπάρξει;
Όταν ξεπεράσει την Ατομικότητά του.

Πώς γίνεται αυτό;
Με την συνειδητοποίηση, μα κυρίως, με την διαχείρηση, της Διαφορετικότητάς του.

Τι σημαίνει διαχείρηση της Διαφορετικότητάς μας;
Σημαίνει περιορισμός του Εγωισμού μας.

Περιορίζεται ο Εγωισμός μας;
Εδώ φαίνεται πόσο μπορούμε να διαχειριστούμε όλα αυτά που μας χωρίζουν, ώστε να ανθίσουν όλα αυτά που μας ενώνουν. Εδώ φαίνεται πόσο μπορούμε να διαχειριστούμε τον Εαυτό μας.

Πώς λοιπόν διαχειριζόμαστε τον Άλλον;
Με το να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τον Εαυτό.

Είναι κάτι τέτοιο εφικτό;
Η αυγούλα θα το δείξει αν είναι Ουτοπικό ή Πραγματικό...


Και όλα αυτά, υπό το άγρυπνο βλέμμα της κυρά-Σελήνης που αύριο θα μας κλείσει περιπαιχτικά το βλέφαρό της...

Και όλα αυτά υπό την αλύγιστη φωνή της γιαγιάς, που λέει:
"εμείς έχουμε μάθει να παλεύουμε... Για αυτό μην σταματάς."

"Τι είναι αυτό που μας ενώνει;"
Πυξ Λαξ