Επί πιστώσει...

Αναλογίζομαι γιατί άραγε, αυτό το χρηματο-πιστ-ωτικό σύστημα καταρρέει στην εποχή που ζούμε...

Με έκπληξή μου ανακαλύπτω, ότι αυτό το σύστημα έχει μια εγγενή αντίφαση, ήδη από τα γεννοφάσκια του: στηρίζεται στην πίστη, στην εμπιστοσύνη των εμπλεκόμενων μερών. Βασική θέση όμως, σε αυτό το σύστημα δια-δραμα-τίζουν (και μιλάμε για πραγματικό δράμα) οι διαμεσολαβητές, οι οποίοι (εξα)πατώντας την πίστη του άλλου συμβαλλόμενου μέρους, ερμηνεύουν κατά το δοκούν αυτή τη σχέση και σου πουλούν ό,τι γουστάρουν σε όποια τιμή γουστάρουν... Δεν έλειπαν λοιπόν, τόσα χρόνια τα φαινόμενα αισχροκέρδειας, να πίνεις έναν καφέ στο Μοναστηράκι 5 ευρώ γιατί και καλά λέει ότι ο συνδυασμός γάλατος και Καρυάτιδος αυξάνει το κασέ, δεν έλειπαν τα φαινόμενα να αγοράζεις ένα ζευγάρι παπούτσια πχ 50 ευρώ και στο ακριβώς διπλανό κατάστημα, το ίδιο ζευγάρι να κάνει μισή τιμή και εσύ να αναρωτιέσαι, "δεν μπορεί, κάποιος με δουλεύει", αλλά δεν ήξερες (και δεν θα μάθεις ποτέ δυστυχώς), ποιος από τους δυο σε δούλευε τόσα χρόνια, γιατί πολύ απλά η αλήθεια είναι ότι και οι δυο σε δούλευαν ταυτόχρονα...

Αν κάτι λοιπόν, πληρώνουμε σήμερα, σε νόμισμα ψυχικής υγείας και σωματικής επιβίωσης, είναι αυτή η εξ αρχής έλλειψη πίστης από την πλευρά του συστήματος απέναντι στους πελάτες του. 

Ζητούσε το σύστημα πίστη, αλλά έδινε μπαρμπούτσ-αλλα πράγματα...

Ζητούσε το σύστημα πίστη, αλλά έσπειρε παντού εμπόρους και μεσά-ζωντες,
οι οποίοι για να παραμείνουν ζώντες, έπρεπε να πατήσουν στο δικό σου πτώμα...

Ζητούσε το σύστημα πίστη, αλλά δημιουργούσε αβέβαιο περιβάλλον,
τους κανόνες του οποίου τους ήξερε μόνο το ίδιο το σύστημα και οι πέριξ αυτών, καθότι το ίδιο το σύστημα δημιουργούσε τους δικούς του κανόνες...

Ζητούσε το σύστημα πίστη, αλλά την αντάλλαζε με ψέμα, τη φούσκωνε με υπερβολές, την κέντριζε με παγαποντιές, τη διέφθειρε με κλεψιές...

Πώς μπορεί λοιπόν, ένα τέτοιο σύστημα πίστ(ωσ)ης που αποδομεί την ουσία της πίστης, να κατορθώσει να ευδο-κιμήσει; 

Το μόνο που κατορθώνει (που είναι εξάλλου και το μόνο ζητούμενο του συστήματος από καταβολής της ύπαρξής του) είναι να απο-κοιμήσει τους χρήστες του και τους πελάτες του για να μπορεί να τους διαχειρίζεται καλύτερα...

Αν ποτέ ξυπνήσουμε από αυτό το λήθαργο, (για να μην πω πιο σωστά, από αυτό το φονικό), ίσως καταλάβουμε το μέγεθος της κορο(α)ϊδίας που μας περιλούζει... Και ίσως καταλάβουμε ότι δεν μπορείς να έχεις πίστη σε αυτό το είδος πίστης που χτίζουν οι πιστωτές μας, όπως δεν μπορείς να έχεις πίστη και σε αυτό το είδος Ευρώπης που χτίζουν οι Ευρω-πέη μας...

Μέχρι τότε, απλά περιμένουμε στωικά καινούργιους πελάτες...