Κρέπα λεμόνι!

"Το μέλλον μου…

28.3.2041


Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα δεν ξύπνησα και πολύ καλά. Δεν ήξερα γατί. Δεν ήταν «εξωτερικό» το πρόβλημα, αλλά «εσωτερικό». Ένιωθα παράξενα, ένα κενό σαν κάτι να μου έλειπε… Τι να ήταν αυτό;

Γύρω στις 8 έπρεπε να ντυθώ και να πάω το παιδί σο σχολείο: «Μαμά! Μαμά! Ακόμα κοιμάσαι;», μου φώναξε η κόρη μου και ένιωσα ότι μερικές φορές όλα πρέπει να τα κάνω εγώ. Πήγα στην κουζίνα, ετοίμασα το πρωινό στον Ηλία, ύστερα ετοίμασα τη Θάλεια και φύγαμε. Το αυτοκίνητο ήταν ακόμα στην πρίζα από εχθές… Το έβγαλα και ξεκίνησα. Έπρεπε να το είχα πάει για φτιάξιμο και να μου είχαν στείλει καινούργιο! Άι στο καλό πια! Μερικές φορές είναι λίγο δύσκολο να πετάς με το αυτοκίνητο στα 1.000 πόδια! Πάρκαρα όπως-όπως έξω από το σχολείο, η Θάλεια μού έδωσε ένα φιλί στα γρήγορα, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. «Ξέχασες το memory stick», της φώναξα αλλά δεν άκουσε. Τελικά, δεν ήμουν μόνο εγώ αφηρημένη σήμερα… Της το έστειλα με ακτίνες λίγο αργότερα.

Έβαλα το αμάξι στο αυτόματο, γύρισα σπίτι, άρχισα να ψιλοκάνω δουλειές και το μεσημεράκι παρήγγειλα στον πίνακα αφής το μεσημεριανό μας. Ο Ηλίας ήταν στη δουλειά, πάλι το βράδυ θα ερχόταν… Έβγαλα το ρομπότ από την ντουλάπα, το προγραμμάτισα για τις υπόλοιπες «βαριές» δουλειές του σπιτιού και κάθισα λίγο στην πολυθρόνα που μου είχε πάρει ο Ηλίας για τα γενέθλιά μου. Κάνει υπέροχο μασάζ!

Πέρασε η ώρα, πήγε 5… Ευτυχώς, η Θάλεια διακτινίστηκε και δεν χρειάστηκε να κολλήσω πάλι στην κίνηση για να την πάρω από το σχολείο. «Κάθισε λίγο να μιλήσουμε», της είπα. «Δεν μπορώ τώρα! Πρέπει να γυμναστώ στο ηλεκτρονικό δωμάτιο!» απάντησε νευρικά. Κρίμα… Μήπως αυτό έφταιγε που ένιωθα έτσι σήμερα από το πρωί; Περνάω λίγο χρόνο με τη Θάλεια, δεν ξέρω γιατί… Μπορεί να φταίει και η διαφορά ηλικίας… Λίγο αργότερα ήρθε και ο Ηλίας, με πήρε μια αγκαλιά και θυμήθηκα πως ακόμα η αγάπη μου για αυτόν τον άνθρωπο δεν έχει σβήσει. Με ρώτησε τι έχω αλλά προσπάθησα να αποφύγω τη συζήτηση και τον ρώτησα πώς πήγε η δουλειά. Όπως πάντα, όχι πολύ καλά… Τώρα δουλεύει στον πιο ψηλό ουρανοξύστη της πόλης. Έχει τα αρχεία όλων των πολιτών και φτιάχνει τα τσιπάκια τους. «Θα πάω στην πισίνα, θα έρθεις;», μου είπε. «Πήγαινε και θα έρθω αργότερα», απάντησα απρόθυμα. Δεν πήγα τελικά…

Κατά το βράδυ άναψαν τα αυτόματα λαμπάκια στο σπίτι και μαζί τους το τζάκι. Πάτησα το κουμπί δίπλα στο κρεβάτι μου και άλλαξα ρούχα. Ένιωθα κουρασμένη αν και δεν μπορώ να πω ότι είχα κουραστική ημέρα. Δεν πρόλαβα να σηκωθώ από το κρεβάτι και ο Ηλίας μπήκα στο δωμάτιο τρέχοντας, μού έδωσε γρήγορα ένα φιλί και… «Πρέπει να πάω στη δουλειά επειγόντως! Συγγνώμη! Αύριο φεύγουμε για Άρη!». Να σου πω την αλήθεια, δεν στεναχωρήθηκα, δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο…

Ήταν ήδη αργά και η Θάλεια θα πήγαινε για ύπνο. Δεν άντεξα, πέρασα από το δωμάτιό της για μια καληνύχτα. Μόλις με είδε, χτύπησε παλαμάκια και έκλεισε βιαστικά την τηλεόραση. «Θάλεια, ήρθα να σου πω καληνύχτα…». «Κάτσε μαμά, θέλω να μιλήσουμε». Ε, αυτή την πρόταση δεν περίμενα να την ακούσω από την κόρη μου! Κάθισα στο κρεβάτι πρόθυμη να την ακούσω. «Ξέρω ότι δεν περνάμε πολλές ώρες μαζί, αλλά θέλω να ξέρεις ότι περνάω δύσκολη εφηβεία. Επίσης, ξέρω ότι σου λείπει και σένα ο δικός σου κόσμος. Αλλά κάποια πράγματα αλλάζουν και πρέπει να τα δεχόμαστε χωρίς να μένουμε πίσω. Η ζωή συνεχίζεται…». Της έδωσα ένα φιλί και την καληνύχτισα χαμογελώντας.

Σου γράφω ανάλαφρη στο τέλος της ημέρας και τελικά έμαθα γιατί ξύπνησα άσχημα. Η κόρη μου, μού έδωσε να καταλάβω ότι το κενό που ένιωθα ήταν ακριβώς αυτό που μου έλειπε. «Ο κόσμος μου», όπως είπε και η Θάλεια, μού έλειπε με το δικό μου τρόπο. Η καθημερινότητά μου με έκανε να ξεχνιέμαι, αλλά μάλλον όχι όσο έπρεπε. Δεν πρέπει να μείνω πίσω όσο και αν αυτό με πληγώνει. Αν ξαναξυπνήσω άσχημα θα ξέρω πια τι φταίει. Καληνύχτα αγαπητό μου ημερολόγιο."

Ελευθερία Χάλαρη Α5

(απόσπασμα, με άδεια αναδημοσίευσης από την Αρχισυντάκτρια Ελευθερίου Χρύσα, φιλόλογο, από την "Κρέπα Λεμόνι", Περιοδική Έκδοση του ΕΠΑ.Λ. Θήρας, τεύχος 2, Απρίλιος 2011)

(δεν ήξερα ότι υπάρχει κρέπα λεμόνι...)

Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά και τους καθηγητές του ΕΠΑ.Λ. Θήρας, καθώς και σε όλους όσους συνέβαλαν στην έκδοση αυτής της γευστικότατης "Κρέπας". Όσο ξεπροβάλλουν τέτοια δημιουργήματα, όχι απλώς δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα η γενιά μας για το μέλλον, αλλά μπορεί να ελπίζει κιόλας... Είπαμε ποιο είναι το μυστικό: οι πραγματικοί δάσκαλοι που εμπνέουν και δημιουργούν...


Υ.Γ.: Ευχαριστώ την καθηγήτρια-φιλόλογο Ελευθερίου Χρύσα για αυτήν την μέθεξη.

"Θα 'μαι κοντά σου"
Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία:
Αλκίνοος Ιωαννίδης