Τα "κορίτσια" και ο γάτος

Γυρίζω χτες βράδυ κατά τις 01.30 μετά τα μεσάνυχτα με τη μηχανή, από το κέντρο της πόλης της Κέρκυρας. Λίγα μέτρα μετά την κεντρικότερη πλατεία, να σου "τα κορίτσια" (όπως θα έλεγε ο πατέρας μου τους μπάτσους), για αλκοτέστ. Ένα φωτάκι με σημαδεύει και μου αναβοσβήνει. Εγώ πάω προς το μέρος του. Ένας νεαρός, όχι πάνω από 25 ετών με ρωτά:

- Έχετε καταναλώσει αλκοόλ;
- Ναι, του απαντώ.

- Παρακαλώ, παρκάρετε τη μηχανή δίπλα, σβήστε την και κατεβείτε, μου είπε με ευγενικό τρόπο.

- Θα τα κάνω όλα αυτά, με την προϋπόθεση όμως να μου δώσετε εσείς πρώτος τα στοιχεία σας, του αμολέρνω και εγώ και τον αφήνω ξερό...

Βλέπω τον τύπο να αλλάζει δέκα χρώματα, να του ανεβαίνει το αίμα στον εγκέφαλο -δεν παίρνω όρκο ότι διέθετε απ'αυτό- και μου λέει εμφανώς οργισμένος:

- Δεν μπορώ να σας δώσω τα στοιχεία μου, μπορείτε να τα βρείτε μόνο υπηρεσιακά. Και σας παρακαλώ κατεβείτε αμέσως από τη μηχανή και βγάλτε το κράνος.

Εγώ, επειδή δεν χαλάω χατίρι, κατέβηκα και έβγαλα το κράνος, ενώ εκείνος έβλεπα ότι όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα... τα έπαιρνε στο δικό του κράνος! Εγώ, για να τον τσιτώσω περισσότερο -εδώ ομολογουμένως έπραξα σαν ομοιοπαθητικός ιατρός, το παραδέχομαι- του είπα:

- Δεν κάνω τίποτα αν δεν μου δώσεις τα στοιχεία σου, για να δω με ποιόν έχω να κάνω. Πού ξέρω εγώ ποιός είσαι, μπορεί απλώς να φοράς μια στολή αστυνομικού χωρίς να είσαι... Τόσα ακούγονται τη σήμερον!
- Θα δεις το όνομά μου στην κλήση, μου απαντά τσαμπουκαλεμένος και τρελά ειρωνικός.
- Ποια κλήση; ρωτώ ξεκαρδισμένος... Εγώ σου ζητώ τα στοιχεία σου, αλλιώς δεν κάνω τίποτα.
- Σας είπα ότι δεν επιτρέπεται για υπηρεσιακούς λόγους να σας δώσω το όνομά μου, μπορείτε μόνο να πάρετε τον αριθμό μου και την υπηρεσία στην οποία υπηρετώ.
- Έστω αυτό, είπα εγώ.

Και έστριψε, λίγο, για να δω τον αριθμό στον ώμο του. Του ζήτησα να περιμένει να τον απομνημονεύσω... Το παλικάρι είχε γίνει τούρμπο. Παρ' όλα αυτά, με οδήγησε στο αυτοκίνητο και υπεβλήθην στο τεστ. Φυσικά, αρνητικό (με ένα Baileys, που για πολλούς είναι φλόρικο ποτό, τι θα έβγαινε το αλκοτέστ;). Μου δίνει τα χαρτιά μου και μου λέει:

- Να σας δώσω μια συμβουλή μου; Δεν χρειάζεται να είστε τόσο προκλητικός και απότομος, όταν σας ζητά κάποιος να κατεβείτε από τη μηχανή. Τι θα μπορούσαμε να είμαστε εδώ στο κέντρο της Κέρκυρας;
- Δεν έχω δικαίωμα να μάθω ποιός εμποδίζει το δρόμο μου και μου ζητά να κατέβω από το όχημά μου; Δεν έχω δικαίωμα να ρωτήσω ποιός είναι αυτός που θέλει να με ελέγξει; Είναι παράλογο;

Εκείνη την ώρα έρχεται και άλλος ένας από δαύτους, φαινόταν ότι ήταν ο αρχηγός της ομάδος, και ρωτά τον συνάδερφό του, αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα με τον κύριο (δηλαδή εμένα!), μιας και προφανώς άκουγε την στεντόρεια φωνή μου (ένα από τα πολλά και καλά που έχω κληρονομήσει από τον πατέρα μου). Του εξήγησε ο πρώτος τι συνέβη, και έτσι μπήκε και ο αρχηγός στην συζήτηση. Μου λέει ξανά, ο πρώτος:

- Πάντως αν ήσασταν στην Αθήνα και σας σταματούσε κάποιος πιο αυστηρός συνάδερφος και αρνιόσασταν να δώσετε τα στοχεία σας, θα μπορούσε να σας πάει αυτόφωρο, μου λέει με στόμφο σαν να ήταν ο παππούς μου (ήθελε να με προφυλάξει το παλικάρι...).
- Κατ' αρχήν δεν αρνήθηκα να δώσω τα δικά μου στοιχεία, εσύ αρνήθηκες να μου δώσεις τα δικά σου. Και δεύτερον αν συνέβαινε κάτι τέτοιο στην Αθήνα, ποιός θα ήταν ο παράλογος και ο προβληματικός, εγώ ή ο συνάδερφός σου που δεν θα σεβόταν το δικαίωμά μου; Και εκεί μπαίνει στη συζήτηση, ο αρχηγός και λέει:
- Ακούστε και τι θα κάνετε με έναν αριθμό που τον μάθατε; Νομίζετε ότι μπορείτε να βρείτε ποιός είναι; (άκου ερώτηση από αρχηγό...)
- Τουλάχιστον είναι κάτι. Μπορώ να ψάξω αύριο, μεθαύριο, στην υπηρεσία σας και να βρω ποιός ήταν και αν χρειαστεί να κάνω μια αναφορά. Εξάλλου το έχω ξανακάνει στην Αθήνα, χωρίς βέβαια να μάθω τι απέγινε με την τιμωρία κάποιων συναδέρφων σας, μιας και ο διοικητής της τροχαίας της Αθήνας μου είπε ότι αυτά τα αποτελέσματα δεν ανακοινώνονται, είναι εσωτερικά θέματα της υπηρεσίας...

Εκείνη την ώρα ήρθε και τρίτος ένστολος και κάτι με ρώτησε, που δεν έπιασα, γιατί ταυτόχρονα με ρώτησε κάτι και ο πρώτος, ενώ εγώ μιλούσα με τον δεύτερο... Φυσικά ο αρχηγός (έτσι είναι οι πραγματικοί αρχηγοί, ξέρουν να επιβάλλονται σε όλους τους κατώτερούς τους, ένστολους και μη) είπε με αυστηρό ύφος στους άλλους δυο:

- Μην ρωτάμε όλοι μαζί, δεν μπορεί ο άνθρωπος να απαντά ταυτόχρονα σε τρεις.

Και μου λέει με ύφος πατερναλιστικό (καλά, δωρεάν νυχτερινό μάθημα πολιτικής αγωγής μου κάνανε; δεν το ήξερα να κρατώ σημειώσεις...);

- Πάντως να ξέρετε κύριε, είναι προκατάληψη να ζητάτε από όργανο υπηρεσίας τα στοιχεία του πρώτα, χωρίς εσείς να έχετε δώσει τα δικά σας.
- Συγνώμη, αλλά εδώ διαφωνούμε, του λέω. Αυτό που εσείς ονομάζεται προκατάληψη, εγώ ονομάζω δικαίωμα. Κάποιος με σταματά βρε παιδιά, να μην ρωτήσω ποιός είναι; Είναι παράλογο; Είναι δικαίωμα κύριοι, και θα το ασκώ όποτε θεωρώ καλύτερα. Στην αρχή, στη μέση ή στο τέλος μιας συζήτησης.
- Εντάξει είναι δικαίωμα, αλλά αν ξεκινάτε με αυτή τη λογική να ξέρετε ότι και ο άλλος, το παίρνει σαν προκατάληψη και αμέσως θα αλλάξει τη στάση του απέναντί σας.
- Γιατί να αλλάξει τη στάση του βρε παιδιά; Επειδή του ζητώ το απολύτως λογικό και αυτονόητο;
- Εγώ σας εξηγώ πώς φαίνεστε στα άτομα που δουλεύουν σε μια τέτοια υπηρεσία. Δουλεύουμε νύχτα, βλέπουμε πολλούς, κάθε καρυδιάς καρύδι, οπότε αμέσως αμέσως προσαρμόζουμε τη στάση μας, αναλόγως της συμπεριφοράς που μας δείχνουν.

Φυσικά δεν μπήκα στη διαδικασία να του εξηγήσω εμείς οι γιατροί τι βλέπουμε τη νύχτα από προσωπικότητες, γιατί θα του έφευγε η μαγκιά...

- Βρε παιδιά ποια συμπεριφορά; Το δικαίωμά μου να μάθω ποιος με σταματά από το δρόμο μου; Να κάνω τα πάντα μετά, μιας και μου αποδείξετε ότι είστε ένας νομιμος εκπρόσωπος της εξουσίας και του κράτους που μας προστατεύει (καλά αυτό δεν το πολυπίστευα όταν το έλεγα, απλώς έτσι το πέταξα για να δω αντιδράσεις...).
- Εμείς σας εξηγούμε για να το ξέρετε πάντως. Από ότι φαίνεται δεν είστε από εδώ, έτσι;
- Όχι, δεν είμαι από εδώ, αλλά τι σημαίνει ότι αυτοί που είναι από εδώ, δεν έχουν δικαίωμα να ζητάνε τα στοιχεία σας;
- Πάντως, κανείς από εδώ δεν θα το έκανε αυτό. Καλό σας βράδυ.
- Κακό δικό τους, τότε. Καλό βράδυ, καλή συνέχεια στη βάρδια σας.

Συμπερασμα: αυτή η κοινωνία έχει θεσπίσει μηχανισμούς ώστε πολύ εύκολα να βάζει τον θύτη σε θέση θύματος και έτσι να τον προστατεύει. Έχουμε διαστρεβλώσει τόσο τα πράγματα, που τα δικαιώματά μας, θεωρούνται προκατάληψη. Αυτόν που θα απαιτήσει τα δικαιώματά του τον λέμε "παρανοϊκό", αυτόν που θα πάει στην πολεοδομία για να καταγγείλει τον γείτονά του που χτίζει παράνομα τριώροφο τον λέμε "καρφί" και "ρουφιάνο", αυτόν που θα τσαντιστεί και θα φωνάξει σε συνάδερφό του, αν δεν γίνει σωστά μια δουλειά τον λέμε "τσαντίλα" και "νευρόσπαστο" και κατέχοντα από "αντισυναδελφικότητα", αυτόν που πράττει κακή και επικίνδυνη ιατρική τον λέμε "διευθυντή κλινικής"...

Κάπου αγαπητοί μου έχουμε μπερδευτεί πιστεύω... Έχουμε χάσει βασικά μαθήματα στοιχειώδους πολιτικής αγωγής. Είναι ίσως χρεία να ξαναδιδάξουμε στα σχολειά ποια τα δικαιώματά μας και ποιες οι υποχρεώσεις μας. Και αν αυτά τα -πράγματι ευγενικά- παιδιά που με σταμάτησαν χτες βράδυ για αλκοτέστ, έχουν προϊστάμενους που τους εκπαιδεύουν ώστε να μάθουν διαστρεβλωμένα τις ύψιστες πολιτικές και κοινωνικές αξίες, όπως αυτές του δικαιώματος και της υποχρέωσης, τότε πέφτουμε πάλι στο ίδιο θέμα, που θέλει οι πάσης φύσεως εκπαιδευτές μας και δάσκαλοί μας, να μας μαθαίνουν λάθος τα γράμματα και αντί να μας εμπνέουν, να μας καταρακώνουν και να μας εξευτελίζουν...

Στο χωριό μου, οι απλοί άνθρωποι (που δεν πήγαν ποτέ σχολείο ή πανεπιστήμιο, δεν έκαναν ποτέ master ή bachelor, δεν τους είπαν ποτέ Ph.D. ή Ms.C., παρά μόνο τους φώναζαν ρακένδυτους και αποτυχημένους) έλεγαν κάτι ωραίο που συμπυκνώνει την χτεσινοβραδινή μου εμπειρία:

"γάτος γαμάει, γάτος σκούζει..."

Υ.Γ.: Το Post αυτό αφιερώνεται σε έναν γλυκύτατο και φαφούτη βοσκό, που συνάντησα προχτές το απόγευμα σε έναν ορεινό περίπατο εδώ κοντά στο σπίτι μου (είπαμε, μένω στην εξοχή), ο οποίος μετά από σύντομη κουβεντούλα που είχαμε, μου είπε με γλυκό παράπονο και αξιοπρεπές χαμόγελο: "τι παραπάνω να θέλουμε εμείς; φτωχοί άνθρωποι είμαστε..." σαν να μου έλεγε ότι είναι αδικημένοι από τη ζωή και δεν περιμένουν πολλά. Τουλάχιστον να μην τους στερούμε αυτά που από τον νόμο δικαιούνται, όπως π.χ. σεβασμός της προσωπικότητάς τους και των δικαιωμάτων τους.