Αναθεώρησις... όπως λέμε Αναξιοπρέπεια!

Αναθεωρώ. Δεν είναι η Αξιοπρέπεια πάνω από όλα, αλλά η Αν-αξιοπρέπεια.

Ξεκινάω την εφημερία στον όροφο, χτες. Ο άνθρωπος, που έγραψα για αυτόν στην προηγούμενη ανάρτηση, δεν έχει περιφερική φλεβική προσπέλαση για λήψη της φαρμακευτικής αγωγής του, κοινώς δεν υπάρχει καμία φλέβα που να μπορείς να την τρυπήσεις για να πάρει τα φάρμακά του ενδοφλέβια, τη στιγμή που αρχίζει να μπαίνει σε φάση σηπτικού σοκ (σήψη απειλητική για τη ζωή ή λαϊκιστί σηψαιμία).

Τότε τι κάνεις; Τότε αρχίζει ένα σημαντικό μάθημα που σου διδάσκει γιατί και πώς η αν-αξιοπρέπεια είναι άν-ωθεν της αξιοπρέπειας σε τούτη τη χώρα.

Εσύ σαν νέος και ωραίος και εφημερεύων, έχεις κάποιες διαθέσιμες σκέψεις στη φαρέτρα σου για να λύσεις το πρόβλημα.

Πρώτη σκέψη: ζητάς χειρουργό για να βάλει μια κεντρική φλεβική γραμμή, κοινώς να περάσει καθετήρα σε μεγάλη φλέβα. Ωραίο και απλό, αλλά όχι για τα ελληνικά δεδομένα…

Τηλεφωνείς στην συνάδερφό σου ειδικευόμενη χειρουργικής και της περιγράφεις το πρόβλημα. Αυτή σου τα μασάει, δεν πολυκαταλαβαίνει, λες και της μιλάς κινέζικα, αλλά τελικά δείχνει κατανόηση (στο ότι δεν υπάρχει μεταξύ μας κατανόηση) και σου λέει μισό λεπτό να μιλήσεις με τον επιμελητή μου. Λες εντάξει, περιμένω. Σου μιλάει αυτός και σου λέει ότι τώρα βιάζεται και δεν έχει πολύ χρόνο. Εσύ του εξηγείς εν συντομία την κατάσταση, σου ξαναλέει ότι τώρα είναι απασχολημένος, τον ρωτάς τότε, πότε θα μπορέσει για να τον ξαναενοχλήσεις -το απόγευμα ίσως- και σου απαντά το παγκόσμιο ανέκδοτο: «καλά ρε παιδιά ποιος σας είπε ότι η τοποθέτηση υποκλειδίου καθετήρα είναι χειρουργική πράξη; Αυτό μπορούν να το κάνουν και άλλοι ιατροί, βρες λοιπόν κανέναν ΜΕΘ-ίστα». Εσύ αποσβολωμένος, σαν να περνάς εσύ την σήψη, ψελλίζεις μόνο ένα… «ό,τι πείτε» και κλείνεις το τηλέφωνο. Συντάσσεις όμως ένα παραπεμπτικό προς το χειρουργικό, με δική σου υπογραφή και το στέλνεις προς το αντίστοιχο τμήμα για να το κάνεις πιο επίσημα, έτσι για να υπάρχει…

Δεύτερη σκέψη: λες να πάνε να γαμηθούν οι χειρουργοί και αποφασίζεις να βάλεις εσύ τον υποκλείδιο καθετήρα, με δική σου ευθύνη. Κορίτσια, φέρτε έναν καθετήρα! Ωραίο και θαρραλέο, αλλά υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: να υπάρχει το σετ του υποκλειδίου καθετήρα!

Ρωτάς τις νοσηλεύτριες, ψάχνουν, ξαναψάχνουν, σε συρτάρια, αποθήκες, κάτω από πιάτα, πάνω σε ντιβανομπάουλα, μέσα σε μαξιλάρια ασθενών, τίποτα… Καλά βρε παιδιά δεν υπάρχει πουθενά; Στην τελική να βγάλουμε από κάποιον νεφροπαθή που έχει, να τον δανειστούμε για καμιά βδομάδα και μετά του τον επιστρέφουμε… Μισό λεπτό να πάρουμε σε ένα άλλο τμήμα, λέει με στόμφο μια αδελφή νοσοκόμα, σαν να έλυσε σε χρόνο dt δευτεροβάθμια εξίσωση! Φυσικά και να πάρουμε, λέω εγώ. Παίρνουμε στο χειρουργικό, δεν απαντά κανείς, οπότε αναγκάζομαι να πάω μέχρι εκεί. Βρίσκω μετά από αρκετή ώρα περιπλάνησης μια νοσηλεύτρια: δεν έχουμε ούτε εμείς. Μας λέει να πάρουμε μέσα στα χειρουργεία. Παίρνουμε στα χειρουργεία, μας λένε έχουν μόνο δυο σετ, οπότε δεν μπορούν να τα δώσουν. Πάρτε στη ΜΕΘ, μας λένε. Παίρνουμε στη ΜΕΘ, εκεί έχουν άλλα δυο σετ, αλλά και αυτοί δεν μπορούν να τα δώσουν. Πάρτε στο καρδιολογικό, μας λένε. Παίρνουμε στο καρδιολογικό, έχουν δυο σετάκια, αλλά μισό λεπτό να μιλήσετε με τον διευθυντή, μου λένε. Βεβαίως λέω και εγώ. Μιλάω με τον διευθυντή, του εξηγώ την κατάσταση, μου λέει εντάξει θα σου δώσω, έλα από εδώ να τον πάρεις. Πάω να τον πάρω, αλλά τελικά μόλις με βλέπει, μου λέει ότι δεν έχουν δυο αλλά ένα σετ υποκλειδίου καθετήρα και δεν μπορεί να μου τον δώσει αν δεν έχει στα χέρια του επίσημο χαρτί από τον χειρουργό επιμελητή ότι το ζητάει αυτός, και να εξηγεί ότι δεν υπάρχει σε κανένα άλλο τμήμα. Εντάξει λέω εγώ. Σκέφτομαι για λίγο τον Λομβέρδο που λέει ότι υλικά υπάρχουν, ίσως κατ' αναλογίαν του "λεφτά υπάρχον" (βλέπετε κάποια χούγια δεν παύουν ποτέ ή αλλιώς όπως το λέει ο λαός: πρώτα θα σου βγει η ψυχή και μετά το χούι!). Ξαναπαίρνω τον χειρουργό, ο οποίος μου λέει ότι θέλει επίσημο χαρτί υπογεγραμμένο από τον επιμελητή μου, που να ζητά τοποθέτηση υποκλειδίου καθετήρα. Μιλάω με τον επιμελητή μου (μετά καμιά ώρα ψάξιμο…) και μου λέει το θεϊκό: «Ε, ωραία, βάλε τη δική σου υπογραφή». «Μα… του λέω, το θέλουν επίσημα». «Δεν με νοιάζει, δεν μας παρατάνε και οι χειρουργοί; Τι είναι αυτές οι βλακείες που ζητάνε;» και το κλείνει. Δεν γαμιούνται όλοι λέω, και συντάσσω νέο χαρτί με δική μου υπογραφή και από κάτω «με εντολή επιμελητή τάδε…» και το στέλνω. Στο καπάκι μιλάω με τον καρδιολόγο και του λέω ότι η διαδικασία έγινε. Ξαναπάω, μου λέει ότι τελικά δεν μπορεί να μου τον δώσει αυτόν τον έναν καθετήρα, και ότι πρέπει να ζητηθεί από τους χειρουργούς να γίνει χειρουργική αποκάλυψη κάποιας βαθύτερης φλέβας, ώστε να μπορεί να μπει ένας απλός καθετήρας στον άρρωστο και να πάρει τα φάρμακά του…

Ξαναμιλάω τότε με την χειρουργική, το σηκώνει πάλι η συμπαθέστατη συνάδελφος ειδικευόμενη της χειρουργικής της εξηγώ την νέα κατάσταση και μου λέει, μα τι τον θέλετε πια τον καθετήρα, αφού ο άρρωστος είναι παρατημένος από τις 15 του μηνός… Αντιλαμβάνομαι ότι η συνάδελφος δεν είναι και τόσο συμπαθέστατη τελικά. Της λέω, φανερά ενοχλημένος, «συγνώμη διάβασες τα χαρτιά που έχω στείλει μέχρι τώρα; Διότι εκεί περιγράφω αναλυτικότατα πώς έχει η κατάσταση. Ποιος είναι παρατημένος; Σου είπα ότι στις 15 του μηνός μπήκε εισαγωγή, όχι ότι απο τις 15 δεν έχει φλέβα... Σήμερα σπάσανε όλες οι φλέβες και δεν βρίσκουμε τρόπο να βάλουμε έναν περιφερικό φλεβοκαθετήρα. Μέχρι χτες είχαμε... Άρα είναι καλύτερα να προσέχουμε τι εκσφενδονίζουμε από το στόμα μας γιατί μπορεί να γίνουν παρεξηγήσεις συναδέλφισσα…». Μου απαντά με τρομερή απάθεια, «α, ναι; δεν το διάβασα όλο…».

Ξανασυντάσσω νέο έγγραφο, που αυτή τη φορά ζητά χειρουργική αποκάλυψη φλέβας, λόγω μη ευρέσεως υλικού σε ολόκληρο το νοσοκομείο, πάω με πείσμα στον επιμελητή μου, που πάλι έκανα καμιά ωρίτσα για να τον βρω, και του ζητάω να βάλει τη δική του υπογραφή. Το κάνει, σαν να υπογράφει αυτόγραφο -ούτε καν διάβασε τι έγραφα- και το στέλνω στους χειρουργούς. Μετά από κάμποση ώρα τηλεφώνημα από τον επιμελητή. Γεια σας ξανά, κύριε ταδόπουλε, είμαι ο κύριος τάδε και τα νέα δεδομένα είναι αυτά. Θα μπορούσατε να μας κάνετε κάποια χειρουργική αποκάλυψη φλέβας; Και μου απαντάει το ακόμα καλύτερο ανέκδοτο: «βρε παιδιά, ποια χειρουργική αποκάλυψη; Αυτές οι μέθοδοι είναι πλέον ξεπερασμένες… Καλά δεν μπορείτε να βρείτε μια φλέβα στον άνθρωπο;». «Αν μπορούσαμε, δεν θα μιλάγαμε τώρα», του απαντώ. «Καλά, καλά, θα σου στείλω εγώ νοσηλεύτρια από το αναισθησιολογικό η οποία σίγουρα θα βρει». «Μα, του λέω, δεν νομίζω να βγάλουμε άκρη κύριε πορδόπουλε…». «Ξέρω τι σου λέω, αυτή σίγουρα θα βρει!».

Εδώ πριν προχωρήσω οφείλω να σημειώσω κάποιες βασικές παραμέτρους που κάνουν ακόμα πιο τραγελαφικά τα όσα συνέβησαν χτες. Η ώρα ήταν περίπου 23.00 όταν κλείσαμε το τηλέφωνο για τελευταία φορά με τον επιμελητή χειρουργικής. Δηλαδή, αυτά που εν συντομία σας περιέγραψα ως τώρα είναι μια προσπάθεια από τις 10.00 το πρωί, ως τις 23.00 το βράδυ, με άπειρες διακοπές για σημαντικά ή ασήμαντα, επείγοντα ή μη. Επί παραδείγματι, σε όλο αυτό το διάστημα, είχα υπό την ευθύνη μου γύρω στους 60 ασθενείς, από τις δυο Παθολογικές, Καρδιολογική και Νευρολογική με τα εξής συμβάντα:

- συνέβη ένας θάνατος,
- ένας ασθενής έκανε οξύ πνευμονικό οίδημα και αφού έστρωσε αρχικά, μου ξανάκανε μετά δεύτερο πνευμονικό οίδημα,
- μία άλλη έκανε βαριά κρίση βρογχικού άσθματος,
- μία αγγλίδα ανοϊκή, έκανε κρίση πανικού και στο καπάκι αιματοχεσία έτσι για να γουστάρουμε,
- οι νοσηλευτές από άλλα τμήματα με ζήτησαν καμιά 15 φορές για να πάρω πίεση από διάφορους ασθενείς που δεν τους είχα ξαναδεί, ώστε να κρίνω αν θα πάρουν αντιϋπερτασική αγωγή, (διότι το να παίρνεις πίεση είναι καθαρά ιατρική πράξη, όπως και το να βγάζεις καρδιογράφημα σε τούτο το νοσοκομείο…, να σημειωθεί ότι τα πιεσόμετρα είναι αυτόματα – χρειάζεται απλώς να τα βάλεις στην πρίζα και την περιχειρίδα στο χέρι του ασθενούς…),
- με φώναξαν να αποφασίσω αν κάποιοι ασθενείς που πάλι δεν τους ήξερα έπρεπε να πάρουν Sintrom, τη στιγμή που όταν ζητούσα τον φάκελό τους, μου απαντούσαν: «οι φάκελοι είναι κλειδωμένοι στη νευρολογική και δεν έχουμε το κλειδί…»,
- μου ζητούσαν να δω γιατί σε έναν παππού δεν έφεραν βραδινό φαί και πεινάει πολύ (νέος τηλεφωνικός γύρος ξεκίνησε, για να βρω κάποιον που να κυκλοφορεί σε τραπεζαρία, μαγειρεία, κουζίνα, σαλόνι, διάδρομο, υπονόμους, που ίσως θα μπορούσε να φέρει κάτι στον παππού να φάει)
- μου ζητούσαν από το εργαστήριο αιμοδοσίας να επαναλάβω την αιμοληψία από έναν κιρρωτικό ασθενή που έπρεπε να μεταγγιστεί επειδή δεν τους βγήκε το πρώτο τεστ διασταύρωσης καλό. Αυτό ήταν θεωρητικά κάτι απλό, αλά αν αναλογιστείτε ότι για να του πάρω το πρώτο δείγμα, τον έψηνα κανά μισάωρο μιας και ταλαιπωρημένος από τα πάμπολα τρυπήματα αυτός ο άνθρωπος, έβριζε θεούς και δαίμονες και αρνιόταν να τον πλησιάσει ο οποιοσδήποτε σε απόσταση 5 μέτρων, καταλαβαίνετε σκηνικό για την δεύτερη αιμοληψία… και να έχω τον γιο του δίπλα του που ήταν bodybuilder-ας να με αγριοκοιτάζει και να φαίνεται ότι δεν τον έπειθαν τα επιχειρήματά μου για την αναγκαιότητα της μεγάγγισης...
- έπρεπε να βλέπω όλους τους νέους ασθενείς που μπαίνανε εισαγωγή και να τους ξαναπαίρνω ιστορικό και να τους ξαναεξετάζω κλινικά,
- να τονίσω επίσης, ότι στο πιο επείγον και δύσκολο πρόβλημα που αντιμετώπισα, που ήταν ο ασθενής με το οξύ πνευμονικό οίδημα, εγώ έπαιρνα πιέσεις, εγώ έκανα καρδιογράφημα, εγώ έκανα τα πάντα όλα! Η νοσηλεύτρια μόνο ετοίμαζε τις Lasix, τις έκανε bolus και μετά την έκανε Λούης. Μου έλεγε ένα «με θέλετε κάτι άλλο γιατρέ μου; Γιατί έχω αφήσει τη νοσηλεία στη μέση και πρέπει να πάω να τελειώνω…». Τι να απαντήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις αν ο άλλος δεν καταλαβαίνει τη βαρύτητα της κατάστασης…

Θα μου πείτε βέβαια, καλά βρε παιδί μου, δεν είχες επιμελητή παθολόγο ή επιμελητή καρδιολόγο για να σε βοηθήσει; Και θα σας πω: να πάνε να γαμηθούν οι επιμελητές, που δεν απαντούν κινητά και δεν ανοίγουν πόρτες… Να πάνε να γαμηθούν οι αδιάφοροι και οι γελοίοι.

Συνεχίζω λοιπόν από εκεί που άφησα το θέμα του υποκλειδίου καθετήρα.

Έρχεται αυτή η νοσηλεύτρια από το αναισθησιολογικό, βάζει τον περιφερικό καθετήρα και φεύγει. Μπράβο λέω εγώ, ευτυχώς ο καλός θεούλης μας βοήθησε. Είχα άδικο για άλλη μια φορά! Μετά από λίγο έρχεται η μια νοσηλεύτρια και μου ανακοινώνει ότι η φλέβα δεν άντεξε και έσπασε. Τέλεια, αναφωνώ! Είχα όμως πάλι άδικο, καθώς ακολούθησε το ακόμα πιο τέλειο: έρχεται και η άλλη νοσηλεύτρια και μου ανακοινώνει ότι και μια άλλη κυρία, που τελούσε υπό σηπτικό σοκ υπό βελτίωση, δεν έχει ούτε αυτή καθόλου φλέβες και χρειαζόμαστε κεντρική φλεβική γραμμή για λήψη της αγωγής της…

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, έρχεται ο γιος του ασθενούς που παλεύαμε να βρούμε υποκλείδιο, εμφανώς καταβεβλημένος από όλες αυτές τις μέρες στο νοσοκομείο με τον πατέρα του και μου είπε αν κρίνω ότι θα μπορούσε να φύγει για απόψε ώστε να ξεκουραστεί, ή αν έπρεπε να παραμείνει κοντά του μήπως απόψε συμβεί το μοιραίο. Του ζήτησα να πάει να ξεκουραστεί στο σπίτι του. Μου είπε ένα μόνο πράγμα καθώς έφευγε: «γιατρέ, μια συμβουλή, μην μείνεις στη δημόσια υγεία, άνοιξε ιατρείο, γιατί θα τρελαθείς στα νοσοκομεία…». «Έλα μου όμως που έχω αλλεργία στον ιδιωτικό τομέα…» του απαντώ με όσες δυνάμεις είχα, και τον καληνυχτίζω.

Λίγα λεπτά μετά περνάει απρόσμενα ο επιμελητής μου, σαν φάντασμα. Με ρωτά ψυχρά "όλα καλά;". Του περιγράφω τα επείγοντα που είχα, και ψυχρά μου απαντά "α, καλά" και εξαφανίζεται όπως απρόσμενα εμφανίστηκε. Αυτόν δεν τον καληνύχτισα. Όχι, γιατί χάθηκε σαν φάντασμα, αλλά γιατί δεν ήθελα.



Συμπέρασμα 1: ο ασθενής που έμπαινε σε σηπτικό σοκ, για μια ολόκληρη μέρα δεν είχε πάρει ούτε ορούς, ούτε αντιβιωτική αγωγή. Θα μου πείτε βέβαια, παρηγορητικά ήταν όλα αυτά, αλλά θα σας απαντήσω, μέχρι πού φτάνει η παρηγορητική θεραπεία; Πότε λέμε στον άνθρωπο να πάει σπίτι του να πεθάνει με τους δικούς του και πότε λέμε ότι πρέπει να παραμείνει ακόμα στο νοσοκομείο; Πότε λέμε stop και πότε συνεχίζουμε να παλεύουμε να κρατήσουμε κάποιον εν ζωή; Πόσο σημαντικές είναι οι στιγμές ζωής; Αν δεν έχουμε να προσφέρουμε τίποτα, γιατί κρατάμε αυτόν τον άνθρωπο από τις 15 του μήνα εισαγωγή;

Όταν ως εκπαιδευόμενοι-ειδικευόμενοι πρέπει να μαθαίνουμε την απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήσεις από τους επιμελητές, αλλά αυτοί ενώ δηλώνουν «πανταχού παρών» είναι τόσο άφαντοι όσο ο ίδιος ο Μεγαλοδύναμος (που και αυτό δηλώνει «πανταχού παρών»)… τότε καταλαβαίνετε την αγωνία που έχουν οι νέοι αυτής της δουλείας (ο τόνος δεν είναι κατά λάθος).

Τελικά μπήκε σήμερα το μεσημέρι υποκλείδιος καθετήρας στον παππού, μετά από απειλές του γιού του, ο οποίος είναι νομικός, ότι θα κάνει μήνυση και θα συνεχιστεί η υπόθεση του πατέρα του στα δικαστήρια...

Συμπέρασμα 2: ξεκίνησα το πρωί την εφημερία, γεμάτος όρεξη για δουλειά, μιας και είχα κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ γύρω στις 5ώρες -φυσικά όχι συνεχόμενα, ποτέ δεν έχω κοιμηθεί τόσες ώρες συνεχόμενα, αλλά χρόνος ρεκόρ για μένα, έστω και στο άθροισμά του- οπότε είχα γεμίσει μπαταρίες, και κατέληξα στις 4.00 ξημερώματα της επόμενης μέρας, δηλαδή της σημερινής, να τρώω μια τυρόπιτα που είχα ζητήσει από το μεσημέρι να μου την κρατήσουν οι νοσηλεύτριες, και να νοιώθω πιο άδειος από ποτέ… Ίσως γιατί προχτές περιέγραφα σε τούτο το μπλογκ, με τόση περηφάνια την λέξη Αξιοπρέπεια, πιστεύοντας ότι φτάνει για να επιβιώσεις σε τούτη την κοινωνία. Πόσο, λυπήθηκα τον εαυτό μου και τα λάθος συμπεράσματά μου…

Συμπέρασμα 3: αξίζουν όλα αυτά που περνούν κάποιοι ιατροί για 70ευρώ σε εφημερία, όταν πας να βάψεις νύχια και να κόψεις τρίχες (δεν λέω πού, δεν λέω πώς), και δίνεις από 100ευρώ και πάνω;

Συμπέρασμα 4: το μόνο που κάποιος καταφέρνει όταν τρακάρει σε τοίχο, είναι να γίνεται ο κακός, ο εχθρικός, ο απροσάρμοστος. Α! και κάτι ακόμα χειρότερο, που πονάει πιο πολύ από όλα τα υπόλοιπα: γίνεται και ο αδιάφορος, επειδή δεν τηλεφώνησε στο κορίτσι του να του μιλήσει μια ολόκληρη μέρα ή να του πει έστω μια καληνύχτα... Τι να εξηγήσεις σε αυτές τις περιπτώσεις άραγε; Από πού να το πιάσεις το θέμα δηλαδής...


Πώς εμείς οι άνθρωποι, που βλέπουμε τις ίδιες εικόνες, είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, αλλά ο καθείς ερμηνεύει διαφορετικά τα ερεθίσματα, μπορούμε να συνεννοηθούμε; Όταν στον ίδιο ασθενή κάποιος βλέπει έναν ακόμα μελλοθάνατο παππού και κάποιος άλλος βλέπει την προσωποποίηση της ίδιας της Αξιοπρέπειας, πώς μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους οι δυο αυτοί θεατές;


Αναρωτιέμαι: για ποιο λόγο είπαμε ότι παλεύουμε σε τούτη την πλάση; Θυμίστε μου σας παρακαλώ, γιατί αρχίζω να το ξεχνάω...

"Στο ίδιο έργο θεατές"
Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης
Μουσική: Γιώργος Νταλάρας
Ερμηνεία: Γ.Νταλάρας & Β.Παπακωνσταντίνου




Στο ίδιο έργο θεατές χαμένης νύχτας εραστές
με μια κιθάρα στης Αθήνας τον εξώστη
από το σήμερα στο χτες της απουσίας φοιτητές
με έναν ήχο στην ψυχή ναυαγοσώστη

Ό,τι ακούω να ακούς μέσα σε κόσμους μυστικούς
θ' ανακαλύψεις μια πατρίδα ξεχασμένη
παραδομένη στους καιρούς και σε πελάτες πονηρούς
σε συμπληγάδες μια ζωή παγιδευμένη

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Σενάριο χωρίς πλοκή της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς με ποιους δικούς σου να βρεθείς
και ποιαν αλήθεια τώρα πια να μαρτυρήσεις

Θα βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς στου τραγουδιού μας τους γκρεμούς
θα περπατήσουμε κι απόψε ακροβάτες
μέσα από λόγια και λυγμούς της εποχής μας τους χρησμούς
θα ξεχωρίσουμε απ' τις οφθαλμαπάτες

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Στο ίδιο πάντα σκηνικό και στης ψυχής τον πανικό
απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα
θέλω ν' αρχίσω από δω αλλιώς τα πράγματα να δω
να πω στον κόσμο μια δική μου καλησπέρα