Γιατί υγεία πάνω από όλα;

Η πιο σημαντική ευχή της ημέρας: "υγεία πάνω απ' όλα".

Επιτρέψετέ μου να διαφωνήσω. Υπάρχει κάτι πιο πάνω από την υγεία.

Αυτό το κάτι είναι το φως που πηγάζει από το σχεδόν σκήνωμα, από το σχεδόν με τα δυο πόδια στον τάφο, από το αφυδατωμένο, απισχνασμένο, το κυριευμένο και ολότελα νικημένο από καρκίνο, σώμα και πνεύμα, ενός ευγενέστατου ανθρώπου γύρω στα 85 που εδώ και κάμποσες μέρες βλέπω κάθε πρωί να με υποδέχεται με ένα χαμόγελο που όμοιό του δεν έχω ματαδεί.

Αυτό το κάτι είναι το γλυκό βλέμμα που φαίνεται να βαστά τόσο υπομονετικά τα βασανιστήρια που ο θάνατος επιβάλλει ως αντίτιμο της εξαύλωσης του ανθρώπινου σώματος και πνεύματος.

Αυτό το κάτι είναι το σφίξιμο των ματιών και το ελαφρό τρέμουλο, όταν τρυπάς αυτόν τον άνθρωπο από κεντρικό αγγείο για μια ακόμα -μάταιη- αιμοληψία, που περισσότερο σφίγγεται για να μην σου κουνηθεί και σε εμποδίσει, παρά για να αντέξει τον αφόρητο πόνο.

Αυτό το κάτι είναι η γλυκιά απάντηση στην ερώτηση "πώς κοιμηθήκαμε χτες;" η οποία δεν είναι άλλη από το απλό μα γεμάτο αντίσταση: "υπέροχα". Και εκείνο το γλυκό χαμόγελο, βρίσκεται πάντα εκεί να ραίνει και να αποχαιρετά από τα χείλη αυτήν την τόσο ισχυρή και ηχηρή λέξη "υπέροχα", επιβεβαιώνοντας το περιεχόμενο των λέξεων.

Αυτό το κάτι είναι να ξυπνάς τον άνθρωπο αυτόν με το προθανάτιο προσωπείο, στις 12.00 τα μεσάνυχτα Μ.Σαββάτου για να του σφίξεις το οιδηματώδες χέρι και να του πεις το "Χριστός Ανέστη" και ως πρώτη αντίδραση που επιφυλάσσει στο αντίκρυσμά σου να μην είναι το ξάφνιασμα ή ο φόβος -του θανάτου;- μα ένα μελένιο καλωσόρισμα στα ιδιαίτερά του δωμάτια...

Αυτό το κάτι είναι να νοιώθεις, όποια ώρα και αν τον επισκέπτεσαι, με όποια διάθεση και με όποιο αιχμηρό ή μη αντικείμενο ανα χείρας, ένα νοερό αγκάλιασμα, ένα "καλώς τον!", ένα "ευχαριστώ", πριν καν εσύ αρθρώσεις λέξη, πόσο μάλλον αρθρώσεις πράξη.

Αυτό το κάτι είναι η Αξιοπρέπεια. Και την Αξιοπρέπεια ο Θάνατος δεν μπορεί να την σβήσει. Αντίθετα, μπορεί μόνο να την αναδείξει όταν όλα τα υπόλοιπα γύρω μας και εντός μας σβήνουν, εξαϋλώνονται και φθείρονται, ηττημένα από τον ρόγχο του Θανάτου. Ο Θάνατος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι τα αποκαλυπτήρια της Αξιοπρέπειας, και μαζί τα αποκαλυπτήρια της δικής του αδυναμίας για αιωνιότητα και παντοκρατορία. Όταν όλα χάνονται, η Αξιοπρέπεια -αν την έχεις- μένει και ανθίσταται στην φθορά. Μένει μόνη, αμόλυντη, αγνή, κατάφωτη, ανίκητη.

Μένει εκεί για να σηματοδοτεί και να κατευθύνει.


Γιατί η υγεία λοιπόν πάνω από όλα; Όταν στατιστικά μιλώντας, θα σου έρθει και κάποιος με αναφυλακτικό σοκ και κάποια με σηπτικό σοκ, και κάποια με περικαρδίτιδα στις 12.00 ακριβώς του Μ. Σαββάτου, τότε που όλα -μας έχουν πείσει ότι- ανασταίνονται, άρα είναι ιερή στιγμή, άρα ο καλός θεούλης -λένε ότι μας- δείχνει με ένα μικρό σημάδι την ύπαρξή του με το να κάνει μια μικρή παύση στις αρρώστειες που σπέρνει στον κόσμο;

Γιατί η υγεία πάνω από όλα, όταν η φθορά και η παθολογία, κοινώς η μη υγεία, είναι το σύνηθες, καθημερινό καταγραφόμενο από όλες μας τις αισθήσεις;

Γιατί η υγεία πάνω από όλα όταν άνθρωποι πεθαίνουν ανά πάσα ώρα, λεπτό, δευτερόλεπτο, που μιλάμε, τραγουδάμε, τρώμε ή κοιμόμαστε, όσο επίσημες ή ανεπίσημες θρησκευτικά και αν είναι αυτές οι στιγμές...

Γιατί υγεία πάνω από όλα και όχι δύναμη για να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά που είναι κάτω από την υγεία;

Γιατί υγεία πάνω από όλα και όχι συνειδητοποίηση της αυθαίρετης και μη πραγματικής και μη πραγματοποιήσιμης έννοιας "υγεία πάνω από όλα";

Γιατί υγεία πάνω από όλα και όχι Αξιοπρέπεια πάνω από όλα, ώστε να μπορούμε να αντέξουμε όλα αυτά που κρύβονται από κάτω;